หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 849

ลู่เจาเจาดึงขาสุนัขไปไว้ด้านหลัง มือของนางถือไข่มุกราตรีเอาไว้ สามารถส่องสว่างทางข้างหน้าได้

พวกเขาค่อยๆ เดินลงบันได

อยู่ท่ามกลางความมืดมิดราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักตึกตัก

เมื่อเท้าทั้งสองแตะพื้นอีกครั้ง เหมือนจะมีความหนืดเหนียวเล็กน้อย ที่พื้นเปียกชื้น เซี่ยอวี้โจวคุกเข่าลงแล้วแตะเบาๆ จากนั้นก็เอามาดม...

กลิ่นคาวรุนแรงจนแทบจะทำให้เขาสลบลงไป

ลู่เจาเจาถือไข่มุกราตรีเข้าไปใกล้ ก็เห็นเพียงเลือดที่ติดมือเขามา

"เจาเจา!! พวกเขา...พวกเขาคงจะไม่ได้ทำการบูชายัญหรอกนะ?!" บูชายัญ โดยเฉพาะการใช้คนที่ยังมีชีวิตอยู่มาบูชายัญ มันเป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับ

อันที่จริง ตั้งแต่ที่เห็นกองกระดูกขาวโพลนมากมายใต้โถงบรรพบุรุษ นางก็พอจะเดาออกตั้งนานแล้ว

สีหน้าของลู่เจาเจาดูย่ำแย่

นางถือไข่มุกราตรีเอาไว้ พลางเดินไปข้างหน้าทีละนิด

ทั่วพื้นนองไปด้วยเลือด น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ทั้งแห้งกรัง ทั้งสดใหม่ มิรู้ว่าหนาแน่นเพียงใด

"ฮือฮือฮือ ขออยากกลับบ้าน..."

"อยากกลับบ้านมาก...ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากกลับบ้านฮือฮือฮือ..."

"ช่วยด้วย จะมีคนมาช่วยข้าไหมนะ...ฮือฮือฮือ"

เสียงร้องไห้ดังระงม แผ่วเบา ราวกับไม่มีแรงแม้แต่จะพูด

ผ่านอุโมงค์เข้าไป ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็กว้างขึ้นอย่างกะทันหัน

บนผนังจุดโคมไฟจำนวนนับไม่ถ้วนเอาไว้ ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น...

เห็นเด็กๆ จำนวนมากมายถูกมัดไว้บนพื้นที่โล่งอันกว้างใหญ่ ยืนอยู่บนหิ้ง มีเลือดไหลรินอยู่ที่ข้อมือ

บนพื้นดินมีร่องเลือดเป็นเส้นๆ ไหลมารวมกันเป็นลวดลายประหลาด

เลือดนับไม่ถ้วนไหลมารวมกัน ดั่งภาพปีศาจสีเลือดอันมหึมา

ตรงมุมกำแพง มีกองกระดูกขาวโพลนขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน บางคนก็เพิ่งสิ้นลมหายใจ ร่างกายหักงอด้วยองศาที่ผิดปกติ ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล

ชีวิตน้อยๆ ของพวกเขาหยุดแน่นิ่งอยู่ที่นี่

เซี่ยอวี่โจวเหลือบมองเล็กน้อย แล้วน้ำตาก็ไหลรินลงมา

"นี่มันนรกบนดิน! เจาเจา นี่มันนรกบนดิน!!" เซี่ยอวี้โจวไม่เคยสูญเสียการควบคุมตัวเองเช่นนี้มาก่อน

ตระกูลซู สมควรตาย!

"เจาเจา ตรงนั้นยังขยับตัวอยู่ เจ้ารีบดู..."

"เดียรัจฉาน พวกมันล้วนเป็นเดียรัจฉาน!" เซี่ยอวี้โจวรู้สึกเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก กดทับจนเขารู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

ใครจะไปคิดเล่าว่า ตระกูลซูที่อ้างตนว่าเป็นตัวแทนของเทพเจ้า เบื้องหลังกลับเอาคนเป็นๆ มาทำพิธีบูชายัญ ฆ่าคนหลั่งเลือด บนแท่นบูชาพวกเขามีความสุขกับกลิ่นธูปเทียน ได้รับการสักการะบูชาจากผู้คน ทว่าภายในแท่นบูชากลับเหมือนนรกภูมิ

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากแน่น ดูเหมือนจะเงียบขรึมเป็นพิเศษ

แม่นางน้อยนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่บวมปูด ดวงตาปิดสนิท ข้อมือทั้งสองข้างถูกกรีดเป็นแผลลึก

ลู่เจาเจานั่งยองๆ จู่ๆ นิ้วเล็กๆ นิ้วหนึ่งที่เย็นเยียบก็เกี่ยวเข้ากับนิ้วเล็กๆ ที่อวบอ้วนอันอบอุ่น

แม่นางน้อยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ฟันน้ำนมหลุดร่วงไปมากกว่าครึ่ง

"รีบ..."

"หนี..."ตาที่ลืมไม่ขึ้นของนาง เห็นเพียงใบหน้าเล็กๆ อันขาวเนียนที่เลือนลางของลู่เจาเจา

ที่นี่คือรังปีศาจ คือนรก

น้องสาวรีบหนีไป

"เจาเจา นางกลัวว่าพวกเราจะโดนตระกูลซูจับตัวเอาไว้ได้ บอกให้พวกเรารีบหนีไป" เซี่ยอวี้โจวกล่าวทั้งน้ำตา

ลู่เจาเจาพูดเพียงอืมเบาๆ

นางที่มักจะซุกซน ทว่าในเวลานี้กลับเงียบสงบเป็นพิเศษ