หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 729

“นังโง่ไม่รู้เรื่อง!” ใต้เท้าเจียงสะบัดแขนเสื้อออกไป

ไม่มีใครรู้ คู่สามีภรรยาตระกูลเจียงทะเลาะตบตีกัน

ตอนลู่เจาเจาตื่นนอน ก็ได้ยินเสียงทอดถอนใจเต็มจวน “จวนจงหย่งโหว ครอบครัวดีๆ หนึ่งก็ล้มแบบนี้แล้ว”

เช้าวันนี้ หรงเช่อและสวี่สืออวิ๋นตื่นกันแต่เช้า เตรียมไปยกน้ำชา

ถึงแม้สวี่สืออวิ๋นไม่ไปใช้ชีวิตในจวนเจิ้นกั๋วกง

แต่เมื่อวานสองผู้อาวุโสเจิ้นกั๋วกง ย้ายเข้ามาตระกูลหรงข้างๆ แล้วตรงกลางลานบ้านติดประตูบานหนึ่ง

วันนี้สวี่สืออวิ๋นเชิญสองผู้อาวุโสเข้าประตูแล้ว

มหาราชครูตระกูลสวี่ รวมถึงเจิ้นกั๋วกงสี่คนนั่งอยู่ในห้องโถง

“ท่านพ่อ เชิญดื่มน้ำชา”

“ท่านแม่ เชิญดื่มน้ำชา” สองคนคุกเข่าไหว้พ่อแม่ตามลำดับ

“ดีๆ ซวงซวงเอ๋ย เจ้าต้องใช้ชีวิตอย่างดี” ฮูหยินใหญ่เจิ้นกั๋วกงทอดถอนใจ

เด็กสี่คนคุกเข่าเรียกหรงเช่อท่านพ่อตามลำดับ หรงเช่อดีใจจนเบ้าตาแดง

ตอนเที่ยง สองตระกูลทานอาหารเที่ยงร่วมกันอีกครั้ง

หรงเช่อหน้าแดงก่ำ เดินทะยานไปข้างหน้า

แต่งงานแล้วก็คือแตกต่าง

เพลิงไหม้จวนจงหย่งโหวครั้งนี้ เกิดความวุ่นวายในเมืองหลวงใหญ่โต

ลู่หย่วนซีรีบกลับมา เห็นแค่ซากปรักหักพัง

เขายืนอยู่หน้าประตูเนิ่นนาน ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

แม่เขาตายอย่างไม่เป็นธรรม เพื่อที่จะทำให้ลู่หย่วนเจ๋อไม่มีความสุข แก้แค้นนายหญิงใหญ่ จึงได้เลือกก่อกวนสายเลือดเขา คิดไม่ถึงว่าเพราะความเห็นแก่ตัวของทุกฝ่าย จะทำลายจวนโหวจนไร้บุตรส่งศพ

เขาโขกศีรษะเสียงดังสามครั้งหน้าประตู แล้วก็จากไปแสนไกล

“ลู่หย่วนซีก็นับว่าทิ้งสายเลือดให้ท่านโหวผู้เฒ่า” สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจ ใครจะคาดคิดจวนจงหย่งโหวที่รุ่งโรจน์ จะเดินไปถึงสถานะไร้ทายาท

กลางคืน

ลู่เจาเจานั่งขัดสมาธิบนเตียง ในห้องเผาตี้หลงไว้ อบอุ่นมาก

ตัวเล็กเผยแขนที่คล้ายรากบัวออกมา สองมือกอดไขว้อยู่ตรงหน้า

“ลูกหมา รีบกลิ้งออกมา!”

“ใครเชิญเจ้ากัน? ข้าวางเทียบเชิญไว้ใต้หมอน คนหน้าไม่อาย!”

“เจ้าไม่อายหรือ? ไอ้โจร โจรที่ขโมยของของคนอื่น!”

“ยังกล้าเข้าฝันแม่ข้า เชื่อไหมว่าข้าจะจัดการเจ้าซะ?!”

ลู่เจาเจานั่งบนเตียงด่าอยู่ครึ่งชั่วยามเต็มๆ เหนื่อยจนผิวปากแห้ง ดื่มน้ำชาแก้วใหญ่ นี่ถึงล้มตัวนอนหลับบนเตียง

กลางคืน นางมักจะรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

จิตใจห่อเหี่ยวอย่างหนัก นอนหลับไม่สนิท