หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 752

หนานมู่ไป๋หาได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ค่าสัมพันธ์เชื่อมโยงเทพเจ้าของสวี่สืออวิ๋นนั้นแทบจะเป็นศูนย์ ยิ่งทำให้เขาดูแคลนนางมากขึ้น

ก็เหมือนกับมารดาชั้นต่ำของนางนั่นแหละ ต่ำต้อย ไม่คู่ควร

หมิงหลางไม่อาจทนเห็นเขาพูดจาเช่นนี้ได้ จึงสัพยอกขึ้นเบาๆ “ท่านเองก็อุตส่าห์ไปขนไหสุราที่บ้านตระกูลลู่ในยามวิกาล มิใช่เรื่องขายขี้หน้าหรอกหรือ”

หนานมู่ไป๋หายใจติดขัด

“มันจะเหมือนกันได้อย่างไร นั่นคือสุราทิพย์เชียวนะ! สุราวิเศษที่สามารถเพิ่มค่าสัมพันธ์เชื่อมโยงเทพเจ้าได้!” หนานมู่ไป๋รู้สึกปวดใจเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

“สุราทิพย์นั่น แค่กาเดียวก็สามารถเพิ่มค่าสัมพันธ์เชื่อมโยงเทพเจ้าให้ข้าได้ตั้งหนึ่งหน่วย! เจ้าก็รู้ว่าสุราทิพย์สำคัญขนาดไหน” ระดับสัมพันธ์เชื่อมโยงเทพเจ้าเป็นพรสวรรค์โดยกำเนิด เป็นความสามารถที่ไม่อาจคัดลอกหรือเพิ่มพูนได้

แคว้นใต้พยายามมานับพันปี แต่ก็ไม่เคยหาวิธีเพิ่มพูนระดับสัมพันธ์เชื่อมโยงเทพเจ้าได้

ใครจะรู้ว่า แค่สุรากาเดียวก็สามารถเพิ่มได้ตั้งหนึ่งหน่วย!

พรสวรรค์ของเขาถือว่าอยู่ในระดับสูงในหมู่ชนเผ่า ระดับสัมพันธ์เชื่อมโยงเทพเจ้าของเขาอยู่ที่เจ็ดสิบ

ทุกๆ หนึ่งหน่วยที่เพิ่มขึ้น ล้วนมีค่ายิ่งสำหรับเขา

“น่าเสียดายจริงๆ สุราทิพย์อันล้ำค่ากลับตกลงท้องของคนธรรมดา! ช่างน่าเสียดายจริงๆ! พวกเขาคู่ควรที่จะดื่มสุราทิพย์ด้วยหรือ”

“คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เจาเจาจะได้พบกับผู้บำเพ็ญตนจากต่างโลก เฮ้อ โอกาสดีๆ แบบนี้ นางได้ไปก็สูญเปล่าจริงๆ” หนานมู่ไป๋ทั้งโกรธทั้งอิจฉา

“ท่านไม่กลัวว่าของขวัญในกล่องผ้าจะเป็นของล้ำค่าอะไรอีกหรอกหรือ” หมิงหลางกระเซ้าเบาๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรชัดเจน

หนานมู่ไป๋เกือบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา

“เจ้าเห็นหรือไม่ว่ามีของขวัญที่วางกองพะเนินอยู่มุมหนึ่งของรถม้ามีกี่กล่อง นับคร่าวๆ แล้วอย่างน้อยก็สิบกว่าแล้ว ของล้ำค่าอะไรที่จะมีแจกจ่ายให้กับผู้คนคราวละมากๆ ได้แบบนี้ แคว้นใต้ของเราคงไม่ใช่คนตื้นเขินขนาดนั้น” พูดจบ หนานมู่ไป๋ขยับม้าขึ้นไปรวมกับเซี่ยจิ้งซีบริเวณหัวขบวน

หมิงหลางระงับความโกรธ แล้วหันไปพูดกับลู่เจาเจาที่อยู่บนรถม้าว่า “องค์หญิงเจาหยาง ข้าไม่รังเกียจ หากมีของขวัญเหลือ ช่วยมอบให้ข้าสักกล่องได้หรือไม่” เขาไม่ชอบนิสัยหยิ่งผยองของหนานมู่ไป๋ หากไม่ใช่เพราะรับสั่งของฝ่าบาท เขาไม่ยินดีร่วมทางกับหนานมู่ไป๋หรอก

หรงเช่อรู้สึกขมขื่นในใจ เขาพยายามกลั้นอาเจียนพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ ข้าเป็นลูกชายของท่านนะ...”

ฮูหยินหรงถลึงตาใส่เขา ไม่อยากพูดอะไรด้วยหรอก

หึ ตระกูลหรงเกือบจะไร้ผู้สืบสกุลก็เพราะเขา!

ยังอยากจะให้พูดดีด้วยน่ะหรือ ฝันไปเถอะ!

“ออกเดินทางได้!” เมื่อเสียงตะโกนของเซี่ยจิ้งซีดังขึ้น ขบวนรถม้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวอย่างแข็งขัน

“ท่านแม่ รถม้าของฮู่กั๋วกงมาแล้วหรือยัง” ลู่เจาเจาเอ่ยถามมารดา

สวี่สืออวิ๋นพยักหน้า “ดวงตาของคุณชายหลี่มีปัญหา รถม้าอยู่ข้างหลังเรานี่แหละ”

ลู่เจาเจาลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก