หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 857

“ตายไปซะก็ดี ตายไปซะก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล...” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มกว้างอย่างบ้าคลั่ง

เด็กผู้ชายที่อยู่มุมห้องจ้องมองนางอย่างตกตะลึง

มองนางเล่นปลายผมที่เต็มไปด้วยโคลน และใบหน้าก็เต็มไปด้วยโคลนเช่นกัน

เจียงหลินสะกิดเขา “โจวหยวน นั่น...แม่ของเจ้าหรือ?” ปีนี้โจวหยวนอายุสิบขวบแล้ว พ่อของเขาเป็นช่างไม้ แม่ของเขาเป็นช่างปักผ้า ถึงแม้ว่าชีวิตจะยากจน แต่พวกเขาก็มีความสุขและสงบสุข

ในช่วงเทศกาลโคมไฟ ท่านแม่พาเขาออกมาชมโคมไฟ

ขณะที่ผู้คนเบียดเสียดกันอย่างแออัด มีคนเอามือปิดปากเขาจนหมดสติแล้วลักพาตัวเขาไป

ท่านแม่ของเขาวิ่งตามมาด้านหลัง แต่ถูกฝูงชนที่เบียดเสียดกีดขวางเอาไว้

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในห้องลับของตระกูลซูแล้ว

เด็กชายคิดถึงพ่อแม่ที่บ้านจึงพยายามหลบหนีอยู่หลายครั้ง แต่ถูกคนในตระกูลซูทำร้ายจนขาหัก ตอนนี้ขาของเขาจึงเดินกะเผลกเล็กน้อย

เขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เดินไปเดินไป เขาก็วิ่งตรงไปหาท่านแม่

ภายใต้เปลวเพลิง เด็กชายวิ่งสุดกำลังไปหาท่านแม่ของเขา

ผู้หญิงที่ดูบ้าๆ บอๆ ได้ยินประโยคที่ดูเหมือนเป็นการลองใจว่า “ท่านแม่...”

รอยยิ้มที่มุมปากหายไปในทันที

“แม่...แม่...” เด็กชายร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก

“ท่านแม่ ข้าอยู่ในห้องลับของตระกูลซู ห่างจากท่านแม่ไปสามช่วงถนน...”

“ท่านแม่ ตระกูลซูลักพาตัวเด็ก ๆ ไปนับไม่ถ้วนเพื่อฝึกฝนศาสตร์มืด เด็ก ๆ มากมายถูกปล่อยให้เลือดไหลจนตาย ลูกคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านแม่อีกแล้ว...” เขาเงยหน้าขึ้นร้องไห้เสียงดัง แม่จำเขาไม่ได้แล้วหรือ?

ผู้หญิงที่ดูสับสนวุ่นวายมองเขาด้วยความตะลึง ก่อนจะเอื้อมมืออันสั่นเทาไปสัมผัสใบหน้าของเขา

นางยื่นมือออกไป แต่ดูเหมือนจะรู้สึกว่ามือของตัวเองสกปรก นางจึงรีบเช็ดมือกับเสื้อผ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นางถูจนมือถลอกเป็นแผล ก่อนจะประคองหน้าลูกชายอย่างระมัดระวัง

“หยวนเอ๋อร์...หยวนเอ๋อร์ใช่ไหม? นี่หยวนเอ๋อร์จริงๆ ใช่ไหม?” เสียงของนางสั่นเครือ ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่าข้างๆ ลูกชาย

“หยวนเอ๋อร์ เจ้าคือหยวนเอ๋อร์จริงๆ หรือ!!”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง ที่ไม่ได้ดูแลลูกให้ดี ปล่อยให้โจรมาลักตัวลูกไป! แม่ผิดต่อลูก ผิดต่อสามี ผิดต่อพ่อแม่ แม่รักษาบ้านนี้ไว้ไม่ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่...” หญิงสาวร้องไห้ปานจะขาดใจ ครอบครัวพังทลายสิ้นแล้ว

“หยวนเอ๋อร์ของข้า ลูกชายของแม่!” นางโอบกอดโจวหยวนไว้แน่น แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ท่านพี่ ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าเจอตัวหยวนเอ๋อร์แล้ว...” หญิงผู้นั้นร้องไห้ปานใจจะขาด ลูกชายของนางหาเจอแล้ว แต่บ้าน ไม่มีอีกแล้ว

บ้านแตกสาแหรกขาด ทุกอย่างสูญสิ้นไปแล้ว

“นั่นมันกองทัพ!”

“วังหลวงส่งคนมาแล้ว!” ผู้รับใช้เทพเจ้าสถานะสูงส่งที่สุดในแคว้นใต้ แต่ตอนนี้ทุกคนได้แต่มองดูตระกูลซูถูกแผดเผา และได้ยินเสียงร้องจากภายในลานที่ค่อยๆ อ่อนลง พวกเขาต่างรู้สึกหวาดกลัว

“ล้อมเอาไว้! ทุกคน ห้ามออกไปไหนแม้แต่ครึ่งก้าว!” หนานมู่ไป๋ตะโกนขณะอยู่บนหลังม้า เขาเพิ่งกลับวังก็เห็นไฟไหม้มาจากทางบ้านตระกูลซู

องค์หญิงใหญ่ทรงมีบัญชาให้เขานำทัพมาสืบหาสาเหตุที่ตระกูลซูด้วยตนเอง

เขาจ้องมองลู่เจาเจาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ยังไม่รีบดับไฟอีก!!” หนานมู่ไป๋เห็นประตูถูกลงกลอนแน่น หัวใจเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

“ท่านตาทวดล่ะ แล้วคนตระกูลซูล่ะ?” หนานมู่ไป๋รีบกระโดดลงจากหลังม้าอย่างร้อนรน เขาแกว่งกระบี่และทุบแม่กุญแจออกทันที

ทันทีที่เปิดประตู ตาของเขาก็กระตุกและถอยหลังอย่างรวดเร็ว

ภาพตรงหน้า ราวกับเป็นขุมนรก

ประตูเต็มไปด้วยรอยมือที่เปื้อนเลือด ผู้คนจำนวนมากล้มลงตรงทางเข้า ร่างกายของพวกเขาถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงอันรุนแรง ทั่วพื้นเต็มไปด้วยเปลวเพลิงรูปร่างที่เหมือนคน…

“ใครเป็นคนล็อกประตู? ทำไมไม่เปิดประตู?! ใครกันแน่!!” หนานมู่ไป๋แทบจะร้องไห้

นี่คือบ้านเกิดของท่านยาย และเป็นที่พึ่งของท่านแม่!