หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 730

วันรุ่งขึ้น

ท้องฟ้าเพิ่งสว่าง ก็ได้ยินเสียงประตูวังเปิดออก ฮ่องเต้เรียกหมอหลวงจากทุกสำนักมาอย่างกะทันหัน

ตระกูลลู่ก็จุดตะเกียงสว่างไปทั่วทั้งจวน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ลู่เจาเจาขยี้ตาอย่างงัวเงีย

อวี้ซูทำหน้าเสีย อวี้ฉินดวงตาแดงก่ำ ระหว่างคิ้วแฝงความว้าวุ่นหลายส่วน

“องค์รัชทายาทเกิดเรื่องแล้ว”

ประโยคเดียวของอวี้ซู ทำให้ลู่เจาเจาตกใจจนลุกขึ้นนั่งทันที

“เจ้าเล่ามาให้ละเอียด ท่านพี่รัชทายาทเป็นอะไรไป?” น้ำเสียงลู่เจาเจาร้อนใจ เสื้อนอกยังไม่ทันสวมก็ออกประตูมาแล้ว

“องค์หญิง สวมฉลองพระองค์! ระวังหนาว......” อวี้ฉินคว้าเสื้อผ้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ตอนลู่เจาเจาวิ่งออกประตูเรือน ตระกูลลู่จุดตะเกียงจนทั่วแล้ว

บนใบหน้าลู่เยี่ยนซูเต็มไปด้วยความหนาวเย็น เขาเปลี่ยนเป็นชุดราชการนานแล้ว สีหน้าเย็นชาเตรียมเข้าพระราชวัง

หรงเช่อปลอบโยนสวี่สืออวิ๋น แล้วรีบพูดว่า “อวิ๋นเหนียง เจ้าอยู่รอที่บ้าน ข้าเข้าวังไปดู......”

ฮ่องเต้เรียกหมอหลวงจากทุกสำนักเข้าวังมา เกรงว่าจะไม่ค่อยดี

“ท่านวางใจ เข้าวังอย่างสงบใจเถิด” อวิ๋นเหนียงยืนอยู่หน้าประตูเรือน

เงยหน้าก็เห็นเจาเจาสวมชุดชั้นใน ออกประตูเท้าเปล่า รีบสวมเสื้อนวมให้นาง

“ท่านแม่ เจาเจาจะเข้าวังไปดู” ลู่เจาเจาว้าวุ่นใจ

ทุกคนขึ้นรถม้าอย่างรวดเร็ว รีบร้อนมุ่งหน้าไปประตูพระราชวัง

บนรถม้า ลู่เยี่ยนซูแอบชำเลืองมอง ราชทูตแคว้นใต้ที่ควบม้าไปคนละทางกับพวกเขา

“ชิงเฟิง จับตามองสถานการณ์ในจวนตลอดเวลา หากมีอะไรผิดปกติให้มารายงานทันที!”

ชิงเฟิงตอบรับทันที

ตอนที่มาถึงประตูพระราชวัง ฟ้ายังไม่สว่างขมุกขมัวอยู่ กดจนหัวใจคนหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นก็คุกเข่าที่พื้น

ฮ่องเต้วิงเวียนศีรษะเป็นระยะ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? พูด รับรองเจ้าไม่ต้องรับโทษ!” หมอหลวงกลุ่มนี้ แค่มองก็รู้มีคำพูดไม่กล้าพูด

นางกำนัลประคองฮองเฮา สายตาฮองเฮามองหมอหลวงอย่างคาดหวัง

เหล่าหมอหลวงก้มหน้าก้มตา “องค์รัชทายาท......องค์รัชทายาท......”

“พูด!” หนังตาฮ่องเต้กระตุกอย่างบ้าคลั่ง

“องค์รัชทายาทชีพจรหยุดเต้น เหลือเพียงลมหายใจบางๆ......กระหม่อมใช้เข็มทองยื้อชีวิตไว้ชั่วคราว รักษาชีวิตขององค์รัชทายาทไว้......” ประโยคเดียวของหมอหลวง ทำให้ฮองเฮาทรุดลงกับพื้น หมดสติไปทันที

ฮ่องเต้ถอยหลังหนึ่งก้าวทันที

จับโต๊ะไว้ ถึงฝืนยืนมั่น

“เจ้าว่าอะไรนะ? ชีพจรองค์รัชทายาทหยุดเต้น? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้!! ตอนกลางวัน องค์รัชทายาทยังปกติแท้ๆ!” ดวงตาทั้งสองของฮ่องเต้แดง เซี่ยเฉิงสี่ซีดขาวบนเตียงไม่มีสีเลือดสักนิด

เหล่าหมอหลวงก้มหน้าก้มตา “กระหม่อม ยังหาสาเหตุโรคไม่พบพ่ะย่ะค่ะ”