หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 855

ท่านผู้เฒ่าซูรู้สึกราวกับถูกดูดพลัง น้ำตาขุ่นมัวไหลอาบแก้มพลางวิงวอนเสียงแผ่ว “ท่านเทพมาร ข้าผิดไปแล้ว ข้าเป็นผู้นำตระกูลซู ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า ข้ายินดีรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว”

“เหล่าศิษย์ตระกูลซูล้วนบริสุทธิ์”

“ท่านเทพเสวียนอวี้ ท่านเคยมาเข้าฝันสาวก บอกว่าอยากให้ช่วยตามหาเทพธิดาผู้กลับชาติมาเกิด ตอนนี้พบแล้ว พระนางอยู่ในวัง นางเป็นเหลนสาวของข้าเอง”

“หวังว่าเทพมารเสวียนอวี้จะเห็นแก่ความตั้งใจจริงของเหล่าสาวก โปรดยกโทษให้แก่ศิษย์ตระกูลซูด้วยเถิด”

“ข้าขอรับผิดชอบทั้งหมดเอง” ท่านผู้เฒ่าซูร้องขอวิงวอน

เสวียนอวี้มองเขาด้วยท่าทางครุ่นคิด

“เทพธิดาผู้กลับชาติมาเกิด ได้ถูกค้นพบแล้วงั้นหรือ?” เขาจ้องมองลู่เจาเจาด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย

“ใช่ ถูกพบแล้ว นางมีสายสัมพันธ์กับเทพเจ้าโดยกำเนิด ข้าได้มอบสิ่งของของท่านให้กับนางแล้ว”

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฮ่องเต้เฒ่า ทรงโปรดปรานหนานเฟิ่งอวี่ด้วยเช่นกัน

ลูกสาวคนเล็กของหนานเฟิ่งอวี่ มีข่าวลือว่าเป็นเทพธิดาจากสวรรค์กลับชาติมาเกิด เมื่อใดที่นางกลับคืนสู่สวรรค์ ก็จะนำพาความรุ่งโรจน์อันยิ่งใหญ่มาสู่แคว้นใต้

ท่านผู้เฒ่าซูไม่ได้สังเกตเห็นความเย้ยหยันในแววตาของเสวียนอวี้

“เจ้ามีสถานะอะไร ถึงได้มาต่อรองกับข้า?” เสียงของเสวียนอวี้เย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย

ท่านผู้เฒ่าซูไม่เคยกล้ามองเทพเจ้าโดยตรงเลย

ในวินาทีนี้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาจเป็นเพราะเขาใจกล้าอย่างกับกินดีหมีใจเสือเข้าไป

เขาบังอาจจ้องมองเทพเจ้าโดยตรง

แม้จะต้องทนรับแรงกดดันจากเทพเจ้าจนเจ็บปวดเกินกว่าจะลืมตาขึ้นได้ เขาก็ยังคงมองไปยังท่านเทพเสวียนอวี้

เพียงได้เหลือบมองแวบเดียว ก็รู้สึกใจหายวาบหวาดกลัวขึ้นมาทันใด

ทำไม?!

ทำไมท่านเทพเสวียนอวี้จึงมองลู่เจาเจาด้วยสายตาที่ดูเคารพยกย่อง? หรือแม้กระทั่ง…

แม้กระทั่งแสดงความนอบน้อมและพยายามเอาใจ

ท่านผู้เฒ่าซูมีเลือดไหลออกมาจากหางตา เขาจึงเอามือปิดตาไว้ทันทีด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว

“ลู่เจาเจาเป็นใครกันแน่?”

แม้กระทั่งเทพเจ้าก็ยังต้องคุกเข่าให้นาง ประจบนาง และเคารพนาง?

ท่านผู้เฒ่าซูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

เรื่องการกลับชาติมาเกิดของเจาเจา มีข่าวลือในแดนเทพอยู่บ้าง แต่ช่วงนี้เขายุ่งมากจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องทางโลกมนุษย์เลย

ตระกูลซูเป็นผู้รับใช้เทพเจ้า แต่เรื่องนี้ก็มีข้อบกพร่องของตัวเองเช่นกัน

“ข้าจะนำทางดวงวิญญาณอาฆาตที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม หากพวกเขาประสงค์จะกลับชาติมาเกิด ข้าจะมอบชะตาชีวิตที่ดีพร้อมให้แก่พวกเขา แต่หากไม่ต้องการ ข้าจะให้พวกเขาอยู่เคียงข้างข้าเพื่อบำเพ็ญเพียร”

“สำหรับบิดามารดาของพวกเขา พวกเขาจะได้รับค่าตอบแทนที่เหมาะสม คืนนี้ ข้าจะส่งพวกเขากลับบ้านเพื่อกล่าวลาบิดามารดา”

“เจาเจา ข้าขอโทษจริงๆ” เสวียนอวี้ไม่ได้ไม่รู้ถึงความยากลำบากของชีวิต หากแต่การได้ชุบชีวิตลู่เจาเจา กลับทำให้เขาเข้าใจสัจธรรมข้อหนึ่งได้อย่างแจ่มชัดยิ่งขึ้น

การชดเชยใดๆ หลังจากสูญเสียชีวิตไปแล้ว ล้วนไร้ประโยชน์

“ในตอนนั้น บรรพบุรุษของตระกูลซูไม่ได้เป็นคนชั่วร้าย” ข้ารู้ว่าท่านชอบมนุษย์ ข้าจึงพยายามคัดเลือกคนที่มีจิตใจบริสุทธิ์มาเป็นข้ารับใช้ แต่ไม่คิดเลยว่า พันปีต่อมาพวกเขากลับเดินไปในทางที่ผิด

ลู่เจาเจาดูเซื่องซึม

เสวียนอวี้ถอนหายใจเบาๆ และลูบหัวนาง แววตาราวกับกำลังพรั่งพรูถ้อยคำนับพัน

“รีบโตเถอะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา

ลู่เจาเจาหันหลังให้กับทุกคนในตระกูลซู กอดกระบี่ไว้แน่นและนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น “ข้าได้กักขังคนตระกูลซูไว้แล้ว หากพวกเจ้าอยากแก้แค้น ก็เข้ามาได้เลย”