หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 760

“ดูโน่นสิ นั่นคือเสาหินเขตแดนของแคว้นใต้” เซี่ยอวี้โจวที่กำลังพาดอยู่ริมหน้าต่างรถม้าตะโกนบอกพลางชี้ไปที่เสาหินสีดำขนาดใหญ่

“ใช่แล้ว เมื่อข้ามเส้นแบ่งเขตนี้แล้ว ก็จะเข้าสู่เขตแดนของแคว้นใต้”

“ประชาชนของแคว้นใต้ต่างก็มีความเชื่อของตัวเอง ทุกคนพยายามอย่าลบหลู่เทพเจ้าที่พวกเขานับถือนะ”

“ในแคว้นใต้ หากเจ้าด่าว่าพ่อแม่ของเขา พวกเขาอาจจะแค่หัวเราะเฉยๆ”

“แต่ถ้าไปด่าว่าเทพเจ้าที่พวกเขานับถือ พวกเขาจะไม่ยอมหยุดยั้งจนกว่าจะฆ่าพวกเจ้าได้!” เทพเจ้าประทานทุกสิ่งทุกอย่าง พวกเขาจึงให้ความสำคัญกับเทพเจ้ามาก

ทุกคนจงอย่าแสดงความคิดเห็น

เมื่อเข้าสู่เขตแดนแคว้นใต้ หนานมู่ไป๋ก็อดจะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เขาทอดสายตาไปไกลอยู่บ่อยครั้ง

“จากบ้านมานาน ไม่รู้ว่าท่านตาจะเป็นยังไงบ้าง”

จู่ๆ ในยามนี้ มีนกกระเรียนกระดาษเรืองแสงสีเขียวบินตรงมาหาเขา

เขาคว้านกกระดาษตัวนั้น แล้วร่ายคาถาเบาๆ

นกกระเรียนกระดาษคลี่ออกเป็นแผ่นกระดาษ เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ สีหน้าก็เริ่มตึงเครียดขึ้น คิ้วค่อยๆ ขมวดขึ้นเป็นปม

ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืด ทุกคนกำลังจะพักผ่อน

เขาขยำกระดาษแล้วพูดขึ้นทันที “คืนนี้ พวกเราจะไม่พัก ต้องรีบเดินทางต่อ”

เซี่ยจิ้งซีภายใต้ชุดเกราะขมวดคิ้วขึ้น “พวกเราเดินทางต่อเนื่องมาแปดวัน ร่างกายของทุกคนใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ฮูหยินสวี่กำลังตั้งครรภ์ จะทนไหวได้อย่างไร”

“ทนไม่ไหวก็ต้องทน! อาการของท่านตาทรุดหนัก ต้องรีบกลับไปยังหนานตูให้เร็วที่สุด!”

“ชักช้าไม่ได้อีกแล้ว! ท่านตารอไม่ไหวแล้ว!”

“ท่านน้า ท่านตาคิดถึงท่านมาสามสิบกว่าปี ท่านช่วยอดทนสักหน่อยได้ไหม เขาต้องการพบท่านสักครั้ง” สีหน้าของหนานมู่ไป๋มีท่าทีอ้อนวอนอยู่หลายส่วน

ร่างกายของสวี่สืออวิ๋นไม่มีปัญหาอะไร เมื่อเห็นหรงเช่อพยักหน้า นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “เดินทางต่อกันเถอะ”

“เจาเจา เจ้าเหนื่อยไหม”

ลู่เจาเจาและเซี่ยอวี้โจวกำลังเล่นเปลือกเต่ากันอย่างสนุกสนาน พวกเขาโบกมือไปมา “ไม่เหนื่อย ไม่เหนื่อย” ทั้งคู่หมอบอยู่บนรถม้า เล่นกันไม่ยอมเงยหน้า

เขาแค่มองหาสถานที่เงียบสงบเพื่อปลดทุกข์ แต่ที่ไหนได้ กลับได้ยินเสียงร้องไห้ออกมาจากใต้ฝ่าเท้าของเขา

ให้ตายเถอะ มีหลุมศพอยู่ที่เท้า

มีเสียงร้องเบาๆ จากหลุมศพ เขากลัวจนขวัญกระเจิงไปกว่าครึ่ง

“มีเสียงร้องไห้ดังมาจากหลุมศพ มันน่ากลัวมาก...” หลี่จื้อซีไม่อยากออกจากเป่ยเจาจริงๆ

ฮือๆๆๆ...

กว่าจะได้เข้าเมืองหลวง ต้องพยายามตั้งหลายปี

สุดท้าย คำพูดของฮ่องเต้เพียงประโยคเดียวก็ส่งเขาไปยังแคว้นใต้

สีหน้าของหนานมู่ไป๋ตึงเครียด เขาเหลือบมองหมิงหลาง แล้วกระชับกระบี่ เดินขึ้นไปบนภูเขา

“ข้าจะไปสักประเดี๋ยว”

ลู่เจาเจาหันมองพี่ใหญ่ “พี่ใหญ่ ท่านอยู่กับท่านแม่นะ” สวี่สืออวิ๋นกำลังหลับสนิทอยู่ในขณะนี้...