หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 741

ไม่มีใครที่จะยอมจำนนต่อผู้ปกครองฟ้าดินเช่นนี้!

“ไร้หัวใจ ไร้ดวงตา เป็นเพราะการอุทิศ โชคชะตาของนางก็เป็นของสวรรค์ไปแล้ว”

“ไม่เหลืออะไรเลย…”

“อาจารย์ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย... แล้วนางจะฟื้นคืนกลับมาได้อย่างไร?”

เซิ่งเหอมองอาจารย์ด้วยความสงบ แววตาของเขากำลังมุ่งมั่นมากขึ้นเรื่อยๆ “ถ้าไม่มี ก็เอาของเราให้นางสิ!”

“ตอนนี้เราเป็นเทพแล้ว และได้รับการปกป้องจากฟ้าดิน หากเราปกปิดด้วยกลิ่นอายของเรา อาจารย์ก็จะสามารถไปเกิดใหม่ได้สำเร็จ!” เซิ่งเหอกัดฟันแน่น

“อาจารย์ไม่มีดวงตา เราก็จะให้ดวงตากับนาง”

“อาจารย์ไม่มีโชคชะตา เราก็จะมอบโชคชะตาให้นาง!”

เหล่าศิษย์ต่างหันมามองเซิ่งเหอพร้อมกัน ดวงตาของจงไป๋เปล่งประกายเล็กน้อย “เซิ่งเหอ เจ้าเริ่มมีสมองแล้ว”

เซิ่งเหอจ้องมองด้วยสายตาที่แน่วแน่ “ข้าคือเทพเจ้าแห่งโชคลาภ ข้าจะแบ่งโชคลาภให้กับอาจารย์ ขอให้อาจารย์มีชีวิตที่ราบรื่น ประสบความสำเร็จในการเกิดใหม่”

ฉงเย่ว์ “ข้าคือผู้ควบคุมกาลเวลา ข้าจะเป็นผู้ที่เปิดมิติและกาลเวลาแห่งการกลับชาติมาเกิด”

เทพเจ้าแห่งชีวิตยิ้มแย้มแจ่มใส “ข้าขอมอบดวงตาคู่นี้ให้อาจารย์ เพื่อให้อาจารย์ได้ชมความงามของภูเขาและแม่น้ำอันกว้างใหญ่ไพศาล”

“น่าเสียดายที่ซิงหุยหลงทางอยู่ในโลกมนุษย์ เพื่อตามหาเศษเสี้ยววิญญาณของอาจารย์” ตอนนี้พวกเขาเองก็ไม่มีเวลาที่จะสนใจ

อาจารย์รอไม่ไหวแล้ว

แดนเทพคอยระวังการฟื้นคืนชีพของลู่เจาเจาอยู่ตลอด และคอยควบคุมอย่างเข้มงวด

ถึงแม้พวกเขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นนอกรีตก็ตาม

“แดนเทพช่างโหดเหี้ยมไร้หัวใจ กล่าวหาว่าอาจารย์ไม่มีหัวใจ แม้จะกลับมาเกิดใหม่ก็คงกลายเป็นอสูรร้าย พวกเขาต้องการกำจัดทุกภัยคุกคาม ไม่ยอมให้เกิดหายนะแก่ทั้งสามดินแดน!”

“พวกเขาไม่ยอมให้อาจารย์กลับมาเกิดใหม่ งั้นเราก็มาทำกันเถอะ”

เสียนถิงเป็นคนแรกที่ลงมือ เขาลูบเบาๆ บนตาของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง

โลหิตสีสดไหลทะลักออกมาจากดวงตาของเขา ลู่เจาเจาโกรธมากจนตะโกนด่า “หยุดนะ ไอ้ทึ่ม! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

“กานถัง นี่เจ้าจะทำอะไรกันแน่?”

“ข้าไม่ยอม!” ลู่เจาเจาลุกขึ้นนั่งจากเตียง ตะโกนดังลั่น

อวี้ซูกับอวี้ฉินเปิดประตูเข้าไปด้วยความรีบร้อน

“คุณหนูฝันร้ายหรือ? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?” อวี้ฉินไม่เคยเห็นนางเป็นแบบนี้มาก่อน

เด็กน้อยนั่งอยู่บนเตียง น้ำตาไหลพราก ร้องคร่ำครวญว่า “ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม...ข้าไม่ยอม...”

“เป็นอะไรหรือ?” อวี้ซูถามเบาๆ

แต่ลู่เจาเจายังคงนิ่งเฉยอยู่

ทั้งสองมองหน้ากัน อวี้ซูจึงหันหลังออกไปเชิญสวี่สืออวิ๋นมา

สวี่สืออวิ๋นไม่ได้นอนทั้งคืน ใต้ตาของนางมีรอยคล้ำหนาจนเครื่องสำอางก็ปกปิดไม่มิด ได้ยินว่าเจาเจาฝันร้าย นางจึงรีบมาหาอย่างรวดเร็ว