หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 857

“ตายไปซะก็ดี ตายไปซะก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล...” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มกว้างอย่างบ้าคลั่ง

เด็กผู้ชายที่อยู่มุมห้องจ้องมองนางอย่างตกตะลึง

มองนางเล่นปลายผมที่เต็มไปด้วยโคลน และใบหน้าก็เต็มไปด้วยโคลนเช่นกัน

เจียงหลินสะกิดเขา “โจวหยวน นั่น...แม่ของเจ้าหรือ?” ปีนี้โจวหยวนอายุสิบขวบแล้ว พ่อของเขาเป็นช่างไม้ แม่ของเขาเป็นช่างปักผ้า ถึงแม้ว่าชีวิตจะยากจน แต่พวกเขาก็มีความสุขและสงบสุข

ในช่วงเทศกาลโคมไฟ ท่านแม่พาเขาออกมาชมโคมไฟ

ขณะที่ผู้คนเบียดเสียดกันอย่างแออัด มีคนเอามือปิดปากเขาจนหมดสติแล้วลักพาตัวเขาไป

ท่านแม่ของเขาวิ่งตามมาด้านหลัง แต่ถูกฝูงชนที่เบียดเสียดกีดขวางเอาไว้

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในห้องลับของตระกูลซูแล้ว

เด็กชายคิดถึงพ่อแม่ที่บ้านจึงพยายามหลบหนีอยู่หลายครั้ง แต่ถูกคนในตระกูลซูทำร้ายจนขาหัก ตอนนี้ขาของเขาจึงเดินกะเผลกเล็กน้อย

เขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เดินไปเดินไป เขาก็วิ่งตรงไปหาท่านแม่

ภายใต้เปลวเพลิง เด็กชายวิ่งสุดกำลังไปหาท่านแม่ของเขา

ผู้หญิงที่ดูบ้าๆ บอๆ ได้ยินประโยคที่ดูเหมือนเป็นการลองใจว่า “ท่านแม่...”

รอยยิ้มที่มุมปากหายไปในทันที