หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 735

“ในตอนนั้นฝ่าบาทถูกลอบปลงพระชนม์ จนพลัดตกลงมาจากหน้าผาและหล่นลงไปริมแม่น้ำ มารดาผู้ให้กำเนิดท่านซึ่งอาศัยอยู่เพียงลำพัง กำลังซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำพอดี จึงได้ช่วยชีวิตของฝ่าบาทไว้ ทั้งสองคนต่างพึ่งพาอาศัยกัน และค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ หลังจากแต่งงานกัน ทั้งสองก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเป็นเวลาหนึ่งปี...”

“ต่อมา มารดาผู้ให้กำเนิดของท่านกำลังจะคลอดบุตร ฝ่าบาทจึงเข้าไปในเมืองเพื่อขายภาพวาดและงานเขียน”

“แต่บังเอิญถูกทหารขององค์หญิงใหญ่พบเข้า จึงรีบนำตัวกลับไปยังวังแคว้นใต้ เมื่อเขาฟื้นคืนสติและความทรงจำกลับมา ฝ่าบาทจึงออกไปตามหา...”

“ตอนนั้นหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขาถูกไฟไหม้โดยไม่ทราบสาเหตุ ทั้งหมู่บ้านกลายเป็นเถ้าถ่าน”

สวี่สืออวิ๋นกำหมัดเล็กน้อย

“ช่างน่าแปลกเสียจริง เขาเพิ่งจะถูกพาตัวไป หมู่บ้านก็เกิดไฟไหม้ทันที จริงๆ แล้วเขาไปตามหาญาติ หรือไปแก้แค้นกันแน่?” สวี่สืออวิ๋นยิ้มเยาะ

หมิงหลางนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่ได้โต้แย้งแต่อย่างใด

ในตอนแรกที่พบฝ่าบาท ฝ่าบาทเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และร้องตะโกนไม่หยุดว่าภรรยาที่อยู่ที่บ้านกำลังจะคลอดลูก

พระนางฮองเฮารับปากเขา และหลอกล่อให้เขาบอกที่อยู่ของหมู่บ้านออกมา จากนั้นจึงส่งคนออกไปตามหา

เหตุการณ์ไฟไหม้ที่หมู่บ้านเล็กๆ นั้น ทุกคนต่างรู้ดีว่าใครเป็นคนทำ

แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฝ่าบาทไม่เคยสิ้นหวังเลย และแอบส่งคนออกไปตามหาอยู่เสมอ เมื่อเขาแก่ชราขึ้น ปมในใจก็ยากที่จะคลี่คลาย ทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน...”

“ในขณะที่ไฟไหม้ใหญ่กำลังลุกลาม ก็เป็นช่วงเวลาที่นางกำลังจะคลอดบุตร พอถึงเวลาคลอด นางก็ถูกไฟล้อมรอบไว้หมดแล้ว”

“ในตอนนั้น ฝ่าบาททรงนำเงินจากการขายภาพวาด ไปซื้อข้ารับใช้ชรา นางจึงให้ข้ารับใช้ชราคนนั้นพาบุตรสาวที่เพิ่งคลอด และของสำคัญที่ฝ่าพระบาททรงมอบไว้ให้ หลบหนีออกไปจากหลังเขา”

“ส่วนนาง ตอนนั้นมีเลือดออกเยอะมาก เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย”

นายหญิงใหญ่สวี่จับมือลูกสาวไว้ “โชคชะตาของเจ้าช่างน่าเวทนายิ่งนัก”

หมิงหลางมองสวี่สืออวิ๋นด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ เขารู้ดีว่าแคว้นใต้เป็นแหล่งที่เต็มไปด้วยอันตรายสำหรับสวี่สืออวิ๋น

“ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง? ฝ่าบาทได้มอบสถานะใดๆ ให้แก่นางหรือไม่?” สวี่สืออวิ๋นถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หมิงหลางหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เขานิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรเลย

สวี่สืออวิ๋นมองเขาด้วยความตกตะลึงและโกรธแค้น อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “เจ้าคงจะไม่บอกข้าใช่ไหมว่า นางช่วยชีวิตฮ่องเต้เอาไว้ อีกทั้งยังมีลูกสาวให้เขา แม้แต่ทั้งหมู่บ้านก็ถูกล้างบางเพราะไปพัวพันกับเขา แต่เขาก็ไม่ได้ให้สถานะใดๆ แก่นางเลย?”

“ฝ่าบาทเองก็ปรารถนาที่จะมอบให้ แต่เหล่าขุนนางบู๊ตลอดจนเหล่าตระกูลขุนนาง ต่างพากันคัดค้านกันหมด”

“ฝ่าบาทจึงให้นางไปพักอยู่นอกวังก่อนชั่วคราว และยิ่งกว่านั้น นางเองก็ไม่ได้ประสงค์ที่จะเข้าวัง แต่ปรารถนาที่จะตามหาบุตรสาวเท่านั้น”

หมิงหลางรู้สึกผิด จึงไม่กล้าสบตาสวี่สืออวิ๋น

ราวกับว่าพวกเขาต่างกำลังทารุณกรรมแม่ของอีกฝ่าย