หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 854

ท่านผู้เฒ่าซูยิ้มแย้มแจ่มใส “องค์หญิงเจาหยาง คุกเข่าลงซะ!”

ลู่เจาเจามองเขาอย่างสงบนิ่ง

เสวียนอวี้หันกลับมา มองท่านผู้เฒ่าซูและทุกคนในตระกูลซูด้วยสายตาอันตราย “ข้าหมายถึงพวกเจ้า!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านผู้เฒ่าซูหายไปทันที

เขาจ้องมองไปที่เทพมารด้วยความตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

เหล่าศิษย์ตระกูลซูต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง

แววตาของเสวียนอวี้ฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อย ท่านผู้เฒ่าซูจึงทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเขาในทันที

“คุกเข่าต่อหน้าข้าทำไมกัน?” น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความอันตราย ทำให้ท่านผู้เฒ่าซูกลัวจนขนหัวลุก รู้สึกหวาดหวั่นประหนึ่งถูกปีศาจจ้องเขม็ง

ท่านผู้เฒ่าซูไม่กล้าแม้แต่จะลังเล รีบคุกเข่าลงบนพื้นแล้วขยับเข้าไปใกล้ลู่เจาเจา

“ตบปาก!”

ท่านผู้เฒ่าซูกับเหล่าศิษย์มากมายที่อยู่ด้านหลัง พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เจาเจา และตบหน้าตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า

ทุกฝ่ามือฟาดลงมาอย่างแรง จนเลือดเริ่มไหลออกจากมุมปากในทันที

จากนั้น ก็เห็นเทพมารผู้สูงส่งของพวกเขา ท่านเทพเสวียนอวี้ของพวกเขา กำลังคุกเข่าลง…

คุกเข่าลงตรงหน้าลู่เจาเจา!!!

ท่านผู้เฒ่าซูเบิกตากว้าง มือที่กำลังจะตบหน้าถึงกับสั่นเทา

นี่มันอะไรกัน?!!

เคราของเขากระตุกด้วยความร้อนใจ

“ปล่อยให้สาวกทำร้ายราษฎรเช่นนี้ เจ้าสำนึกผิดหรือไม่?” เด็กสาวที่มักจะยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

“เสวียนอวี้สำนึกผิดแล้ว เสวียนอวี้สมควรได้รับโทษ!”

ท่านผู้เฒ่าซูหายใจติดขัด เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เขาแทบจะหายใจไม่ออก

เทพมารผู้ยิ่งใหญ่ที่พวกเขาภาคภูมิใจ ท่านเทพเสวียนอวี้ผู้ซึ่งได้รับการบูชาจากผู้คนนับหมื่น กลับคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เจาเจาเพื่อยอมรับความผิดของตน!!

สิ่งที่ทำให้เขาตกใจและหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นคือ…

ท่านเทพเสวียนอวี้ ยกมือขึ้น

“เป็นเพราะเสวียนอวี้ควบคุมดูแลได้ไม่ดี...” เขาคุกเข่าลงตรงหน้านาง พลางตบหน้าตัวเองอย่างน่าเวทนา

ท่านผู้เฒ่าซูโกรธจนตาแทบถลน “เทพมารเสวียนอวี้!!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ท่านเป็นเทพที่ได้รับเครื่องบูชาจากสามดินแดน จะไปคุกเข่าให้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเช่นนี้ได้อย่างไร เทพมาร ท่านรีบลุกขึ้นมาเถิด!!” ท่านผู้เฒ่าซูโกรธจนแทบคลั่ง และจ้องมองลู่เจาเจาอย่างเดือดดาล

แววตาที่ขุ่นมัวของท่านผู้เฒ่าซูเผยให้เห็นความหวาดกลัวเล็กน้อย

“ฮ่องเต้เฒ่าสั่งกักบริเวณท่านยายของข้า เพื่อตามหาป้ายหยกสืบบัลลังก์ ถึงเขาจะเห็นแก่ตัวยังไง แต่ก็ไม่กล้าฆ่าผู้มีพระคุณ”

“แต่ฮองเฮาและคนอื่น ๆ ล่ะ? กลับใช้มือของตระกูลซู ให้คนมาสวมรอยเป็นท่านยายของข้า!”

“พวกเจ้าลากนางไปที่หลุมศพ ใช้ความร้อนของน้ำมันลวกใบหน้าของนางจนไหม้เกรียม ลวกคอของนางจนเป็นใบ้ อีกทั้งยังกักขังนางไว้ในโลงศพ หวังจะฝังนางทั้งเป็น!”

“สิ่งที่ข้าพูดถูกหรือไม่?”

ท่านผู้เฒ่าซูอ่อนแรง ทรุดลงนั่งกับพื้น เหงื่อเย็นไหลอาบใบหน้าเป็นเม็ดใหญ่

“เจ้าลองเดาดูสิว่าข้ารู้ได้ยังไง? หนานมู่ไป๋ไม่ได้บอกเจ้าหรือ?”

“ระหว่างที่เดินทางมายังแคว้นใต้ เราเคยช่วยผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกฝังทั้งเป็น! หนานมู่ไป๋ก็ได้เห็นกับตา ตอนที่ขุดนางขึ้นมา!”

“ตอนนี้ นางอาศัยอยู่ที่จวนหนิงกับท่านแม่ของข้า” ลู่เจาเจาหรี่ตาลงอย่างพึงพอใจ และมองดูสีหน้าแตกตื่นของตระกูลซูอย่างสนุกสนาน

ท่านผู้เฒ่าซูตัวสั่นเทา

พวกเขาคิดว่าสามารถควบคุมสวี่สืออวิ๋นและคนอื่น ๆ ได้ แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า…

ทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายของอีกฝ่ายแล้ว