หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 848

“ใช่ เหมือนเซียนเฉ่าเกาที่เราแบ่งกันกินเมื่อครั้งก่อนเลย...”

“เซียนเฉ่า...เซียนเฉ่าเกา?” ทันใดนั้น สมาชิกคนหนึ่งก็ตะลึงงัน

สายตาจับจ้องไปยังกระจกศิลา เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างหนักหน่วง…

“เซียนเฉ่าเกา!!” เขาส่งเสียงกรีดร้องพลันกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง พลังวิญญาณแผ่ซ่านออกจากร่างกาย และจิตใจของเขาก็แหลกสลาย

เขาจับหัวอย่างบ้าคลั่ง ตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความตื่นตะลึง “โอ้! โอ้! ข้ากินเซียนเฉ่าเกา ข้ากินเซียนเฉ่าเกาเข้าไป!!”

ในขณะที่สมาชิกที่อยู่รอบข้างยังตั้งสติไม่ได้ ก็ได้ยินเขาส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความตกใจว่า “เซียนเฉ่าเกา เรียกอีกอย่างว่ากุยหลิงเกา!!”

“ที่ท่านผู้เฒ่านำกลับมา คือบรรพชน!!”

“นี่ข้ากิน บรรพชนที่ข้าเฝ้าบูชาอยู่ทุกวัน!! โอ่ว...” พูดจบ เขาก็ล้วงคอนอนคว่ำกับพื้น ทั้งร้องไห้และอาเจียนออกมา

สมาชิกตระกูลซูยืนนิ่งอยู่กับที่

แม้แต่แววตาก็ดูมึนงงอยู่บ้าง

กินแล้ว?

กินอะไรงั้นหรือ?

เห็นร่างของท่านผู้เฒ่าอ่อนระทวย ท่านค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นตรงหน้ากระจกศิลา ทันใดนั้น ภาพที่ปรากฏบนกระจกศิลาก็คือ…

ท่านผู้เฒ่าถือกล่องอาหารกลับจวน

สมาชิกทุกคนถือกันคนละถ้วย คนละถ้วย พวกเขากินกันอย่างเอร็ดอร่อยและอิ่มเอมใจ…

“ฟุบ!”

“นั่นมันบรรพชน พวกเรากินเนื้อของบรรพชน!!”

“ศิษย์สมควรตาย ศิษย์สมควรตาย ศิษย์กินเนื้อของบรรพชน ศิษย์สมควรตาย...” ทันใดนั้น เหล่าศิษย์ตระกูลซูจำนวนมากก็ได้รับแรงสะเทือนอย่างรุนแรง

บรรพชนเต่าดำของตระกูลซู ดำรงอยู่มานานนับพันปี

ได้รับการบูชาจากตระกูลซูมาโดยตลอด ท่านปกป้องคุ้มครองตระกูลซู และเป็นเทพพิทักษ์ของตระกูลซู

ลูกหลานทุกคนในตระกูลซู จะถูกอุ้มไปหาบรรพชนทันทีที่พวกเขาเกิด เพื่อรับพรจากบรรพชน

การได้มีโอกาสรับใช้บรรพชน ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

เขาคือเสาค้ำทะเลบูรพาของตระกูลซู

เป็นหัวใจสำคัญของตระกูลซู และเป็นเสาหลักของตระกูลซู

แต่ตอนนี้…

พวกเขากินเนื้อบรรพชนทีละคำ ทำลายความศรัทธาของพวกเขาที่มีมายาวนานหลายปี! เหล่าศิษย์บางคนรู้สึกปั่นป่วน ดวงตาเต็มไปด้วยเลือด และพวกเขาก็อาเจียนเป็นเลือดออกมาคำโต

ท่านผู้เฒ่าเกือบจะหมดสติไปเพราะฉากนี้

หนานมู่ไป๋รู้สึกขนลุกขนชัน เย็นวาบพุ่งจากปลายเท้าขึ้นไปจรดบนศีรษะ ลู่เจาเจา เจ้ากล้าทำได้ยังไง!!

ลมโชยพัดผ่านใบไม้ พัดพาฝุ่นบนพื้นดินให้ปลิวฟุ้ง

นางหลับตาแน่น แต่ทุกสิ่งรอบตัวกลับส่งเสียงบอกเล่าเรื่องราวให้นางฟัง

“ตามข้ามา” นางเบิกตากลมโต

นางเริ่มนับจากก้อนอิฐก้อนแรกที่ชิดผนังบนขั้นบันไดด้านซ้าย จนกระทั่งถึงก้อนอิฐก้อนที่เก้าแล้วค่อยๆ ผลักมันเบาๆ

ตามคาด…

ประตูหินบานใหญ่ค่อยๆ เปิดออก

“ประตูลับอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย!! กลิ่นคาวเหม็นเน่ารุนแรงเหลือเกิน!” เซี่ยอวี้โจวอุดปากไว้ แทบจะอาเจียนออกมา

ภายในแท่นบูชาถูกจุดโคมไฟไว้ทั่ว แต่ก็ยังคงสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนอยู่ดี

เมื่อลู่เจาเจาและคนอื่นๆ เข้าไปในแท่นบูชา ประตูหินก็ตกลงมาอย่างหนักหน่วง

“ไม่ต้องกลัว ข้าคือสมุนอันดับหนึ่ง ข้าจะเป็นแนวหน้าเอง”

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ถึงฟ้าจะถล่มลงมาก็ยังมีเจาเจาคอยรับไว้...” สมุนน้อยเซี่ยอวี้โจวกลืนน้ำลายไปพลาง เดินหน้าต่อไปด้วยความหวาดกลัว

ภายในแท่นบูชา มีบันไดคดเคี้ยวทอดยาวลงไป

ใต้บันไดนั้นมืดมิดไร้แสงสว่าง มองไม่เห็นพื้นล่าง รู้สึกเหมือนมีอสูรร้ายกินคน

เสียงร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง ดังมาจากด้านล่าง