หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 697

“หากเจ้ายังไม่กลับมา แล้วแก่นพลังเทพแตกสลาย เจ้าจะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนจริงๆ”

ลู่เจาเจาเปิดบันทึกดวงจิตเทพ พบว่าแก่นพลังเทพของลูกศิษย์ทั้งเจ็ดไม่มั่นคง ไม่แปลกที่แคว้นใต้ไม่สามารถอัญเชิญเทพได้

ดูเหมือนว่าไม่ช้าก็เร็วนางต้องไปค้นหาความจริงที่แคว้นใต้เสียแล้ว

[หึ ข้ายังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย! กล้าดีอย่างไรมารังแกลูกศิษย์ของข้า!]

ลู่เจาเจาไม่ยอมให้ใครมารังแกคนใกล้ชิด

“องค์หญิงเจาหยาง รับอาหารเช้าเลยหรือไม่เจ้าคะ”

“ตอนนี้เมืองเริ่มกลับคืนสู่ภาวะปกติแล้ว องค์หญิงสามารถออกไปเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์ของเมืองเล็กได้แล้วเจ้าค่ะ”

“ท่านอยู่ในเมืองมาสองสามวันแล้ว ยังไม่เคยออกไปเดินเล่นเลยสักครั้ง” สาวรับใช้กระซิบ

ลู่เจาเจากินอาหารไปสองสามคำด้วยความรู้สึกไม่อยากอาหารมากนัก

เสียงไก่ขันดังแผ่วเบาในจวนแม่ทัพ สาวรับใช้จึงยิ้มและพูดต่อว่า “คนในเมืองรู้สึกขอบคุณในน้ำใจของคุณชายลู่มาก เมื่อเช้าพวกเขาจึงส่งอาหารมาให้มากมายเจ้าค่ะ”

ลู่เจาเจาหันกลับมาและขอให้คนจับไก่มาหนึ่งตัว

เมื่อลู่เจิ้งเย่ว์เดินเข้ามา เขาบังเอิญเห็นนางถือกระบี่เจาหยางกำลังเชือดคอไก่ ทำให้เลือดกระเซ็นไปทั่ว

เปลือกตาของเขากระตุกอย่างรุนแรง

เสียของ เสียของแท้ๆ!

นี่มันกระบี่วิเศษทะลุทะลวงท้องฟ้า! เอามาเชือดไก่อย่างนี้น่ะหรือ

เฮ้อ ช่างเถิด

เชือดไก่ยังดีกว่าต่อสู้กับสวรรค์!

ดีมาก เชือดไก่ได้ดี! ดีมาก!

แม้ว่าเขาจะเห็นนางเสียบไก่ด้วยกระบี่เจาหยาง เอาไปย่างบนไฟและทาน้ำผึ้ง เขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าใดนัก

ลู่เจาเจาแทะน่องและปีกไก่ทั้งสองข้าง พลางเดินไปบนถนนพร้อมกับกระบี่ในมือ

ก่อนจะบังเอิญพบกับหรงเช่อในชุดปกติกำลังลาดตระเวนตามถนนอยู่