หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 748

หมอหลวงจับชีพจรอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม

“ขอแสดงความยินดีกับเจิ้นกั๋วกง ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินเจิ้นกั๋วกง ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพหรง ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินสวี่...เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก!” หมอหลวงรู้ว่านายท่านแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงแทบจะลงโลงแล้ว ถึงได้ยินยอมให้แม่ทัพหรงแต่งงาน

“ฮูหยินตั้งครรภ์แล้ว!”

เมื่อได้ยินประโยคนั้น นายหญิงใหญ่ก็ไถลงมาจากเก้าอี้และก้มกราบลงกับพื้นทันที “บรรพบุรุษคุ้มครอง ตระกูลหรงมีทายาทแล้ว!”

จวนเจิ้นกั๋วกงปฏิบัติต่อสวี่สืออวิ๋นเป็นอย่างดี ด้วยความเห็นอกเห็นใจ สวี่สืออวิ๋นจึงยินยอมให้ลูกใช้แซ่พ่อ

แม้ว่าจวนเจิ้นกั๋วกงจะตัดสินใจให้หรงเช่อไปเป็นเขยแต่งเข้านานแล้ว แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าสวี่สืออวิ๋นจะตัดสินใจแบบนี้ ทำให้สองผู้เฒ่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน

สวี่สืออวิ๋นอยากจะเดินไปประคองนายหญิงใหญ่

แต่ใครจะไปรู้ว่า นายหญิงใหญ่ยกมือขึ้น “เร็วเข้า ช่วยประคองฮูหยินของพวกเจ้าไปนั่งลง!”

“ไม่ต้องมาประคองข้าหรอก ข้ายังพลิกหลังได้อีกสองรอบด้วยซ้ำ!!” นายหญิงใหญ่ยิ้มกว้างจนแก้มปริ รอยยิ้มบานสะพรั่งเหมือนดอกไม้

“จริงด้วย ลูกสะใภ้ข้าอายุมากแล้ว การตั้งครรภ์จะมีอันตรายหรือไม่?” นายหญิงใหญ่ถามด้วยความกังวล

แววตาของนางแฝงความสับสนเล็กน้อย

“หาก...หากว่านางไม่สมควรจะมีบุตรเอง ทางตระกูลหรงรับเด็กมาเลี้ยงก็ได้เช่นกัน” นายหญิงใหญ่สีหน้ากังวล นางอยากมีหลาน แต่สวี่สืออวิ๋นกับหรงเช่อรักกันมาก การที่ลูกมีคู่ครองที่เคียงข้างอยู่ด้วยกันตลอดไป นางก็พึงพอใจแล้ว

หมอหลวงลูบเคราของเขาแล้วหัวเราะ “ท่านฮูหยิน ท่านเคยถามเกี่ยวกับชีพจรของฮูหยินสวี่ตั้งแต่ก่อนแต่งงานมาหลายครั้งแล้ว”

“ฮูหยินสวี่ร่างกายฟื้นฟูดีขึ้นมาก และชีพจรก็เต้นแรง ไม่มีผลกระทบอะไรเลย” นายหญิงใหญ่ได้ยินอย่างนั้นจึงผ่อนคลายลง

เมื่อหรงเช่อได้ยินว่าสวี่สืออวิ๋นตั้งครรภ์ เขาก็รีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบร้อน

ทันทีที่เท้าแตะพื้นก็ได้กลิ่นจากกล่องยา เขาจึงรีบหมุนตัววิ่งตรงไปที่ประตูใหญ่ทันที

เขานั่งหมอบอยู่ที่ประตู แล้วอาเจียนออกมาเสียงดัง

“ข้า...ข้าจะเป็น เป็นพ่อคนแล้ว...โอ่ว...” พูดไปพลางอาเจียนไปด้วย

สวี่สืออวิ๋นเอามือปิดปากยิ้มอย่างเงียบๆ ยิ้มไปยิ้มมา น้ำตาแทบจะไหลออกมา

“ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ยานี้รักษาได้แค่ชั่วคราว ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้” หมอหลวงชรารีบเขียนใบสั่งยาสองแผ่นอย่างรวดเร็ว

“เติงจือให้คนไปต้มยาหน่อย”

เมื่อหมอหลวงจากไป หรงเช่อก็กลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง

ท้องร้องโครกคราก แต่กินอะไรก็ไม่ลง รู้สึกทรมานจริง ๆ

นายหญิงใหญ่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์เรียกสวี่สืออวิ๋น ทั้งสองคนเดินไปนอกประตู ฮูหยินชรากระซิบว่า “แม่ไม่ได้หลอกเจ้าใช่ไหมล่ะ? อาการแพ้ท้องสามารถส่งต่อให้ผู้ชายได้”

“ไม่อย่างนั้น ก็ต้องเป็นเจ้าแน่ๆ ที่ต้องทรมานเช่นนี้”

“ผู้ชายตัวใหญ่โต แค่อาเจียนไม่ตายหรอก ไม่ต้องห่วงเขา...”

“ผู้หญิงอย่างเราต้องรู้จักดูแลตัวเองให้มากๆ” นายหญิงใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ราวกับว่าผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ สวี่สืออวิ๋นฟังแล้วรู้สึกดีใจจนยิ้มแก้มปริ