หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 736

สวี่สืออวิ๋นโกรธจนแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่

ไม่ว่าหญิงสาวผู้นั้นจะเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของนางหรือไม่ก็ตาม นางก็รู้สึกว่ามันช่างน่าขำ

หนานมู่ไป๋กลับรู้สึกประหลาดใจ และมองนางด้วยความฉงน

“นางมีสิทธิ์อะไรที่จะเข้าวัง? หญิงสาวที่ไร้ญาติขาดมิตรเช่นนาง ได้พบกับเสด็จตาก็นับว่ามีวาสนาเพียงใดแล้ว การที่ได้ตั้งครรภ์มังกรให้กับเขาถือว่าว่าเป็นบุญหัวของนาง”

“หญิงผู้นี้ไร้ทั้งวงศ์ตระกูลและผู้สนับสนุน ใบหน้าก็ถูกไฟไหม้จนเสียโฉม ขาข้างหนึ่งพิการ ดวงตาก็ยังบอดไปข้างหนึ่ง อีกทั้งยังไม่มีสายเลือดแห่งดวงจิตเทพ การรับนางเข้าวัง ไม่ใช่การให้คนทั้งใต้หล้าหัวเราะเยาะหรอกหรือ?”

นายหญิงใหญ่สวี่โกรธจัดจนด่าทออย่างรุนแรง

“พวกเจ้าช่างโหดเหี้ยมไร้มโนธรรมเสียงจริง นางช่วยชีวิตฮ่องเต้ไว้! พวกเจ้ายังกล้ามาดูหมิ่นนางเช่นนี้ได้ลงคอหรือ!”

“หากไม่ใช่เพราะนางช่วยชีวิตฮ่องเต้เอาไว้ ฮ่องเต้ชราของพวกเจ้าก็คงจะตายในแม่น้ำไปนานแล้ว”

“จิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่าเช่นนี้ สมควรตายไปในแม่น้ำซะ!” นายหญิงใหญ่ตะโกนด่าด้วยความโกรธแค้น

นายหญิงใหญ่รู้สึกเจ็บปวดใจแทนหญิงผู้นั้น ทั้งคู่ต่างเป็นแม่เหมือนกัน เมื่อนึกถึงภาพที่นางต้องเสี่ยงชีวิตคลอดลูกท่ามกลางเปลวเพลิง อีกทั้งต้องฝ่าฟันความยากลำบากตามหาลูกสาวไปทั่วทั้งใต้หล้า แต่ยังต้องมาเผชิญกับการดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้อีก

หมิงหลางทนรับการด่าทอของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ ไม่กล้าโต้กลับแต่อย่างใด

เขาเป็นผู้ใกล้ชิดของฮ่องเต้ ย่อมเข้าใจสิ่งที่ฮ่องเต้ทำ

ตอนนี้ฮ่องเต้แก่ชราไปมากแล้ว ราชกิจภายในวังถูกตระกูลของฮองเฮาควบคุมไว้ องค์หญิงใหญ่มีความสามารถโดดเด่น ผู้คนในราชสำนักต่างรอคอยให้นางขึ้นครองราชย์

หากฮูหยินหนิงเข้าวัง ย่อมจะกลายเป็นเป้าหมาย และอยู่ท่ามกลางศึกชิงอำนาจอันโหดร้าย

นางไร้ลูกไร้หลานเป็นที่พึ่งพิง ฮ่องเต้เองก็แก่ชรามากแล้ว ไม่อาจปกป้องนางได้

“หากปกป้องไม่ได้ แล้วเขาจะตามหาไปทำไมกัน? ตามหาเพื่อให้ไปตายหรืออย่างไร?” สวี่สืออวิ๋นอดที่จะรังเกียจเดียดฉันท์ไม่ได้

“เขาลำบากยากเข็ญมากมายกว่าจะตามหาจนเจอ แต่พอเจอก็กลับดูแลปกป้องไม่ได้ กลับต้องถูกกลั่นแกล้งเสียอย่างนั้น! เขาทำท่าเป็นคนหลงใหลในรักแท้ แต่กลับทำให้คนอื่นต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเขา!” เมื่อนึกถึงฮูหยินหนิงที่ต้องเฝ้ารออยู่ในเมืองหลวง อีกทั้งยังต้องโดนดูถูกดูแคลน สวี่สืออวิ๋นก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาทันที

“ฝ่าบาททรงพยายามเต็มที่แล้ว แต่เหล่าขุนนางบู๊ตลอดจนเหล่าตระกูลขุนนางต่างมีอำนาจอย่างมาก ฝ่าบาทย่อมต้องคำนึงถึงราชสำนัก” หมิงหลางรีบเช็ดเหงื่อ

“มีสิ่งใดที่ต้องหวงแหนงั้นหรือ? หวงแหนบุญคุณที่พวกเจ้าไม่เคยคิดตอบแทน หรือหวงแหนความเนรคุณของพวกเจ้างั้นหรือ? แม้แต่ข้า ที่อยู่ห่างไกลถึงเป่ยเจา ยังต้องเผชิญกับการไล่ล่า ฮูหยิน...หนิง คงต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายมากกว่านั้นสินะ?” สวี่สืออวิ๋นคิดตระหนักขึ้นในใจ

“อย่าเพิ่งคิดไปเองสิท่านน้า เรื่องการไล่ล่าน่าจะเป็นความเข้าใจผิดมากกว่า” เจ้าเงามืดตายไปแล้ว หนานมู่ไป๋ย่อมไม่ยอมรับ

“ท่านน้า เสด็จตาชรามากแล้วนะ ท่านไม่อยากกลับไปเยี่ยมบิดาแท้ๆ ของท่านหรอกหรือ?”

สวี่สื่ออวิ๋นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

“จะต้องไปดูแลเขาทำไมกัน? เขามีทั้งฮองเฮาและนางสนม แต่กลับเอาเปรียบผู้มีพระคุณ?” สวี่สืออวิ๋นไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อฮ่องเต้ชราเลยแม้ต่น้อย

บิดาแท้ๆ อะไรกัน แม้แต่ลูกเมียยังปกป้องไม่ได้ เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นทั้งบิดาและสามีเลยด้วยซ้ำ

“ถึงแม้ท่านไม่อยากเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่ก็ควรไปพบฮูหยินหนิงมิใช่หรือ?”

“ฮูหยินหนิง ไม่เคยทำอะไรผิดเลย”