หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 695

เจาเจาดูเหมือนถูกทอดจนกรอบเสียมากกว่า

“ผู้ปกครอง? เขาไม่มีครอบครัว ไม่มีพ่อแม่” ลู่เจาเจาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เวินหนิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เขาเป็นเด็กกำพร้า?”

“ประมาณนั้น” ลู่เจาเจาตอบ ไม่มีพ่อแม่ กำเนิดจากธรรมชาติ เต๋าสวรรค์จะไม่ถือว่าเป็นเด็กกำพร้าได้อย่างไร

เวินหนิงถอนหายใจยาว “นับว่าเป็นที่น่าสงสารมาก ไม่แปลกเลยที่ลงมืออย่างไร้ความปรานีเช่นนี้”

“ไม่เป็นไร เขาร้องไห้เสียงดังและน่าสงสารกว่าข้า ข้าไม่ได้แพ้...” ถึงจะไม่เรียกว่าชนะก็เถิด

ลู่เจาเจานั่งอยู่ในถังไม้ เวินหนิงเปลี่ยนถังน้ำสามถังกว่าจะล้างตัวจนสะอาด

เพียงแต่ว่าเส้นผมนั้นไม่มีหนทางแก้ไขแล้วจริงๆ

เวินหนิงลอบถอนหายใจก่อนจะพูดอย่างระมัดระวัง “เจาเจา... เจ้ารู้หรือไม่ หากตอนเด็กๆ โกนศีรษะหลายครั้ง พอโตขึ้นแล้วเส้นผมจะเนียนสลวย ให้ข้าช่วยโกนให้เจ้าดีหรือไม่”

ลู่เจาเจาเงียบไป

ด้านนอกยังคงมีเสียงฟ้าร้องดังและฝนตกหนัก

เด็กน้อยเม้มริมฝีปาก ก่อนจะพยักหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ

เมื่อนางเดินออกมาอีกครั้งจึงกลายเป็นสามเณรน้อยหัวโล้น

ทว่านางกลับดูน่ารักน่าชังยิ่งกว่าตอนแต่งตัวเป็นเด็กหญิงเสียอีก

ลู่เจิ้งเย่ว์ถึงกับตกตะลึง!

เขาปิดปากแน่น ไม่กล้าหัวเราะออกมาดังๆ เพียงแค่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ช่าง ช่างดูแปลกใหม่มาก...” จากนั้นหัวเราะแห้งๆ และวิ่งหนีออกไปทันที

ก่อนที่เสียงหัวเราะดังสนั่นจะดังขึ้นข้างนอก

ลู่เจาเจากัดฟัน “พี่รอง ข้าเกลียดท่าน!”

“อย่าไปสนใจเขาเลย พี่รองของเจ้าอาจเหนื่อยจนเลอะเลือนไปแล้วน่ะ”

หรงเช่อมองลู่เจาเจาแวบหนึ่ง ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองอีกครั้ง

“ได้ยินมาว่ามีคนนำน้ำมันตะเกียงใต้ของตำหนักใต้ดินไปถวายฮ่องเต้น้อย ฮ่องเต้น้อยใช้มันจุดตะเกียงและติดโรคระบาดไปด้วย บัดนี้จึงกำลังล้มป่วยหนัก”

ฮ่องเต้น้อยแห่งตงหลิงคือรัชทายาทน้อยที่มาเยือนเป่ยเจาเมื่อปีก่อน

นิสัยเย่อหยิ่งและเผด็จการ

“หากเขาตาย ตงหลิงจะเหลือเพียงตัวประกันอย่างเซวียนจี้ชวนเท่านั้นที่มีสายเลือดราชวงศ์”

“เมื่อวาน ตงหลิงส่งคนกลับไปรับเซวียนจี้ชวน เมื่อกลับมาถึงตงหลิงจะสืบทอดบัลลังก์ต่อ!”

ทุกคนเต็มไปด้วยอารมณ์อันซับซ้อน สายตามองไปยังลู่เจาเจาเด็กหัวโล้นทันที

เซวียนจี้ชวนเคยเป็นผู้ติดตามของนาง

ฝนตกติดต่อกันสามวันสามคืน

เมืองรกร้างไม่เคยประสบกับฝนตกหนักเป็นเวลานานเช่นนี้ จึงเริ่มมีน้ำขังอยู่บนพื้น ผู้คนที่รู้สึกตื่นเต้นในตอนแรก เริ่มรู้สึกกังวลกันเล็กน้อย

“หากฝนยังไม่หยุดตก ข้าเกรงว่าจะเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่แทนน่ะสิ”