หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 856

“ข้าจะรับผิดชอบให้พวกเจ้าเอง” ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดา จะกล้าไปสร้างความแค้นกับตระกูลซูได้อย่างไร

ท้ายที่สุดแล้ว ภายในวังหลวงแห่งตระกูลซูยังมีทั้งฮองเฮา องค์หญิงใหญ่ และเทพธิดาองค์น้อยที่พวกเขาถนอมอย่างดี

เจียงหลินพาน้องสาวไปวางไว้ที่มุมกำแพง เก็บก้อนหินที่ตกอยู่บนพื้นแล้ววิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง “เจ้าพวกสัตว์เดรัจฉาน!! ข้าจะสู้กับพวกเจ้าจนถึงที่สุด!”

“พวกเจ้าสมควรตาย พวกเจ้าทุกคนสมควรตาย ฮือๆๆๆ...”

“พี่เซียวเป็นคนดีขนาดนั้น ทำไมพวกเจ้าถึงสังหารนาง!!” เจียงหลินถูกขังเป็นเวลานาน ไม่กินไม่ดื่ม ร่างกายจึงอ่อนแอลง แต่ตอนนี้เขากัดฟันแน่นและขว้างก้อนหินใส่คนตระกูลซูอย่างโหดเหี้ยม

เขาขว้างไปพลางร้องไห้ไปพลาง เสียงร้องไห้ดังอย่างบ้าคลั่ง ราวกับต้องการระบายความสิ้นหวังและความเกลียดชังที่เก็บกดไว้ในใจมานาน

กลุ่มเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงต่างกรูกันเข้าไปขว้างอย่างบ้าคลั่ง

“อากาศเริ่มหนาวแล้ว ปล่อยให้ตระกูลซูถูกทำลายซะเถอะ…” เซี่ยอวี้โจว นั่งยองๆ ข้างนางแล้วพึมพำ

“อ่านนิทานน้อยๆ หน่อย” ลู่เจาเจามองเขาด้วยสายตาตำหนิ

เซี่ยอวี้โจว “อ้อ…”

เซี่ยอวี้โจว ค่อยๆ กระซิบถามข้างหูนางอย่างระมัดระวัง “เทพธิดาที่กลับชาติมาเกิดที่ท่านเทพเสวียนอวี้ตามหา คงไม่ใช่เจ้าหรอกใช่ไหม? คนที่อยู่ในวังหลวงนั่น คงไม่ใช่สวมรอยเจ้าหรอกใช่ไหม?”

ลู่เจาเจาครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า

เซี่ยอวี้โจวแทบจะกระโดดโลดเต้นขึ้นมา

“ฮึ่ม นางคงไม่ปลอมตัวเป็นเจ้าแล้วกลับไปยังแดนเทพหรอกใช่ไหม? สารเลว ข้าจะเปิดโปงนาง!”

ลู่เจาเจาเกาหัว แววตาเผยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ไม่ต้องเปิดโปงหรอกมั้ง ฮ่าๆๆ...” ลู่เจาเจาหัวเราะแห้ง ๆ อย่างรู้สึกผิด

นางคุยโวโอ้อวดเรื่องความมีคนนิยมชมชอบต่อหน้าเซี่ยอวี้โจวทั้งวัน จนเกือบจะเชื่อคำพูดตัวเองเสียแล้ว!

ปลอมตัวเป็นข้างั้นหรือ??

นางฝืนกลืนน้ำลายลงคออย่างว่าง่าย…

นางรู้ไหมว่าข้าทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมายแค่ไหนบนนั้น?? นางคงไม่คิดว่ามีอะไรดีๆ รอนางอยู่ข้างบนหรอกใช่ไหม?

นอกจากลูกศิษย์ทั้งเจ็ดแล้ว ที่เหลือ…

ล้วนแต่เป็นศัตรูตัวฉกาจทั้งนั้น!

ลู่เจาเจาเก็บกระบี่เข้าฝัก กอดอกอย่างองอาจแล้วพูดว่า “ลงกลอนประตูให้แน่นหนา”

“เย้! องค์หญิงเจาหยางทรงพระเจริญหมื่นๆ ปี!” เด็กๆ พากันกรูเข้าไปลงกลอนประตูอย่างบ้าคลั่งและปิดตายทันที

เปลวเพลิงที่ลุกโชน สว่างไสวไปทั่วทั้งเมืองหนานตู

เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองและน่าสะพรึงกลัวดังมาจากภายในบริเวณลานตระกูลซู เสียงดังก้องไปตามตรอกซอกซอยต่างๆ หลายสาย

เสียงเกาประตูทำให้รู้สึกขนลุก

ชาวบ้านที่เฝ้ามองอยู่จากที่ไกล ๆ ต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเด็ก ๆ กลุ่มหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้านประตูตระกูลซู

มีผู้หญิงคนหนึ่งรวบรวมความกล้า เดินเข้าไปหาเด็กผู้ชายผอมแห้งที่ยืนอยู่มุมห้อง แล้วดึงเขาเบาๆ

เมื่อเด็กผู้ชายหันกลับไปมอง ผู้หญิงคนนั้นก็ตบต้นขาแล้วรีบวิ่งกลับไปตะโกนเสียงดัง

“หยวนเอ๋อร์เหนียง หยวนเอ๋อร์เหนียง เจอแล้ว! เจอแล้ว!! หยวนเอ๋อร์ของบ้านเจ้าหาเจอแล้ว!” หญิงผู้นั้นวิ่งพลางตะโกนไปพลาง ไม่ถึงอึดใจ นางก็หอบหายใจแรง พร้อมกับจูงหญิงอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและนัยน์ตาเหม่อลอยมาด้วย

“เป็นหยวนเอ๋อร์จริงๆ เจ้ารีบไปดูเร็วเข้า!!” หญิงสาวพูดอย่างเหนื่อยหอบ

ผู้หญิงที่มีผมยุ่งเหยิงงราวกับเล้าไก่และมีแววตาที่ว่างเปล่ากำลังยิ้มกว้าง “แหะแหะ ตายแล้ว ตายไปหมดแล้ว...หยวนเอ๋อร์หายตัวไป สามีออกตามหาลูกแล้วถูกฆ่าตาย พ่อแม่สามีกระโดดน้ำตาย... ทุกคนตายหมดแล้ว ตายแล้ว...”