หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 692

เวินหนิงฉวยโอกาสตอนฝูงชนกำลังชุลมุน เข้าไปยืนอยู่ข้างๆ ลู่เจิ้งเย่ว์ คิ้วที่เคยขมวดเป็นปมคลายออกด้วยความดีใจ

มือใหญ่คู่หนึ่งจับนางเอาไว้แน่น

ความหยาบของปลายนิ้วแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายผ่านความยากลำบากมามากเพียงใด

เวินหนิงมองลู่เจิ้งเย่ว์ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มออกมา

รองแม่ทัพจูได้แต่ขบฟันแน่น “พวกเราน่ะสบายกว่าเยอะ ไม่ต้องมีภาระใดๆ ท่านอายุสามสิบหก ข้าอายุสามสิบเจ็ด พวกเราต่างอุทิศชีวิตนี้ให้กับเป่ยเจา จะไม่มีวันแต่งงานเป็นอันขาด!”

เปลือกตาของหรงเช่อพลันกระตุกอย่างรุนแรง

ข้าจะบอกท่านอย่างไรดีว่าข้าหมั้นหมายไปแล้ว

“ท่านแม่ทัพ มันได้ผล เมืองรกร้างรอดตายแล้ว!”

“บริเวณที่โดนแสงศักดิ์สิทธิ์ จุดแดงเหล่านั้นบรรเทาลงอย่างรวดเร็ว รอยฟกช้ำและเน่าเปื่อยบนร่างคนป่วยก็ค่อยๆ ฟื้นตัว…” ฝูงชนต่างหลั่งน้ำตาและรู้สึกขอบคุณ

“พวกเรารอดตายแล้ว พวกเรารอดแล้ว ขอบคุณท่านเทพ ขอบคุณสวรรค์ที่ปกป้องคุ้มครอง ชาตินี้ข้าจะเป็นคนดีและทำความดีตอบแทนพระคุณสวรรค์ที่ช่วยชีวิต...” ประชาชนคุกเข่าลงกับพื้นพลางร้องอย่างขมขื่น

ผิวหนังที่เคยเน่าเปื่อยบนร่างกายของพวกเขากลับคืนมาภายใต้แสงศักดิ์สิทธิ์

ทุกคนพากันลูบคลำใบหน้า เปิดแขนเสื้อดูพร้อมกับหัวเราะทั้งน้ำตา

หรงเช่อและลู่เจิ้งเย่ว์มองหน้ากัน ก่อนจะเดินเข้าไปตรวจสอบด้วยตนเอง

แม้แต่หมอหลวงยังลูบเคราด้วยความประหลาดใจ “อืม จางลงแล้วจริงๆ”

“น่าเหลือเชื่อมาก!”

ทุกคนโค้งคำนับและกล่าวขอบคุณ

“ต้นไม้แห่งชีวิตรักความสงบและมีเมตตา เป็นเรื่องจริง” หรงเช่อพูดด้วยความซาบซึ้ง

เมื่ออาบแสงศักดิ์สิทธิ์ บาดแผลเก่าส่วนใหญ่บนร่างกายของเขาจึงหายไป

อีกด้านหนึ่ง ลู่เจาเจากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะมีร่างสูงปรากฏขึ้นใต้ต้นไม้อย่างกะทันหัน

เขายกมือขึ้นสัมผัสดวงตาของลู่เจาเจา ที่สว่างและพร่างพราวราวกับดวงดาวที่เปล่งประกายบนท้องฟ้า

อาจารย์สมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด

ดวงตาของเขาเหมาะกับอาจารย์เป็นอย่างมาก

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ ท้องฟ้าก็ร้องดังกึกก้อง ก่อนจะปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ราวกับกระแสน้ำวนสีดำสนิท

เพียงพริบตาเดียวพลังอันมหาศาลก็พุ่งทะยานเข้ามาประชิดตัว

ในหลุมดำขนาดใหญ่นั้นมีสายฟ้าผ่า เสียงฟ้าร้องกึกก้องสลับกันไปมา ดูน่าหวาดกลัวยิ่ง

ลู่เจาเจาใช้จมูกสูดกลิ่นเล็กน้อย ให้ตายเถิด นี่มันกลิ่นอายของเต๋าสวรรค์สุนัขนั่น!

ร่างของเสียนถิงเริ่มกะพริบ ก่อนจะหายไปต่อหน้านางในทันที

ต้นไม้สูงตระหง่านก็หายไปด้วยเช่นกัน

“อ๊ะๆ ๆ ข้ายังไม่ทันพูดอะไรเลย! หนีไปทำไม เสียนถึง กลับมาก่อน!” ลู่เจาเจาตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ