หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 738

“ยังไงก็ขอให้ท่านน้าคิดดูอีกครั้ง มู่ไป๋จะรอท่านอยู่ที่สถานทูต” พูดจบ หนานมู่ไป๋ก็พาทูตแคว้นใต้จากไป

หลังจากที่พวกเขาจากไป สีหน้าของนายหญิงใหญ่สวี่ก็หมองหม่นลง

“คำพูดของฮ่องเต้ชรานั่นที่บอกว่าคิดถึงลูกสาวนั้น เชื่อถือไม่ได้เลย!”

“ในราชวงศ์จะมีคนที่มีความคิดบริสุทธิ์สักกี่คนกันเชียว?”

“เขาครองอำนาจมาตั้งหลายสิบปี เขาจะไม่สามารถปกป้องหญิงสาวชาวนาผู้ให้กำเนิดบุตรสาวและเคยช่วยชีวิตเขาไว้ได้เลยหรือ?”

“เมื่อเขาได้พบกับหญิงสาวอันเป็นที่รักแล้ว แต่ก็ไม่ได้ให้สถานะใดๆ แก่นาง กลับเอานางไปเลี้ยงไว้ที่นอกวัง เกรงว่าไม่ใช่การเลี้ยงดู แต่เป็นการกักขังเสียมากกว่า!”

“ตอนนี้เขาร้อนรนที่จะตามหาอวิ๋นเหนียง เกรงว่า คงเป็นเพราะป้ายหยกสืบบัลลังก์เท่านั้น!”

“เขาไม่มีป้ายหยกสืบบัลลังก์ จึงไม่สามารถส่งต่อราชบัลลังก์ให้กับองค์หญิงใหญ่หนานเฟิ่งอวี่ได้ จึงได้ร้อนรนที่จะออกตามหาเจ้า!”

“แต่การที่เขาตั้งใจจะตามหาแค่ป้ายหยกนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่ไร้หัวใจและไร้ความเมตตาจนเกินไป”

“การกล่าวอ้างว่าตามหาลูกสาวที่สูญหายไป มันจึงดูน่าฟังกว่ามิใช่หรือ?”

“ไม่มีใครน่าเชื่อถือได้เลย”

นายหญิงใหญ่ถอนหายใจ

“แต่ว่า สำหรับฮูหยินหนิงนั้น กลับมีแต่หัวใจที่รักลูกสาวอย่างเต็มเปี่ยม”

ทุกคนต่างแย่งชิงอำนาจ มีแต่นางเพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่รอให้ลูกสาวกลับบ้าน

หรงเช่อและลู่เยี่ยนซูรีบกลับจวน ตอนนั้นเหล่าทูตได้ออกเดินทางไปแล้ว

หรงเช่อได้รู้ความจริงแล้ว สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนัก

ลู่เยี่ยนซูรู้สึกสังหรณ์มานานแล้ว เขาจึงดูสงบนิ่ง

“เจาเจา ได้ยินมาว่าเจ้ามอบไข่มุกสยบวิญญาณให้กับรัชทายาท และมอบบาตรทองคำอันล้ำค่าให้กับไต้ซือชื่อคงงั้นหรือ?”

“นี่เจ้า ร่ำรวยขนาดนี้เลยหรือ?”

ลู่เยี่ยนซูรู้สึกงุนงง นางเอาแต่พร่ำเพ้อถึงชาติที่แล้วว่าเป็นเพียงเซียนกระบี่ผู้ยากจนอยู่ตลอดมิใช่หรือ?

ลู่เจาเจายิ้มอย่างเขินอาย หัวใจของนางนั้นร่ำไห้จนน้ำตาคลอเบ้า

[รวยรวยรวย รวยบ้าอะไรกันล่ะ!]

ไม่น่าแปลกใจเลย ทั้งสามดินแดนมีดวงจิตเทพตั้งมากมาย แต่กลับให้นางผู้ซึ่งเป็นเพียงบรรพชนแห่งกระบี่ต้องมาอุทิศตน

ที่แท้แล้ว นางเองที่ 'ไม่ปรารถนา' ที่จะบรรลุ

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

เด็กน้อยมักมีท่าทีองอาจเสมอ แต่เมื่อเห็นนางทำอะไรผิดพลาด กลับรู้สึกน่าขำขึ้นมาซะอย่างนั้น

ตระกูลหรง ตระกูลสวี่ รวมถึงสวี่สืออวิ๋นและหรงเช่อ มารวมตัวกันในยามค่ำคืน

“พวกคนจากแคว้นใต้ ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจ ข้าไม่สบายใจเลยที่อวิ๋นเหนียงจะไปแคว้นใต้” เจิ้นกั๋วกงพูดขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว

“ฮ่องเต้ผู้ชราแสดงบทบาทเป็นคนดี คิดถึงบุตรสาวจนป่วยหนัก องค์หญิงใหญ่หนานเฟิ่งอวี่เล่นบทผู้ร้าย ยังไม่ทันเจอหน้ากัน ละครก็เริ่มขึ้นแล้ว ถ้าอวิ๋นเหนียงไป คงถูกพวกเขาเอารัดเอาเปรียบแน่นอน”

“ตอนที่สูญเสียความทรงจำ ฮ่องเต้ชราได้มอบป้ายหยกลายมังกรให้ฮูหยินหนิงเป็นสินสอดของหมั้น”

“จากนั้นก็ถูกองค์หญิงใหญ่เชิญกลับวัง แต่องค์หญิงใหญ่ไม่รู้ว่าป้ายหยกถูกส่งมอบให้ผู้อื่นแล้ว จึงเผาทั้งหมู่บ้านจนสิ้นซาก”

“เมื่อฮ่องเต้ชราฟื้นคืนความทรงจำ เขาจึงได้รู้ว่าป้ายหยกกับฮูหยินหนิงหายไปพร้อมกัน”