หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 696

“พื้นที่ราบลุ่มบางแห่งในเมืองถูกน้ำท่วมแล้ว”

ลู่เจิ้งเย่ว์ออกคำสั่งให้ศาลาว่าการเตรียมคนอพยพลี้ภัย และพาหัวหน้าทหารไปลาดตระเวนในเมือง

เมื่อเวลากลางคืนมาถึง ลู่เจาเจารู้สึกนอนไม่หลับ

นางได้ยินคำล่ำลือถึงของปิ้งย่างในเมืองรกร้างมานาน แต่ฝนตกตลอดสามวันเช่นนี้ ทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

เจาเจาน้อยหัวโล้นสวมชุดด้านในพร้อมกับเดินเท้าเปล่าไปเปิดหน้าต่างด้วยความโกรธ

“ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ จะไม่หยุดเลยใช่หรือไม่”

“หากเจ้ายังร้องไห้อีก ข้าจะแทงเจ้าให้ตายในครั้งเดียวเลย! น่ารำคาญ!”

พายุฝน…

กลับหยุดตกอย่างกะทันหัน

“น่ารำคาญจริงๆ ต้องถูกด่าถึงจะยอมหยุดใช่หรือไม่”

ลู่เจาเจาอยากดึงผมแกละ แต่เมื่อเอื้อมมือขึ้นไปกลับพบแต่ความว่างเปล่า จึงได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธ

“ตีเบาไปหน่อยสินะ” นางพร่ำบ่นก่อนจะปีนขึ้นไปบนเตียง และห่มผ้านอนหลับ

ในตอนนี้…

ทหารที่เคยเผชิญหน้ากับศัตรูเตรียมพร้อมสำหรับการพาคนอพยพลี้ภัยแล้ว

“ดูเหมือนท้องฟ้าจะมีรูขนาดใหญ่เลย”

ในขณะที่ทุกคนกำลังหนักใจอยู่นั้น ใครจะรู้ว่า...

ฝนตกที่กำลังตกหนักตรงหน้า...

กลับหยุดโดยไม่มีสัญญาณแจ้งเตือน

ราวกับไม่มีแม้แต่ความลังเล

หรงเช่อจึงพูดขึ้น “นี่มันเกิดอะไรกับฝน คิดจะตกก็ตก คิดจะหยุดก็หยุด” เขากางมือออก พบว่าฝนหยุดตกแล้วจริงๆ

รองแม่ทัพจูประสานมืออย่างมีความสุข “ขอบคุณพระโพธิสัตว์และสวรรค์ที่ปกป้องคุ้มครอง หยุดน่ะดีแล้ว หยุดน่ะดีแล้ว”

ลู่เจิ้งเย่ว์จึงหันไปถามองครักษ์ “องค์หญิงเจาหยางกำลังทำอะไรอยู่”

องครักษ์หยุดชะงักเล็กน้อย “นางเอาแต่สาปแช่งสวรรค์...และฝนหยุดตกทันทีที่สาปแช่งเสร็จขอรับ”

ลู่เจิ้งเย่ว์ : ...

เรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือ

คงเป็นเช่นนั้น!