หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 85

“บ้านข้าโขกศีรษะจนหัวโนไปหมด เพราะคิดว่าพระโพธิสัตว์แสดงปาฏิหาริย์!”

“ไม่รู้เด็กเปรตที่ไหนเล่นบ้าๆ แบบนี้”

“ว่าไปแล้ว ไฟไหม้ที่จวนจงหย่งโหวเมื่อวานนี้รุนแรงมาก ไม่รู้มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า” ผู้คนต่างพากันพูดคุยถึงเรื่องนี้

ลู่จิ่งไหวนั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความมืดมน

แต่ในแววตาของโจวหลินกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เรื่องเมื่อคืนนี้มันน่าตลกมาก คนทั้งเมืองพากันกราบไหว้ แต่วันนี้กลับอยากจะจับไอ้คนที่ปล่อยโคมลอย”

ลู่จิ่งไหวคิดในใจ: แม่ของเขาบังคับให้เขาคุกเข่าอยู่ทั้งคืนเพื่อขอพรให้สอบได้อันดับหนึ่งในการคัดเลือกขุนนางทั้งสามระดับ

น่าละอาย

ลู่จิ่งไหวไม่มีอารมณ์จะกินข้าว จึงหาข้ออ้างแยกตัวออกไป

หลังจากที่เขาจากไป หวังเย่ว์ชวนก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ “ทำเป็นเสแสร้งไปได้ ก็ตัวเองไปแย่งคู่หมั้นของลู่เยี่ยนซูแท้ๆ ยังบอกว่าไม่มีความแค้นเคืองอะไรต่อกันอีก”

โจวหลินเบิกตากว้าง “เกิดอะไรขึ้น?”

“ลู่เยี่ยนซูมีคู่หมั้นคนหนึ่ง เพราะช่วยคู่หมั้นจมน้ำ เขาเลยกลายเป็นคนพิการ”

“คนที่ลู่จิงไหวหมั้นหมายก็คือเด็กผู้หญิงที่ตกลงไปในน้ำ”

โจวหลินตกใจร้องเสียงหลง

“ลู่เยี่ยนซูช่วยนางจนต้องกลายเป็นคนพิการ ไม่สนแม้กระทั่งอนาคตที่สดใสของตัวเอง แต่นางกลับทอดทิ้งเขามาหมั้นกับพี่จิ่งไหวอย่างนั้นเหรอ?” โจวหลินไม่อยากจะเชื่อ

“คนทั้งเมืองหลวงยังคุยโวว่าพวกเขาเป็นกิ่งทองใบหยก เป็นคู่ที่เหมาะสมกันสุดๆ”

หวังเย่ว์ชวนพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลน “ลู่เยี่ยนซูพิการไปแล้ว ใครจะออกมาพูดแทนเขาล่ะ ใครจะอยากขัดใจศิษย์เอกของสำนักจิ่งหงที่มีโอกาสจะได้เป็นจอหงวนล่ะ แน่นอนอยู่แล้วว่าใครๆ ก็ต้องยกย่องเขา”

โจวหลินขมวดคิ้ว ภาพลักษณ์ของลู่จิ่งไหวในใจของเขาเริ่มแตกร้าว

“พี่จิ่งไหวช่างเลอะเลือนเสียจริง”

เขาเป็นคนเฉยชาไม่สนโลก ไม่เคยดูถูกคนยากจน ไม่สนใจฐานะหรือภูมิหลัง เหตุใดจึงได้เลอะเลือนขนาดนี้!”