หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 715

“ใครก็ได้ มาพาใต้เท้าทุกท่านส่งกลับจวน ดูแลพวกท่านให้ดี อย่าให้ได้รับบาดเจ็บเป็นอันขาด” สวี่สืออวิ๋นเรียกคนให้มาพาแขกที่เมาเหล่านั้นกลับไป

แต่เซียวกั๋วกงยังคงตะโกนพร้อมกับขวดสุราในมือ “เอามา...เอามาอีกขวด”

“นี่มัน... สุราอะไร ข้าไม่เคยดื่มมาก่อนเลย” เซียวกั๋วจิ้วส่งเสียงเรอในขณะถูกส่งไปที่รถม้า ในมือยังคงถือขวดสุราไม่ยอมปล่อย

เมื่อแขกถูกส่งออกไปหลายคน ฮ่องเต้จึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงไม่เมาหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ” หรงเช่อตกตะลึง

จากนั้นฮ่องเต้ก็โบกมือและสั่งหวังหยวนลู่ด้วยน้ำเสียงสงบ “นำของขวัญทั้งหมดบนโต๊ะกลับไปที่พระราชวัง”

สวี่สืออวิ๋น : ?

เดี๋ยวนะ นี่พระองค์ทรงแกล้งเมาเพราะของสิ่งนี้งั้นหรือ

“บ่าวได้สั่งให้คนในวังนำรถม้ามาแล้ว ประเดี๋ยวจะส่งกลับไปที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ”

แต่ฮ่องเต้กลับส่ายหน้า “ขนกล่องเหล่านี้ไปที่รถม้าของเรา”

หวังหยวนลู่ :?

เขายืนมองฮ่องเต้ที่ขึ้นรถม้า โดยมีกล่องผ้ากองใหญ่วางซ้อนกัน

เมื่อตกกลางคืนแขกทุกคนก็จากไป

แต่ยังมีสตรีบางคนกอดของขวัญตอบแทนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ของที่ทำให้ฝ่าบาทสนพระทัยได้เช่นนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

“ฝ่าบาททรงนำของบนโต๊ะออกไปโดยไม่สนใจเกียรติของพระองค์เอง ยังไม่รีบเอาไปอีกหรือ” สตรีคนหนึ่งกล่าว

หลังจากที่ทุกคนจากไป สวี่สืออวิ๋นจึงโบกมืออย่างเหน็ดเหนื่อย

“เพื่อนของเจาเจามาหรือยัง”

องค์ชายหกและเซี่ยอวี้โจวถือเป็นญาติสนิทกัน เจาเจาจึงไม่เคยมีเพื่อนของตนเอง

“ยังไม่มาขอรับ เกรงว่าเขายังคงโกรธที่ทะเลาะกับเจาเจาครั้งก่อนอยู่” ลู่เยี่ยนซูพูดด้วยรอยยิ้ม

“จริงสิ ของขวัญตอบแทนของเจาเจาในวันนี้คืออะไรหรือ”

ลู่เยี่ยนซูหันไปถามอวี้ซู

เมื่อเจาเจาอายุมากขึ้น นางจึงมีความคิดเป็นของตนเอง ทั้งสุราและของขวัญตอบแทนล้วนแต่เป็นความคิดของนางทั้งสิ้น

“พวกเราไม่สามารถปกปิดแสงบนตัวของเจาเจาได้…” สวี่สืออวิ๋นพลันถอนหายใจ นางไม่อาจเก็บซ่อนเจาเจาไว้ได้อีกแล้ว

“อีกไม่นานแคว้นใต้จะสืบมาถึงข้าอย่างแน่นอน”

“ท่านแม่ ไม่ต้องกลัว พวกเราจะปกป้องท่านเอง!” ลู่เยี่ยนซูพูดด้วยหัวใจ หนักอึ้ง

“ท่านแม่ อย่าคิดมากไปเลย มะรืนนี้จะเป็นงานแต่งงานของท่านแล้ว ท่านแค่แต่งงานอย่างสบายใจ ปัญหาทุกอย่างมีทางออก ท่านน่ะ รักษาความสุขของท่านเอาไว้ก็พอ”

อวิ๋นเหนียงซ่อนความกังวลและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ณ สถานทูต

“นี่เจ้านำของขวัญตอบแทนจากองค์หญิงเจาหยางกลับมาด้วยจริงหรือ” หนานมู่ไป๋เลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นหมิงหลางกำลังเล่นกับกล่องผ้าในมือ

“มนุษย์จะมีของดีแค่ไหนกัน”

“สำหรับพวกเขาน่ะ จินกวาจื่อคือของขวัญตอบแทนที่ดีที่สุดแล้ว”

“หากล้ำค่ากว่านั้นอีกนิด เห็นทีคงจะใช้ไข่มุกราตรีเป็นของขวัญตอบแทน? ”