หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 792

ลงมาเกิดอยู่รอบๆ กายนาง

เพื่อที่จะได้ยืมดวงตาของพวกเขาเฝ้ามองอาจารย์ได้ทุกเมื่อ

แค่ดวงตาของมนุษย์คู่หนึ่ง เขายังคิดหาวิธีได้

ลู่เจาเจาอยากถามมากว่า แล้วเจ้าล่ะ?

จะทำอย่างไรกับดวงตาของเจ้า?

“ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว อาจารย์ของพวกเราจะไม่มีวันถอยหลัง!” เมื่อพูดจบ ร่างของเขาก็ค่อยๆ เลือนราง จนเลือนหายไปในที่สุด

ลู่เจาเจาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง

“พวกเจ้าปิดบังอะไรข้าอยู่”

“พวกเจ้าปิดบังอะไรข้ากันแน่”

“ผู้รับใช้เทพเจ้าไม่สามารถอัญเชิญดวงเทพลงมาได้ ผู้ศรัทธาไม่อาจขอพรจากเทพเจ้าได้ แก่นพลังเทพของพวกเจ้าค่อยๆ เสื่อมถอยลง…”

“เกิดอะไรขึ้นในแดนเทพ”

หัวใจของลู่เจาเจารู้สึกหนักอึ้ง นางมองดูแขนขาอุ้ยอ้ายของตัวเอง

นางรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ไปตามการเติบโตของนาง

แข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็น

ตอนนี้นางมีพลังที่ไม่มีที่มาที่ไปมากมายนับไม่ถ้วน เหมือนกับว่า...

กฎแห่งสวรรค์และโลก

ลู่เจาเจาร้องไห้สะอื้นอยู่สักพัก จึงจะลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า “ข้าอยากจะขึ้นไปดู เจาเจาอยากขึ้นไปดูจริงๆ…”

เด็กน้อยพยายามปลอบโยนตัวเอง พลางเช็ดน้ำตาไปด้วย

ร่างเงาที่รางเลือนค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

เด็กหนุ่มนั่งลงข้างๆ นางอย่างเงียบๆ แล้วยื่นแขนเสื้อให้นาง

ลู่เจาเจาไม่พูดอะไร กอดแขนเสื้อของเขาไว้เช็ดน้ำมูก จนเบ้าตาและ ปลายจมูกแดงก่ำ

“ข้าขึ้นไปดูได้ไหม” ลู่เจาเจาถามเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ

“แดนเทพกำลังตามหาเบาะแสของข้าใช่ไหม”

“มีข้าอยู่ พวกเขาจะหาเจ้าไม่เจอ”

“แล้วเจ้าล่ะ ข้าเรียกเทพเจ้า เจ้าช่วยข้าปกปิดร่องรอยหลายต่อหลายครั้งแล้ว เจ้าคือเต๋าสวรรค์ วิถีแห่งเต๋านั้นยุติธรรม วิถีแห่งสวรรค์ไร้ความเห็นแก่ตัว ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า”

เต๋าสวรรค์ค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงเสียงสะท้อนที่ก้องอยู่ในหู “เพราะความเที่ยงธรรม”

เพราะความเที่ยงธรรม เพราะเจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึกๆ เช็ดน้ำตา แล้วเปิดประตูออกไป

สมาชิกตระกูลหมิงแอบมองเข้าไปในบ้าน

“ไปนานแล้ว” ลู่เจาเจาน้ำเสียงอู้อี้ ดูไม่ค่อยมีความสุข

หมิงเสียนถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ท่านบรรพบุรุษน้อย วันนี้ต้องลำบากท่านแล้ว เชิญไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ไม่ต้องเดิน ข้าอุ้ม จะอุ้มท่านเอง” ในยามนี้ หมิงเสียนขุนนางใหญ่แห่งราชสำนักกำลังลดตัวลงอุ้มนาง

ลู่เจาเจารู้สึกไม่สบายใจ จึงนอนหลับไปบนบ่าของเขา