หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 753

ริมรถม้า หรงเช่อนอนหมดแรงรู้สึกคลื่นไส้อยู่ตลอดเวลา “นี่...อาการแพ้ท้องเป็นศึกที่รับมือยากที่สุดในบรรดาสมรภูมิทั้งหมดที่ข้าเคยผ่านมา!”

ลู่เจาเจาเกาศีรษะล้านๆ ของนาง ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เริ่มมีผมสั้นๆ งอกขึ้นมาบนศีรษะเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ยังดูเหมือนว่า...

หัวยังล้านอยู่เลย

“ท่านพ่อ กินบ๊วยเปรี้ยวหน่อยไหม จะได้รู้สึกดีขึ้น...” ลู่เจาเจาหยิบบ๊วยเปรี้ยวหนึ่งเม็ดป้อนให้หรงเช่อ

“ท่านพ่อ ท่านเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลกเลย เป็นสามีที่ยอดเยี่ยมที่สุด ท่านคิดดูสิ ใครจะแพ้ท้องแทนภรรยาได้บ้าง ท่านพ่อเป็นคนแรกเลยนะ...” ลู่เจาเจายกยอปอปั้นหรงเช่อ

“ท่านแม่ตั้งท้องแล้วยังสบายขนาดนี้ เป็นความดีความชอบของท่านพ่อจริงๆ”

สวี่สืออวิ๋นเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “ท้องก่อนๆ ของข้าแพ้หนักมาก แต่ท้องนี้กลับไม่มีอาการอะไรเลย กินอะไรก็ได้ นอนหลับสบาย ต้องขอบคุณพี่เช่อจริงๆ” นางนึกแค่ว่ารอบเดือนของนางมาช้า ไม่ได้คิดถึงเรื่องตั้งครรภ์เลย

ใครจะรู้ว่าอาการแพ้ท้องกลับไปเกิดขึ้นกับหรงเช่อ!

“จริงเหรอ?” หรงเช่ออมบ๊วยเปรี้ยวในปากของเขา รู้สึกมีความสุขในใจ

“แน่นอน”

“ใครจะยอดเยี่ยมเท่าท่านพ่อหรงได้ล่ะ... ต่อไปท่านยังสามารถบอกลูกได้ว่าเจ้านี่นะเป็นลูกที่ข้าต้องแพ้ท้องถึงสิบเดือนเชียว!”

“ผู้ชายคนไหนที่มีโอกาสแบบนี้บ้าง แม้แต่ฮ่องเต้ก็สู้ท่านพ่อไม่ได้!” คำพูดของลู่เจาเจาทำให้หรงเช่อยิ้มแก้มปริ

“ใช่แล้ว คนอื่นไม่โชคดีเท่าข้าหรอก!”

“เจาเจา ไม่ต้องห่วง พ่อจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง พ่อน่ะเก่งกาจมาก ทั้งเรื่องงานบ้านงานเรือน ทั้งเรื่องปกป้องบ้านเมือง ไม่มีใครสู้พ่อได้หรอก” หรงเช่อยืดอกขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ตอนนี้พ่อกำลังตั้งใจฝึกทำอาหาร สักวันหนึ่งพ่อจะเก่งกว่าผู้ชายทั้งเป่ยเจาแน่นอน!”

“ฉวยโอกาสช่วงที่ไปจากเมืองหลวง เรียนรู้มันทุกอย่าง เมื่อกลับถึงเป่ยเจา พวกเขาต้องตกใจแน่ๆ! เอาชนะเหล่าชายชาตรีในเป่ยเจาให้หมดเลย!”

เซี่ยอวี้โจวเหลือบมองหรงเช่อ แล้วหันมองลู่เจาเจาอีกครั้ง “ข้ามักจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจ...” หรือว่าข้ายังฉลาดไม่พอ

สวี่สืออวิ๋นตกตะลึง นางอายุแค่สามขวบครึ่ง ทำไมถึงคิดได้มากมายขนาดนี้

“เจาเจา การแต่งงานของแม่กับลู่หยวนเจ๋อทำให้ลูกไม่มีความสุขหรือเปล่า” สวี่สืออวิ๋นรู้สึกกังวล

ลู่เจาเจาส่ายศีรษะ “ทุกคนก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้เป็นเพราะท่านแม่เลย”

“เจาเจาไม่อยากแต่งงานเมื่อโตขึ้น”

“ผู้ชายมีอะไรดี เสียเวลาฝึกกระบี่ของเจาเจาเปล่าๆ!” ลู่เจาเจามีสีหน้ารังเกียจ

สวี่สืออวิ๋นระเบิดเสียงหัวเราะ

“เด็กโง่ เจ้ายังเด็กอยู่เลย”

“ยิ่งกว่านั้น สามารถช่วยแบ่งเบาความทุกข์ยากในชีวิตได้ครึ่งหนึ่ง เจาเจายังเด็กนัก เมื่อโตขึ้นเจ้าจะเข้าใจเอง...”