หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 81

เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องดังกังวาน

สะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วผืนดิน

สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก

ซัดสาดใส่เปลวไฟให้มอดดับลงอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านด้านนอกพากันวิ่งหนีฝนกลับบ้านด้วยความรีบร้อน ต่างร้องอุทานออกมาด้วยความงุนงง “แปลกจริง ไหนสำนักดาราศาสตร์บอกว่าช่วงครึ่งเดือนนี้จะไม่มีฝนไง”

ทันทีที่ไฟมอดดับลง ราวกับได้ยกก้อนหินออกจากอก ลู่เยี่ยนซูทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้า

สวี่ซื่อวิ่งโซซัดโซเซเข้ามา หัวใจของนางแทบจะแตกสลายเมื่อเห็นลูกๆ อยู่ท่ามกลางกองซากปรักหักพัง

“เยี่ยนซู!”

“เจาเจา!” สวี่ซื่อร้องไห้และวิ่งเข้าหา

“รัชทายาท ขอบพระทัยเป็นอย่างยิ่ง ขอบพระทัยเพคะ…” สวี่ซื่อร้องไห้จนหยุดไม่ได้

หมอหลวงรีบวิ่งเข้าไปหารัชทายาท แต่เด็กหนุ่มกลับโบกมือ “ไปดูให้คุณชายลู่ก่อน”

หมอหลวงย่อตัวลงบนพื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความฉงนใจ

แปลกจริง คุณชายใหญ่ลู่เป็นคนพิการ เส้นเลือดควรจะแห้งขอดไปหมดแล้วสิ

ไฉนตอนนี้?

เขายังอยากจะตรวจสอบอย่างละเอียด แต่กลับได้ยินสวี่ซื่อถามว่า “เยี่ยนซูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

หมอหลวงจึงถอนมือกลับ “ฮูหยิน คุณชายใหญ่ปลอดภัยดี เพียงแค่สูดดมควันไฟมากเกินไป และอยู่ในสภาวะตึงเครียด แค่เป็นลมไปเท่านั้น พักฟื้นสักระยะก็จะกลับมาเป็นปกติ”

เขายังคิดจะตรวจชีพจรต่อ แต่กลับได้ยินรัชทายาทสั่งว่า “ท่านหมอ ช่วยดูให้หนูน้อยคนนี้ด้วย”

เด็กหญิงตัวน้อยนอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยเฉิงสี่ ใบหน้าขาวนวลเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควัน

“เด็กน้อยปลอดภัยดี เพียงแค่ตกใจ ดูเหมือน… น่าจะมีอารมณ์แปรปรวนเพราะโกรธจัด” หมอหลวงคิดในใจ เด็กหญิงคนนี้ช่างมีอารมณ์รุนแรงเสียจริง