หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 843

ชายหนุ่มเดินตามหลังนางอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

ลู่เจาเจาส่งร่มให้เซี่ยอวี้โจวหนึ่งคัน

“อากาศร้อน เจ้าเอาร่มไปกางเถอะ”

เซี่ยอวี้โจวดูสับสนงงงวยไปหมด “เจาจา นี่ยังรุ่งเช้าอยู่เลย ข้าไม่ร้อนหรอก...”

“เจาเจารู้สึกว่าเจ้าร้อน เจ้าก็ต้องร้อนจริงๆ...” เจาเจาน้อยจ้องมองเขาอย่างจริงจัง

เซี่ยอวี้โจวสบตาครู่หนึ่ง จากนั้นก็กางร่มอย่างเงียบๆ

เจ้าบอกว่าข้าโง่ ข้าก็โง่

บอกว่าข้าตาบอด ข้าก็ตาบอด

บอกว่าข้าร้อน ข้าก็ต้องร้อน

ใครใช้ให้ข้าเป็นสมุนรับใช้ล่ะ!

ข้าจะต้องเอาชนะจุยเฟิง และกลายเป็นสมุนคนโปรดของนางให้จงได้!!

ในช่วงระหว่างวัน วิญญาณอาฆาตเหล่านี้รู้สึกทรมานอยู่แล้ว ร่มคันนี้จะสามารถปกป้องวิญญาณได้ ทันทีที่กางร่มออก…

วิญญาณอาฆาตทั้งหมดในหมู่บ้านเถาหยวน ต่างก็มารวมกันอยู่ใต้ร่ม

“เร็วเข้า ให้ข้าแทรกตัวเข้าไปสักหน่อย ขยับไปหน่อย”

“ข้าก็จะเข้าไปด้วย ขยับไปหน่อย ขยับไปหน่อย”

“แน่นไปหมดเลย ข้าทนไม่ไหวแล้ว...” เหล่าวิญญาณอาฆาตคุยกันระงม พวกเขาเบียดเสียดจนตัวบิดเบี้ยวไปหมด

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกเหมือนมีลมเย็นยะเยือกพัดผ่านมาเป็นระลอกๆ อยู่ตลอดเวลา

“แปลกจังเลย อากาศเปลี่ยนหรือเปล่า? หนาวจนขนลุกไปหมด...” เซี่ยอวี้โจวตบแขนตัวเอง เป็นช่วงเวลากลางวันแท้ๆ แต่กลับรู้สึกวังเวงใจนัก

ชายหนุ่มหยุดเท้าไว้ชั่วครู่ และมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ

เรือนรับรองอยู่ห่างจากคฤหาสน์เก่าเพียงสองตรอก เมื่อลู่เจาเจาไปถึง เรือนรับรองก็ถูกจัดแต่งอย่างสวยงามเรียบร้อยแล้ว

วิญญาณอาฆาตติดตามมาห่างๆ “เจาเจาน้อย รีบกลับบ้านเถิด...อย่าตามตระกูลซูอีกเลย...”

“ใช่ ตระกูลซูไม่ใช่คนดี”

“หนิงเอ๋อร์ผู้น่าสงสาร ในตอนแรกนางถูกใส่ไว้ในถังแล้วลอยมาถึงหมู่บ้านเถาหยวน นางไร้ซึ่งบิดามารดา ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านจึงรับนางเป็นลูกหลาน”

“แต่ใครจะคาดคิด ว่านางกลับต้องมาพบกับเคราะห์ร้ายเยี่ยงนี้”

“เฮ้อ สำหรับเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับหมู่บ้านเถาหยวน ก็โทษนางไม่ได้หรอก นางช่างน่าสงสารยิ่งนัก...”

“ถึงแม้ฮ่องเต้ชราจะร้องตะโกนว่าบุญคุณที่ช่วยชีวิต ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรได้ แต่เขาก็ยังคงกักขังนางไว้ด้วยความหวาดระแวง เกรงว่านางจะติดต่อแจ้งข่าวกับบุตรสาวที่อยู่ด้านนอก”

เหล่าวิญญาณอาฆาตรู้สึกตกใจกลัวอย่างฉับพลัน

“เจ้ามองเห็นข้าไหม?” ชายชราเบิกตากว้างจ้องมองนาง ร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือด ราวกับว่าเขาผ่านความทรมานที่โหดร้ายก่อนสิ้นลมหายใจ

“ท่านคือผู้นำหมู่บ้าน ท่านยายบอกว่าคนที่ชอบถักเปียบนหัวก็คือผู้นำหมู่บ้าน...”

หลังจากพูดจบ ชายชราที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็เริ่มน้ำตาไหล

“มองเห็น ข้ามองเห็นจริงๆ!!”

“หลังจากที่ถูกตระกูลซูกักขังวิญญาณมานานกว่าสามสิบปี ในที่สุดก็มีคนเห็นแล้ว!! หลานสาวของหนิงเอ๋อร์ นางเป็นทายาทของหนิงเอ๋อร์...”

“ข้าคือปู่ทวดของเจ้า หนิงเอ๋อร์รับคนทั้งหมู่บ้านเป็นญาติสนิท พวกเราทุกคนล้วนเคยดื่มน้ำชาที่นางยกมา!” ผู้นำหมู่บ้านกล่าวพลางร้องไห้ไปด้วย

“ข้าคือย่าทวดคนที่สองของเจ้า”

“ข้าคือปู่ทวดคนที่สี่ของเจ้า...”

“หนิงเอ๋อร์ยังไม่ตายจริงๆ หรือ? จริงหรือ? วันนั้นพวกเราเห็นคนตระกูลซูลากหนิงเอ๋อร์ออกไป และทำร้ายนางอย่างโหดร้าย แต่พวกเขามีเครื่องรางอยู่บนตัว พวกเราจึงไม่กล้าเข้าใกล้เลย”

“โถ่ หนิงเอ๋อร์ผู้น่าสงสาร...ทำไมชีวิตอาภัพเยี่ยงนี้...”

“ยังไม่ตายจริงๆ ท่านยายยังมีชีวิตอยู่และสบายดี”

ทุกคนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง “เจ้าจงไปบอกหนิงเอ๋อร์ เจ้าต้องไปบอกหนิงเอ๋อร์ให้ได้ด้วยว่า พวกเราไม่ได้เกลียดนาง และไม่เคยเกลียดนางเลย”