หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 809

นางอยากท้าทายโหลวซวี่เหยียน!

“จิ่นถังอยากท้าทายโหลวซวี่เหยียนสนามระดับสูงเจ้าค่ะ!”

ผู้ชมรอบข้างที่ได้ยินพากันตกตะลึง

“จิ่นถัง เจ้ามีพรสวรรค์ที่โดดเด่นและวิชากระบี่อันยอดเยี่ยม แต่ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเช่นนั้น! เจ้าเพิ่งอายุ7 ขวบ ยังมีเวลาอีกมาก!” ผู้อาวุโสเจ็ดปฏิเสธทันที

กลยุทธ์ของโหลวซวี่เหยียนนั้นโหดร้ายมากจนแม้แต่พ่อของโหลวจิ่นถังยังได้รับบาดเจ็บสาหัส

โหลวจิ่นถังกลับมองเขาอย่างไม่ลดละ “ผู้อาวุโส ถังเอ๋อร์รู้ว่าท่านเจตนาดี แต่ข้าอยากต่อสู้แทนท่านพี่สักครั้งเจ้าค่ะ!”

ผู้อาวุโสเจ็ดมองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ช่างเถิด ตามใจเจ้าก็แล้วกัน แต่อย่าหลงระเริงหมกมุ่นกับการต่อสู้มากไป เจ้ายังคาดหวังได้อีกมาก!” ผู้อาวุโสเจ็ดเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

นี่เป็นม้ามืดที่พยายามฝ่าออกจากกรอบ

“โอ้ ชนะแล้วๆ พี่ถังชนะแล้ว เจาเจา วิชากระบี่ของเจ้าสุดยอดมาก!” เซี่ยอวี้โจวแทบกระโดดด้วยความดีใจ

ใบหน้าของลู่เจาเจาย่นเข้าหากันเล็กน้อย

“นี่เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ที่แย่ที่สุดที่ข้าเคยสอนมา”

เซี่ยอวี้โจวจึงถามอย่างสับสน “แล้วลูกศิษย์คนไหนแย่ที่สุดหรือ”

ลู่เจาเจากระแอมออกมาเบาๆท่านจะไปรู้อะไร

เจ้าเป็นลูกศิษย์ที่แย่ที่สุดที่ข้าเคยสอนมา นางมักพูดแบบนี้กับลูกศิษย์ทุกคน!

“รายงาน!”

“สนามระดับเริ่มต้นส่งหนังสือท้าทายมาขอรับ!”

ขณะที่สนามระดับสูงกำลังเฉลิมฉลองกัน พวกเขาจึงได้ยินเสียงรายงานจากคนในตระกูลที่อยู่ข้างล่างแท่นสูง

ปีนี้โหลวซวี่เหยียนอายุเพียง 30 ปีเท่านั้น เขาเกิดมาพร้อมกับความสง่างามและใบหน้าที่ดูเย่อหยิ่งน่าเกรงขาม

เมื่อได้ยินเสียงรายงาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและถามออกไปเบาๆ “เด็กคนไหนชนะงั้นหรือ”

แม่ทัพโหลวได้แต่สูดหายใจเข้าอย่างเงียบๆ

โหลวชิงมั่วเป็นหลานชายคนโต และเป็นความภาคภูมิใจของตระกูลโหลวมาโดยตลอด

“ชิงมั่วตายในสนามรบ แม้ว่าเขาจะตายก็ตายอย่างมีเกียรติ! เขาคือความภาคภูมิใจของตระกูลโหลวและเป็นความภาคภูมิใจของแคว้นใต้!” แม่ทัพโหลวมองโหลวซวี่เหยียนด้วยสายตาดุดัน ยังไม่ได้ได้ขึ้นตำแหน่งก็ทำกิริยาเช่นนี้แล้ว เกรงว่าต่อไปคนในตระกูลคงต้องอยู่กันอย่างหวาดผวา

โหลวซวี่เหยียนไม่ได้พูดต่อ แม่ทัพไม้ใกล้ฝั่ง แก่ชราแล้วจะทนไปได้อีกนานแค่ไหนกัน

เขาเป็นรองรุ่นน้องอย่างโหลวชิงมั่วมานาน ในที่สุดตอนนี้เขาสามารถยืนอย่างอกผายไหล่ผึ่งได้แล้ว!

เขาไม่สู้กับคนตาย!

“พาผู้ชนะรุ่นเยาว์มาที่นี่”

ผู้อาวุโสกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

โหลวอวิ๋นเจิงหันไปบอกกับแม่ทัพโหลวทันที “ท่านพ่อ ลูกขอตัวกลับไปที่เรือน เพื่อเตรียมย้ายข้าวของก่อน” เขาพูดด้วยความเจ็บปวด การโจมตีของโหลวซวี่เหยียนนั้นโหดร้ายมาก ทิ้งบาดแผลมากมายไว้บนร่างกายของเขา

แม่ทัพโหลวได้แต่มองบุตรชายและลอบถอนหายใจอีกครั้งอย่างเงียบๆ