หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 801

“ช้าก่อน ข้าขออีกสักชามสิ!” เซี่ยอวี้โจวไม่ชอบกินกุยหลิงเกา แต่มีบรรพชนตระกูลซูอยู่ในหม้อ ใครบ้างจะไม่ชอบมัน

มีใครบ้างที่ไม่อยากลองอะไรใหม่ๆ

ทุกคนต่างกินจนอิ่มและกินอาหารมื้อเย็นกันไม่ลง

เมื่อถึงเวลากลางดึก ลู่เจาเจาและทุกคนจึงพากันเข้านอน

ในขณะที่โหลวจิ่นถังสวมชุดคลุม คว้ากิ่งไม้และโบยบินไปใต้แสงจันทร์ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีแสงประกายจางๆ บนปลายกิ่งไม้นั้น

โบยบินไปพร้อมกับสายลมจนใบไม้สั่นสะเทือน

“ถังเอ๋อร์” เสียงโกรธเกรี้ยวของผู้อาวุโสดังขึ้นนอกลานบ้าน

โหลวจิ่นถังเก็บกิ่งไม้กลับมา นางมองกิ่งไม้นั้นอย่างเงียบๆ ตนเองฝึกซ้อมจนลืมเลือนและคิดไปว่าสิ่งที่อยู่ในมือคือกระบี่วิเศษ

ทั้งๆ ที่เป็นเพียงกิ่งไม้หนากิ่งหนึ่งเท่านั้น

เพลานี้ทั้งสาวรับใช้และทาสต่างเข้านอนกันหมด โหลวจิ่นถังจึงเปิดประตูเข้าไปในลานบ้านด้วยตนเอง

“ท่านปู่ ท่านยังไม่พักผ่อนอีกหรือ” โหลวจิ่นถังขมวดคิ้วถามดวงตาเป็นประกาย

“เจ้ากำลังฝึกซ้อมกระบี่?” แม่ทัพโหลวถามขึ้น

เด็กหญิงตัวเล็กจึงหัวเราะคิกคัก “เจาเจาสอนวิชากระบี่ให้กับจิ่งถัง จิ่นถังแค่ฝึกซ้อมเพื่อความสนุกสนาน มันก็น่าสนใจทีเดียว...”

“องค์หญิงเจาหยางอายุเพียงสามขวบครึ่ง นางจะรู้จักวิชากระบี่ได้อย่างไร เจ้าอย่าฝึกฝนสุ่มสี่สุ่มห้าเช่นนี้เลย”

“อันที่จริงจะมีการแข่งขันในตระกูลโหลวอีกสามวันข้างหน้า เจ้าอยากสมัครด้วยหรือไม่” แม่ทัพโหลวมองนางด้วยรอยยิ้ม

“ถังเอ๋อร์เข้าร่วมได้หรือเจ้าคะ ถังเอ๋อร์ไม่เคยเรียนวิชากระบี่ด้วยซ้ำ!” ดวงตาของโหลวจิ่นถังสว่างขึ้นราวกับดวงดาวพร่างพราวที่สุดในท้องฟ้า

บุตรของตระกูลโหลวนั้นฝึกฝนวรยุทธ์ตั้งแต่อายุ 7 ปี ปีนี้นางอายุ 7 ปีพอดีจึงไม่ได้เรียนวิชากระบี่อย่างเป็นทางการ

ตระกูลโหลวเคารพวิชาวรยุทธ์มาโดยตลอด ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมตระกูลโหลวจึงได้รับชัยชนะอยู่เสมอ

เพราะมีการจัดแข่งขันเล็กๆ ทุกเดือน และการแข่งขันใหญ่ทุกๆ สามสิบปี

หลังจากการแข่งขันใหญ่สามสิบปี ผู้ชนะจะถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าตระกูลคนใหม่ โดยไม่สนใจว่าจะเป็นบุตรของภรรยาเอกหรืออนุก็ตาม

“เราเคารพความแข็งแกร่ง ผู้ใดชนะจะได้เป็นหัวหน้าตระกูล”

“แม้ว่าลุงซวี่เหยียนของเจ้าจะมาจากเชื้อสายอนุ แต่เขาก็มีพรสวรรค์พิเศษ เขาเรียนรู้วิชากระบี่ตั้งแต่อายุเจ็ดปี จนตอนนี้เชี่ยวชาญวิชากระบี่เป็นอย่างมาก และยังเป็นสมาชิกหมายเลขหนึ่งของตระกูลโหลว...”

โหลวซวี่เหยียนอาจดูหยิ่งยโสเล็กน้อย แต่ไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ

โหลวจิ่นถังตอบรับในลำคอเบาๆ

“ไปพักผ่อนกันเถิด” แม่ทัพโหลวกล่าวก่อนเดินออกจากลานบ้าน

โหลวจิ่นถังกำกิ่งไม้ในมือแน่น เด็กหญิงตัวเล็กปิดประตูลานบ้าน แต่ไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนของตนเอง

แต่ฝึกซ้อมอยู่ตรงนั้นจนดึกดื่น ก่อนจะลากร่างเหนื่อยล้ากลับเข้าห้อง

วันต่อมา

ลู่เจาเจาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงฝึกซ้อมของตระกูลโหลว

สาวใช้พานางไปอาบน้ำทั้งๆ ที่ยังหาวหวอด