หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 852

“เจ้านี่มันสมควรตายจริงๆ!”

“ถึงแม้เจ้าจะเป็นคนโลภและเห็นแก่ตัว หวังแต่ลาภยศสรรเสริญ ข้าก็ไม่ถือสา”

“แต่เจ้าไม่ควรนำพลังที่เทพเจ้าประทานให้ไปทำร้ายมนุษย์!! ชีวิตเหล่านั้น เจ้ากล้าทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมได้อย่างไร!!” นางพูดพลางก้าวเข้าไปใกล้ จนผมจุกเล็กๆ บนศีรษะของนางตั้งชันขึ้นด้วยความโกรธ

ท่านผู้เฒ่าถูกตรึงอยู่กลางอากาศ ทั้งมือและเท้าดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

“นาง…นาง…”

“นางมี...พลัง ศักดิ์สิทธิ์!” ราวกับมีมืออันทรงพลังที่ไร้รูปบีบคอท่านผู้เฒ่าไว้แน่น ทำให้เขาพูดไม่ออก สีหน้าแดงก่ำ…

แก้มของเขาเริ่มเขียวช้ำอย่างเห็นได้ชัด และดวงตาของเขาเบ่งโปนออกเพราะหายใจไม่ออก…

เจียงหลินมองลู่เจาเจาด้วยความตกตะลึง

ทันใดนั้น เขาก็ถามเซี่ยอวี้โจวว่า “องค์หญิงเจาหยาง มาจากไหนกัน?”

เซี่ยอวี้โจวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นางมาจากที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่เทพเซียนบนสวรรค์ต่างก็เกรงกลัวนาง!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจและจริงจังอย่างยิ่ง

เจียงหลินเหลือบมองเขาอย่างเอือมระอา “ช่างมันเถอะ ถือซะว่าข้าไม่ได้ถาม!”

เซี่ยอวี้โจวหน้าดำคล้ำ ข้ารู้อยู่แล้ว!!!

พวกเจ้าล้วนคิดว่าข้าโง่เขลา!!

ช่างน่าโมโหยิ่งนัก!

ผู้คนทั่วใต้หล้าต่างมึนเมา มีเพียงข้าผู้เดียวที่ตื่นรู้ การเก็บซ่อนความลับไว้ในใจช่างเจ็บปวดยิ่งนัก แต่หากเอ่ยออกมาก็คงไม่มีใครเชื่อ

เส้นเลือดของท่านผู้เฒ่าปูดโปนไปทั่วร่างกาย และมีกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่วอากาศอย่างฉับพลัน

ติ๋ง ติ๋ง…

“ท่านผู้เฒ่าซูฉี่ราดกางเกง! อายๆๆ คุณปู่วัยแปดสิบปีฉี่ราดกางเกง...” เซี่ยอวี้โจวตะโกนร้องเสียงดัง ทำให้คนในตระกูลซูต่างโกรธเกรี้ยว

“รีบสังหารองค์หญิงเจาหยาง เร็วเข้า!”

เหล่าศิษย์ตระกูลซูไม่กล้ารีรออีกต่อไป พวกเขารีบคว้ากระบี่ขึ้นมาและโจมตีไปยังลู่เจาเจา

พลังวิญญาณมากมายนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ลู่เจาเจา แต่เมื่อกระทบกับร่างกายของนาง มันก็ดังปังขึ้นมาทันใด

กระบี่ยาวในมือฟาดฟันจนขาดกระจุย

เหล่าศิษย์ตระกูลซูต่างเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพลังวิญญาณของลู่เจาเจาจะเข้มข้นถึงเพียงนี้

ราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมที่มัดไว้บนศีรษะของลู่เจาเจาก็คลายออกเองโดยปราศจากแรงลม

แววตาของนางนิ่งเฉย เหมือนกับว่าสูญเสียสติไปแล้ว

“สมควรตาย ทุกคนสมควรตาย!”

“อ๊า!!”

“อ๊า!!”

เหล่าศิษย์ตระกูลซูต่างตกตะลึง เมื่อพบว่าพวกเขาถูกพลังวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวมัดไว้กลางอากาศ

“ช่วยด้วย เทพเจ้าแห่งความมืดมิด ช่วยด้วย!!”

“เทพมารเสวียนอวี้ ท่านโปรดปรากฏกายมาช่วยเหล่าสาวกด้วยเถิด!!”

“ตระกูลซูศรัทธาในตัวท่านมานับพันปี ขอให้เทพเจ้าแห่งความมืดมิดโปรดลงมาช่วยพวกเราด้วยเถิด!!” เหล่าศิษย์ตระกูลซูร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว พร้อมทั้งมือของพวกเขาก็เริ่มร่ายมนต์อัญเชิญเทพเจ้าแห่งความมืดมิด

“เทพเจ้าแห่งความมืดมิด? เสวียนอวี้?”

“มาเถอะ เสวียนอวี้! ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะช่วยพวกเจ้าได้หรือเปล่า!” ลู่เจาเจามองพวกเขาอย่างเย็นชา เสวียนอวี้งั้นหรือ?

โครมคราม…

ในคืนที่เงียบสงัด ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวก็พลันเปิดออก จู่ๆ ก็ปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นเหนือตระกูลซูอย่างฉับพลัน

เมฆฟ้าดำทะมึนปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องราวกับจะฉีกท้องฟ้ายามราตรีให้ขาดเป็นเสี่ยงๆ ดังก้องกังวานไปทั่วฟ้าดิน

ฟ้าแลบแปลบปลาบ น่าตื่นเต้นและหวาดเสียว

“นั่นมัน...เทพ...มาร...เสวียน...อวี้!” ท่านผู้เฒ่ากล่าวออกมาทีละคำ อากาศในอกของเขากำลังเบาบางลงเรื่อยๆ ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดราวกับว่าเขาจะขาดใจในวินาทีต่อไป

“ฮ่า…ฮ่า…” เขาอยากจะหัวเราะออกมา ที่พึ่งของตระกูลซูมาแล้ว

ที่พึ่งของตระกูลซู มาแล้ว！

ท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิด ราวกับถูกฉีกเป็นหลุมขนาดใหญ่

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าข้างในนั้นลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง อีกทั้งยังได้ยินเสียงคำรามที่ไม่สามารถระงับได้อีกด้วย