หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 747

แก่นวิญญาณ...ที่ขโมยมาในตอนนั้น นางไม่กล้าเอาออกมาให้คนอื่นเห็นเลย นางจึงซ่อนไว้ในมิติ และใช้แก่นวิญญาณหล่อเลี้ยงทะเลสาบน้ำพุใส จึงก่อเป็นชั้นหินไข่ห่านในทะเลสาบ

หลังจากที่หล่อเลี้ยงมากว่าพันปีแล้ว น้ำพุใสก็กลายเป็นทะเลสาบวิญญาณ

หินไข่ห่านในตอนนั้น ได้กลายเป็นศิลาวิญญาณแล้ว!!

“ว้าว...ข้ากลายเป็นคนที่รวยที่สุดในใต้หล้าแล้ว!” ความมั่งคั่งร่ำรวยที่มาอย่างกะทันหัน ช่วยคลายความหงุดหงิดในใจได้เป็นอย่างดี

ศิลาวิญญาณก็มีระดับเช่นกัน มีทั้งศิลาวิญญาณระดับสูง และระดับต่ำ

ลู่เจาเจาไม่ได้แตะต้องมาหลายปีแล้ว อีกทั้งยังเป็นศิลาวิญญาณที่สร้างขึ้นเอง จึงแยกแยะไม่ค่อยชัดเจน

“อืม วางหินไว้สักหน่อยก็แล้วกัน” ลู่เจาเจาหยิบศิลาวิญญาณออกมาจากทะเลสาบวิญญาณ และใส่ไปในแต่ละกล่อง กล่องละสองก้อน

ฮ่าๆ สำหรับนางแล้ว นางไม่ได้เสียอะไรเลย

ทั้งหมดก็เป็นก้อนหินที่นางโยนลงไปในตอนนั้น

ก้อนหินเป็นตะกร้าตะกร้า

ลู่เจาเจาวางกล่องไว้ที่หัวเตียง และบอกท่านแม่ด้วยความตื่นเต้น “ท่านแม่ เจาเจาได้เตรียมของขวัญสำหรับการพบเจอกันไว้แล้วนะ”

“ดีๆๆ เจ้าใช้คลังสมบัติเล็กๆ ไปใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย ฮ่าๆ ล้วนแต่เป็นหินสวยๆ ทั้งนั้น เจาเจาไปคัดมาเองทีละก้อนที่ริมแม่น้ำ...”

“พวกเขาจะชอบหรือเปล่า?” ลู่เจาเจาจ้องมองแม่ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง

สวี่สืออวิ๋นลูบหัวนาง “ของขวัญไม่ได้วัดกันที่ราคา แต่ขึ้นอยู่กับความตั้งใจ” เด็กน้อยมอบหินสวยๆ ให้ มันก็เหมาะสมกับสถานะของนางแล้ว

สวี่สืออวิ๋นกำลังคิดในใจว่า ถ้าราชวงศ์แคว้นใต้ไม่รับไว้ นางจะปลอบโยนเจาเจาอย่างไรดี

“อาการของท่านพ่อดีขึ้นหรือยัง?” ลู่เจาเจานอนคว่ำอยู่หัวเตียงหรงเช่อ

เพียงแค่หนึ่งวัน หรงเช่อก็อาเจียนจนหน้าซีดเหลือง อ่อนเพลียจนแทบทรุด

ทำให้เจิ้นกั๋วกงสองสามีภรรยาที่อยู่ข้างๆ ตื่นตระหนกไปด้วย

นายหญิงใหญ่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกงมองเขาอย่างเศร้าสร้อยและกล่าวว่า “ได้เชิญหมอหลวงมาตรวจดูบ้างหรือยัง?”

เติงจือดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ฮูหยิน…

รอบเดือนมาล่าช้าหลายวันแล้ว

หมอหลวงเดินกลับมาอย่างรีบร้อน เด็กยาแบกกล่องยาตามหลังมาด้วย

นายหญิงใหญ่แห่งเจิ้นกั๋วกงเมื่อกี้ยังมีท่าทางเชื่องช้า แต่ตอนนี้ดูรีบร้อนขึ้นมาแล้ว

“รีบจับชีพจรให้ลูกสะใภ้ข้าเร็วเข้า”

“ไอหยา หรงซวงซวง เจ้าจะไปนอนอยู่บนเตียงทำไมกัน? รีบให้อวิ๋นเหนียงนอนเร็วเข้า...” นายหญิงใหญ่จ้องมองไปด้วยสายตาขุ่นเคือง หรงซวงซวงมองนางด้วยความตกตะลึง

ท่านแม่ นี่ข้าอาเจียนจนลุกไม่ไหวแล้วนะ!!

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ท่านแม่ อวิ๋นเหนียงยังสบายดี” สวี่สืออวิ๋นยิ้มและโบกมือปฏิเสธ

นางนั่งลงที่หน้าโต๊ะแล้วยื่นข้อมือออกไป ให้หมอหลวงตรวจชีพจรอย่างละเอียด