หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 849

ลู่เจาเจาดึงขาสุนัขไปไว้ด้านหลัง มือของนางถือไข่มุกราตรีเอาไว้ สามารถส่องสว่างทางข้างหน้าได้

พวกเขาค่อยๆ เดินลงบันได

อยู่ท่ามกลางความมืดมิดราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักตึกตัก

เมื่อเท้าทั้งสองแตะพื้นอีกครั้ง เหมือนจะมีความหนืดเหนียวเล็กน้อย ที่พื้นเปียกชื้น เซี่ยอวี้โจวคุกเข่าลงแล้วแตะเบาๆ จากนั้นก็เอามาดม...

กลิ่นคาวรุนแรงจนแทบจะทำให้เขาสลบลงไป

ลู่เจาเจาถือไข่มุกราตรีเข้าไปใกล้ ก็เห็นเพียงเลือดที่ติดมือเขามา

"เจาเจา!! พวกเขา...พวกเขาคงจะไม่ได้ทำการบูชายัญหรอกนะ?!" บูชายัญ โดยเฉพาะการใช้คนที่ยังมีชีวิตอยู่มาบูชายัญ มันเป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับ

อันที่จริง ตั้งแต่ที่เห็นกองกระดูกขาวโพลนมากมายใต้โถงบรรพบุรุษ นางก็พอจะเดาออกตั้งนานแล้ว

สีหน้าของลู่เจาเจาดูย่ำแย่

นางถือไข่มุกราตรีเอาไว้ พลางเดินไปข้างหน้าทีละนิด

ทั่วพื้นนองไปด้วยเลือด น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ทั้งแห้งกรัง ทั้งสดใหม่ มิรู้ว่าหนาแน่นเพียงใด

"ฮือฮือฮือ ขออยากกลับบ้าน..."

"อยากกลับบ้านมาก...ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากกลับบ้านฮือฮือฮือ..."