หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 791

หมิงเฉิงไม่เคยเหลือทางรอดให้ตระกูล

“ทำไม ทำไมนางถึงอัญเชิญเทพเจ้ามาได้ นางเป็นใคร ถึงได้มาทำลายแผนการของข้า!” ผู้อาวุโสรองร้องไห้โฮ อีกนิดเดียว เขาก็จะโค่นล้มตระกูลหมิง แล้วเข้ามาแทนที่หมิงเสียนได้แล้ว!

หมิงเสียนได้ยินเขาพูดถึงลู่เจาเจา จึงมองไปที่หมิงหลาง “ให้ศิษย์ทุกคนสาบาน ห้ามแพร่งพายเรื่องในวันนี้ออกไป”

ลู่เจาเจาเพิ่งจะอายุแค่สามขวบครึ่ง จะให้นางตกเป็นเป้าไม่ได้

องค์หญิงเจาหยาง เจ้าต้องรีบเติบใหญ่เร็วๆ แล้ว

หมิงถิงคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความสิ้นหวัง เขามองหมิงหลางอย่างงุนงง “ข้าแพ้แล้ว เจ้าพอใจหรือยัง”

หมิงหลางส่ายศีรษะ “ข้าไม่เคยคิด”

“ท่านพ่อบอกว่าข้าไร้ความสามารถ รับผิดชอบอะไรไม่ได้”

“ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาฟูมฟักให้เจ้าเป็นทายาท เอกสารสืบทอด ได้ตระเตรียมไว้ที่หอบรรพชนแล้ว”

“เดิมที ตั้งใจจะประกาศให้ทุกคนรู้ในงานสักการบูชาต้นปี” เขายื่นบัญชีระเบียนครอบครัวตระกูลหมิงให้หมิงถิง

หมิงถิงรับมาด้วยความมึนงง

เมื่อเห็นคำว่า ‘ผู้นำน้อยหมิงถิง’ ในระเบียน

เขากระอักเลือดออกมาเต็มคำทันที

เขาหัวเราะทั้งน้ำตา ท่าทางราวกับคนเสียสติ “ผู้อาวุโสรองเขา...เขาหลอกข้า… ฮ่าๆๆ ข้านี่มันโง่จริงๆ… โง่จริงๆ…”

สิ่งที่เขาต้องการแย่งชิง แท้จริง มันเป็นของเขาตั้งแต่แรก

ฮ่าๆ นี่คือกรรมที่เขาก่อ

ภายในบ้าน

ลู่เจาเจามองเสียนถิงน้ำตาคลอ

เสียนถิงยังคงมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่บ่งบอกเลยสักนิดว่าเขาตาบอด

“เจาเจา ข้าไม่อาจอยู่ได้นาน”

“เสียนถิงดีใจมาก ที่เจ้าถือกำเนิดขึ้นอีกครั้ง” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา ราวกับมีความอานิจจาระคนอยู่ในนั้น

ลู่เจาเจาร้องไห้ น้ำเสียงของนางอู้อี้ ก้มหน้าลง “เสียนถิง อย่าโกหกข้า”

ร่างของเสียนถิงสั่นเล็กน้อย กำปั้นใต้แขนเสื้อกำแน่นขึ้น

ลู่เจาเจาจ้องมองเขา เด็กหนุ่มที่เคยแอบร้องไห้ใต้ผ้าห่ม ตอนนี้ได้กลายเป็นเทพเจ้าปกป้องผู้คน

“เสียนถิงไม่เคยโกหกอาจารย์”

เทพเสียนถิงคุกเข่าลง ลูบหัวลู่เจาเจาเบาๆ

แต่ทันใดนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงคราบน้ำตาบนใบหน้าของลู่เจาเจา หัวใจเสียนถิงสั่นสะท้าน จนเกือบจะร้องไห้ต่อหน้านาง

เสียนถิงพูดอย่างแผ่วเบา “อาจารย์ รีบโตเร็วๆ นะ”

“ศิษย์ขอแค่ให้อาจารย์จะเติบโตขึ้นอย่างปลอดภัย”

“ส่วนร่างแยกของศิษย์ ภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว หากเจ้าตัดใจจากเขาไม่ได้ ข้าจะให้เขาอยู่บนโลกมนุษย์เป็นเพื่อนกับเจ้า พรุ่งนี้ เขาจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น” เสียนถิงเช็ดน้ำตาให้นางอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนที่สุด

ในตอนแรก เพื่อปกปิดร่องรอยของอาจารย์ พวกเขาจึงแยกส่วนหนึ่งของวิญญาณออก เพื่อปกปิดกลิ่นอายของอาจารย์