หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 802

โหลวจิ่นถังกำลังนั่งรออยู่ในห้องอาหารแล้ว ลู่เจาเจาจึงชะงักชั่วคราว “นี่ท่านตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรือ”

“จิ่นถังเหวี่ยงกระบี่เป็นพันครั้งแล้ว” นางแสดงท่าฟาดฟันไปมา

หลังจากฝึกฝนมาหนึ่งวัน นางก็ค้นพบว่าตนเองแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย

ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่

ลู่เจาเจาลอบถอนหายใจเบาๆ เด็กคนนี้พยายามอย่างหนักไม่ต่างจากซิงหุย

เป็นพวกบ้ากระบี่

เมื่อก่อนซิงหุยฝึกวิชากระบี่เป็นเวลาสามวันสามคืน แล้วนางจะใช้เวลานานแค่ไหน ลู่เจาเจาอยากรู้เหลือเกิน

“เจ้าอยากไปดูการเดิมพันของตระกูลโหลวหรือไม่”

“อีกสองวันจะมีการแข่งขันครั้งใหญ่ระหว่างตระกูลโหลว โหลวอวิ๋นเจิงพ่อของข้ากับโหลวซวี่เหยียนในการแย่งตำแหน่งหัวหน้าตระกูล”

“ข้าลงทะเบียนแข่งขันระดับเริ่มต้นไปแล้ว แต่ยังไม่เคยเรียนวิชากระบี่เลย เพียงแค่เคยทำความคุ้นเคยกับทักษะการใช้กระบี่ครั้งเดียวเท่านั้น”

โหลวจิ่นถังเขินอายเล็กน้อย “นี่เป็นการลงสนามครั้งแรกของข้า”

“หวังเพียงว่าจะไม่แพ้จนน่าเกลียดเกินไป”

ลู่เจาเจาพลันยิ้มออกมา

วิชากระบี่ที่ข้าสอนด้วยตนเองจะแพ้จนน่าเกลียดได้อย่างไร น่าขันสิ้นดี!

บรรพบุรุษแห่งกระบี่ไม่ควรทำตัวน่าอับอายเช่นนี้! เหล่าทวยเทพจะหัวเราะเอาได้!

“หัวหน้าตระกูลจำกัดอายุหรือไม่”

โหลวจิ่นถังได้ยินจึงตกตะลึง “อายุไม่เกิน 40 ปีน่ะ”

แล้วขั้นต่ำล่ะ มีอายุขั้นต่ำหรือไม่ หัวหน้าตระกูลที่อายุน้อยที่สุดคืออายุ22ปี ถือเป็นอัจฉริยะในหมู่คนอัจฉริยะอยู่

ลู่เจาเจาเหลือบมองโหลวจิ่นถังที่ทำท่าไม่สนใจเรื่องนี้

ถ้าหากหัวหน้าตระกูลอายุ 7 ขวบล่ะ

ก็คง...คงไม่แย่เกินไปหรอก!

เพราะเมื่อลู่เจาเจาอายุเจ็ดปี นางเคยท้าตีกับโลกแห่งการบำเพ็ญฌานจนทำให้บรรพชนร้องไห้มานับไม่ถ้วน

สำนักส่วนใหญ่จึงมีแผ่นหินจารึกว่า : ลู่เจาเจาและสุนัขไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

ทั้งสนามจึงเงียบลงโดยปริยาย

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ชมทั้งหมดก็ระเบิดเสียงหัวเราะ หลายคนแทบน้ำตาไหลออกมาด้วยความตลกขบขัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”

“น่าขันเหลือเกิน”

“นางจะเอาชนะใครได้ เดิมพันโหลวจิ่นถังที่อายุ7 ขวบเนี่ยนะ” ทุกคนตบโต๊ะพร้อมกับหัวเราะจนแทบยืดตัวตรงไม่ได้

“ข้าจำได้ว่าจิ่นถังยังไม่เคยเรียนวิชากระบี่เลยไม่ใช่หรือ นางยังไม่มีกระบี่เป็นของตนเองด้วยซ้ำ!” ชายเจ้ามือยกมือขึ้นพลางขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

“องค์หญิง นี่คือการเดิมพันหัวหน้าตระกูล ไม่ใช่เกมเด็กๆ ที่ท่านเคยเล่น…”

โหลวจิ่นถังหน้าแดงด้วยความอับอาย พยายามดึงเจาเจาเดินออกไป “น้องเจาหยาง อย่าทำแบบนี้เลย ดะ…เดิมพันพ่อของข้าเถิด”

“ข้ายังไม่เคยเรียนวิชากระบี่”

“ข้าสอนท่านไปแล้วไม่ใช่หรือ” ลู่เจาเจาพองแก้มอย่างไม่พอใจ

ทุกคนเริ่มรู้สึกขบขันมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนั้น และบางคนถึงกับจ่อกระบี่ไปที่ด้านข้างของลู่เจาเจา “นี่ท่านยังสูงไม่เท่ากระบี่ของข้าด้วยซ้ำ!”