หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 844

“หนิงเอ๋อร์ช่างทุกข์ยากเหลือเกิน ช่างทุกข์ทรมานเหลือแสน นางแบกรับความแค้นอันล้นพ้น แบกรับชีวิตผู้คนทั้งหมู่บ้านไว้บนบ่า พวกเราต่างปรารถนาให้นางมีชีวิตที่ดี...”

“แต่นางแบกรับความรู้สึกผิดไว้มากเกินไป และมักจะทรมานตัวเองอยู่เสมอ”

“เจ้าจงไปบอกนางว่า พวกเราไม่เคยตำหนินางเลย”

“นางถูกทรยศ ถูกแทงข้างหลัง ถูกไล่ล่า แม้แต่ลูกสาวคนเดียวก็ยังต้องระหกระเหินอยู่ข้างนอก เราจะตำหนินางได้อย่างไร? นางคือลูกที่เราเลี้ยงดูมาด้วยความยากลำบาก”

“พ่อแม่จะตำหนิลูกของตัวเองได้อย่างไร?”

“เหตุการณ์ร้ายนี้เป็นความผิดของตระกูลซู ไม่เกี่ยวกับหนิงเอ๋อร์!”

คนที่พวกเขากังวลที่สุดคือฮูหยินหนิง

“เหล่าท่านปู่ทวดและท่านย่าทวดทั้งหลาย มีอะไรก็พูดกับท่านยายเองเถอะ รอให้เจาเจาจัดการธุระเสร็จแล้ว ข้าจะพาพวกท่านไปพบกับท่านยายเอง!”

เซี่ยอวี้โจวรีบกระโดดขึ้นด้วยความร้อนรน “นี่พวกเจ้ากำลังคุยอะไรกันอยู่!!”

“ปู่ทวดย่าทวดอะไรกัน อยู่ที่ไหนหรือ?” เขาตกใจมองไปรอบๆ

“ไม่ต้องมองหาหรอก พวกเขาอยู่ใต้ร่มของเจ้า...”

เซี่ยอวี้โจวถือร่มไว้ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น…

เจ้าพูดอีกทีสิว่า อยู่ที่ไหน??

ลู่เจาเจาปาดมือผ่านดวงตาของเขา เขารู้สึกเย็นสบายที่ดวงตา เมื่อเขาลืมตาขึ้น…

ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือดจำนวนมากมาย เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและเลือด กำลังล้อมรอบเขาไว้

ถึงแม้ว่าหน้าของอีกฝ่ายจะดูเป็นคนใจดี

แต่คนนี้ตาบอด คนนั้นขาด้วน คนนี้ถูกลูกธนูยาวยิงทะลุปาก เขารู้สึก…

ทรุดตัวลง

“อ๊ากๆๆๆๆ!!!!”

เสียงร้องโหยหวนของเซี่ยอวี้โจว ดังสนั่นหวั่นไหว ทั้งน่าสยดสยองและน่าขนลุก

การเป็นสมุนมันช่างยากเย็นเหลือเกิน!

การที่ตระกูลซูถูกเพลิงสวรรค์แผดเผา เหตุการณ์นี้สร้างความฮือฮาไปทั่วหนานตู

เมื่อมีคนนึกถึงกองกระดูกขาวโพลนใต้ศาลบรรพชนตระกูลซู ข่าวลือก็เริ่มกระจายไปทั่วเมืองหนานตู

“ตระกูลซูจะต้องทำกรรมชั่วไว้มากมายเป็นแน่ สวรรค์จึงได้ลงโทษเยี่ยงนี้!”

“ได้ยินมาว่าใต้พื้นดินมีกระดูกขาวโพลนเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าตายไปกี่คน…”

“ว่ากันว่า โครงกระดูกที่ใหญ่ที่สุดมีอายุไม่เกินสิบสองปี”

“ไอหยา แคว้นใต้มีเด็กสูญหายอยู่เป็นประจำ คงไม่ใช่ฝีมือของตระกูลซูหรอกกระมัง? แต่ตระกูลซูชอบอวดอ้างว่าเป็นร่างจำแลงของเทพเจ้า พวกเขาควรเปี่ยมด้วยเมตตาธรรม พวกเขาจะกระทำการอันโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”

“ตราบใดที่เสด็จพ่อมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน เฟิ่งอวี่ก็ยังมีคนคอยหนุนหลัง และยังมีเสด็จพ่อ” หนานเฟิ่งอวี่ตาแดงก่ำขณะป้อนยา ดูมีความจริงใจอยู่ไม่น้อย

ฮ่องเต้ชรายกมือขึ้นอย่างยากลำบาก และตบหลังมือของนางเบาๆ

“นาง…พวกนางได้เข้าวังหรือไม่?”

หนานเฟิ่งอวี่หยุดชะงักไปชั่วครู่

นางพูดตะกุกตะกัก “พวกเขาเคยมาแล้ว แต่ลูกไม่อยากให้พวกเขารบกวนการพักผ่อนของท่านพ่อ จึงส่งพวกเขากลับไปแล้วเพคะ”

หนานมู่ไป๋ที่ยืนอยู่ด้านหลังโกรธขึ้นมา “ท่านยังจะช่วยพวกนางปกปิดอยู่อีกหรือ!!”

“เสด็จตา มู่ไป๋รู้สึกไม่คุ้มค่าแทนท่านยิ่งนัก”

“ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องกับท่าน ฮูหยินหนิงเข้าวังเพียงครึ่งวัน หลังจากนั้นก็ไม่เคยมาอีกเลย ท่านน้าอวิ๋นกับลู่เจาเจาก็ไม่เคยมาเลย...”

ฮ่องเต้ชรานิ่งเงียบ เขาเพียงแค่หลับตาลงแต่ไม่พูดอะไร

“ช่างเถอะ สุดท้ายก็ไม่ได้เลี้ยงดูใกล้ชิดอยู่ดี”

ราวกับเป็นเสียงถอนหายใจ

“เหตุการณ์เพลิงสวรรค์ที่ตระกูลซูเกิดอะไรขึ้น? ท่านผู้เฒ่าเข้าวังหรือยัง?” ฮ่องเต้ชราถามเพียงประโยคเดียว เหงื่อเย็นก็ไหลซึมลงบนหน้าผากของเขา

“ท่านตารออยู่นอกวัง ได้ยินมาว่า...ตอนที่เพลิงสวรรค์ตกลงมา องค์หญิงเจาหยางกำลังอยู่ในศาลบรรพชน ไม่รู้ว่าทำสิ่งใดที่ล่วงเกินต่อบรรพบุรุษตระกูลซู”