หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 789

หมิงหลางได้ยินแบบนั้น

หมิงเสียนก็ได้ยินเช่นกัน

แม้แต่ผู้อาวุโสตระกูลหมิงฝั่งตรงข้ามก็ได้ยิน

ทันใดนั้น ท้องฟ้ายามราตรีอันมืดมิดถูกแหวกออก ลำแสงสว่างจ้าสาดส่องลงมายังพื้นโลก

ต้นไม้แห่งชีวิตทะลวงผ่านความมืด ปรากฏเป็นสีเขียวขจีท่ามกลางผืนฟ้าอันกว้างใหญ่

พุ่งชนเทพเจ้าแห่งความตาย หมอกดำค่อยๆ จางหายไปอย่างรวดเร็ว

ร่างจริงขนาดใหญ่ของเทพเจ้ายืนตัวอยู่บนยอดไม้

“เทพ…เทพเจ้าแห่งชีวิต!” หมิงหลางแหงนมองท้องฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

คำพูดของลู่เจาเจาเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหู

“ขอพรจากข้า”

“ในนามของข้า ขอสั่งให้เสียนถิงรีบลงมายังโลกมนุษย์โดยเร็วที่สุด!”

หมิงหลางตัวสั่นสะท้าน ขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย

ราวกับถูกบีบคอ พูดอะไรไม่ออก

เขาเห็นเต็มสองตาว่าลู่เจาเจากำลังโบกมือให้เทพเจ้าบนยอดไม้

เทพเสียนถิงเสด็จลงมายังลานบ้านตระกูลหมิง

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงคุกเข่าลงกับพื้นดังอย่างต่อเนื่อง

ผู้อาวุโสรองตัวสั่น ฟันบนล่างกระทบกันเสียงดัง

เขาก้มหมอบอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มจนไม่สามารถควบคุมได้

ใบหน้าของหมิงถิงเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่อยู่ข้างๆ ซีดเผือด ไร้สีเลือด เขาคุกเข่าก้มต่ำลงกันพื้น ไม่กล้าแหงนมองเทพเจ้า แต่กำลังมองลู่เจาเจาด้วยความงุนงง

เทพเจ้าแห่งชีวิตถูกอัญเชิญมาได้แล้ว

เทพเสียนถิงที่ไม่ตอบรับการอัญเชิญมานานกว่าสิบปีได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

ลู่เจาเจาวางน่องไก่ลง แล้วพูดกับหมิงหลางด้วยความรังเกียจว่า “คราวหน้าห้ามเอาน่องไก่เย็นชืดมาให้ข้ากินอีกนะ ไม่อร่อยเลย มันเลี่ยนด้วย…”

หมิงหลางพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

เทพเสียนถิงเป็นจิตวิญญาณหลัก เขาให้ดวงตาเทพเจ้าแก่นางแล้ว เขายังจะมองเห็นอยู่อีกหรือ

ลู่เจาเจาแอบขยับไปด้านข้างสองสามก้าว เทพเจ้าเสียนถิงก็ยังคงหันมองตามด้วยรอยยิ้ม

ราวกับว่า ไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย

ลู่เจาเจารู้สึกสงสัย แต่ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางจึงไม่ไถ่ถามอะไรมาก

สมาชิกตระกูลหมิงต่างมองลู่เจาเจาด้วยความตื่นกลัว ทำไมนางถึงเรียกชื่อเทพเจ้าตรงๆ แบบนี้ล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนเทพเจ้าจะค่อนข้างเอ็นดูนางมาก แถมยังดูจะ…เคารพแปลกๆ

น่าจะเคารพมากกว่ากระมัง

หมิงเสียนร้องไห้ก้มกราบ “ข้าน้อยหมิงเสียน ศิษย์รุ่นที่สิบสี่ของตระกูลหมิง ขอคารวะเทพเสียนถิง”

เทพเสียนถิงโบกมือเบาๆ สายลมหอบหนึ่งพยุงหมิงเสียนและคนอื่นๆ ให้ลุกขึ้น

เหงื่อผุดซึมไปทั่วร่างของผู้อาวุโสรองราวกับเปียกฝน เขาก้มหน้าลงไม่กล้าส่งเสียง

“เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้ตอบรับการอัญเชิญของพวกเจ้า” เทพเสียนถิงถอนหายใจ