หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 751

ทุกคนต่างหวาดกลัว

ไม่มีใครกล้ารั้งลู่เจาเจาอีกแล้ว

“เจ้าพูดอะไรกับเหล่าขุนนางหรือ ทำไมพวกเขาถึงได้ร้องไห้กัน” สวี่สืออวิ๋นกำลังร่ำลาครอบครัวตระกูลสวี่ที่มาส่งนางอยู่ เมื่อได้เห็นท่าทางตื่นตระหนกของเหล่าขุนนาง จึงรีบเอ่ยถาม

“พวกเขาไม่อยากให้เจาเจาไป” ลู่เจาเจาตอบทันที

สวี่อี้ถิงมีสีหน้าประหลาดใจ “พวกเขาตัดใจจากเจ้าไม่ได้น่ะหรือ หลายปีนี้เจ้าหมุนหัวพวกเขาเสียจนเกือบจะทำให้อายุขัยของเขาสั้นลงไปกว่าครึ่ง...”

แต่พูดอีกที ตั้งแต่มีเจาเจา ราชสำนักโปร่งใสและยุติธรรมขึ้นมาก

ทุกคนกลัวว่านางจะจับได้

“แน่นอนอยู่แล้ว ก็เจาเจาเป็นเด็กดีน่ารักขนาดนี้ แถมยังสนิทกับพวกท่านลุงอีก... พวกเขายังเตรียมของอร่อยของเป่ยเจาให้เจาเจาตั้งเยอะ คงกลัวว่าเจาเจาจะคิดถึงบ้าน” ลู่เจาเจารู้สึกอบอุ่นใจ

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ ของกินเหล่านี้มาจากทั่วทุกหัวระแหงของเป่ยเจา “ช่างมีน้ำใจเสียจริง พี่ใหญ่ช่วยขอบคุณทุกคนแทนข้าด้วย”

สวี่อี้ถิงชำเลืองมองพวกเขา “คงไม่ต้องหรอก พวกเขาแค่กลัวว่าเจาเจาจะคิดถึงบ้าน แล้วกลับมาเร็วกว่ากำหนดมากกว่า”

ดูท่าทางของพวกเขาสิ

“พี่ใหญ่ ข้าฝากเจิ้งเย่ว์และหยวนเซียวด้วยนะ” หรงเช่อและเซี่ยจิ้งซีออกนอกเมืองหลวง ลู่เจิ้งเย่ว์ต้องประจำการอยู่ที่เป่ยเจา

ส่วนลู่เยี่ยนซูคือลูกชายคนโต ยังไงก็ต้องติดตามไปด้วย

เมื่อหนานมู่ไป๋ที่อยู่บนหลังม้าเห็นรถม้าบรรทุกของขวัญมากมาย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ท่านน้า แคว้นใต้ของเรามีทุกสิ่งอย่าง ท่านอุตส่าห์ขนของตั้งมากมายเดินทางไกลจากเป่ยเจา มันไม่ยุ่งยากไปหน่อยหรอกหรือ”

บ้านนอกคอกนาจริงๆ

แคว้นใต้มีดีกว่าเป่ยเจาทุกอย่าง จะขนขยะพวกนี้ไปทำไมให้เหนื่อยแรง

อวิ๋นเหนียงกวาดตามองของขวัญ “ล้วนเป็นสิ่งของที่ใช้ประจำวัน ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรหรอก”

หนานมู่ไป๋พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก

มีเพียงศิลาวิญญาณล้ำค่าเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ในราชวงศ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาภาคภูมิใจนักหนามาโดยตลอด

“พระนัดดาไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดรุนแรงทำร้ายจิตใจเลย องค์หญิงเจาหยางเพิ่งจะแค่สามขวบครึ่งเอง ของขวัญไม่ว่าจะราคาแพงหรือถูก ล้วนเป็นความตั้งใจของนาง!” เซี่ยอวี้โจวเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

“ทำร้ายจิตใจ? ข้าก็แค่พูดตามตรงเท่านั้น”

“ส่วนของข้า ไม่จำเป็นต้องเตรียมหรอก... เดี๋ยวจะทำให้มือของข้าเปื้อน!” หนานมู่ไป๋ชำเลืองมองนางอย่างไม่แยแส

“ฮึ ต่อให้เจ้าอยากได้ นางก็ไม่ให้เจ้าหรอก!” เซี่ยอวี้โจวยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างๆ องค์หญิงเจาหยาง

“อยากได้? ใครอยากได้ คนนั้นก็เป็นสุนัข!”

ขยะพวกนี้ ใครจะอยากได้!

“ของขวัญจากบ้านนอก จะไปมีค่าอะไรได้?”

“เอาไปก็ขายขี้หน้า!”