หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 848

“ใช่ เหมือนเซียนเฉ่าเกาที่เราแบ่งกันกินเมื่อครั้งก่อนเลย...”

“เซียนเฉ่า...เซียนเฉ่าเกา?” ทันใดนั้น สมาชิกคนหนึ่งก็ตะลึงงัน

สายตาจับจ้องไปยังกระจกศิลา เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างหนักหน่วง…

“เซียนเฉ่าเกา!!” เขาส่งเสียงกรีดร้องพลันกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง พลังวิญญาณแผ่ซ่านออกจากร่างกาย และจิตใจของเขาก็แหลกสลาย

เขาจับหัวอย่างบ้าคลั่ง ตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความตื่นตะลึง “โอ้! โอ้! ข้ากินเซียนเฉ่าเกา ข้ากินเซียนเฉ่าเกาเข้าไป!!”

ในขณะที่สมาชิกที่อยู่รอบข้างยังตั้งสติไม่ได้ ก็ได้ยินเขาส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความตกใจว่า “เซียนเฉ่าเกา เรียกอีกอย่างว่ากุยหลิงเกา!!”

“ที่ท่านผู้เฒ่านำกลับมา คือบรรพชน!!”

“นี่ข้ากิน บรรพชนที่ข้าเฝ้าบูชาอยู่ทุกวัน!! โอ่ว...” พูดจบ เขาก็ล้วงคอนอนคว่ำกับพื้น ทั้งร้องไห้และอาเจียนออกมา

สมาชิกตระกูลซูยืนนิ่งอยู่กับที่

แม้แต่แววตาก็ดูมึนงงอยู่บ้าง

กินแล้ว?

กินอะไรงั้นหรือ?

เห็นร่างของท่านผู้เฒ่าอ่อนระทวย ท่านค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นตรงหน้ากระจกศิลา ทันใดนั้น ภาพที่ปรากฏบนกระจกศิลาก็คือ…

ท่านผู้เฒ่าถือกล่องอาหารกลับจวน

สมาชิกทุกคนถือกันคนละถ้วย คนละถ้วย พวกเขากินกันอย่างเอร็ดอร่อยและอิ่มเอมใจ…