หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 858

แค่คิดก็ทำให้เขาขนลุกซู่และหนาวสั่นไปทั้งตัว

“ท่านตาทวดล่ะ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ท่านผู้เฒ่าซูลักพาตัวเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชาย ใช้คนเป็นๆ เพื่อสังเวยในศาสตร์มืด เขาจึงถูกเทพมารเสวียนอวี้ลงโทษ ให้กลายเป็นมนุษย์หมู นั่นไง...” ลู่เจาเจาทำปากยื่นไปทางมุมห้อง น่าจะเพราะเสวียนอวี้ต้องการให้เขาเห็นสภาพอันน่าเวทนาของตระกูลซู จึงได้เหลือพลังวิญญาณไว้ให้เขาเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เขาตายอย่างอนาถ

และยังเหลือดวงตาของเขาไว้ข้างหนึ่งอีกด้วย

ในตอนนี้ หู ตา ปาก และจมูกของท่านผู้เฒ่าซูมีเลือดไหลออกมา ร่างกายถูกใส่ลงไปในกระโถนปัสสาวะ เขากำลังอ้าปากกว้างไร้ลิ้นกรีดร้องอย่างน่าสยดสยอง

เมื่อเห็นคนในตระกูลซูถูกไฟไหม้คลอก เขาก็เป็นลมไปหลายครั้ง

หนานมู่ไป๋รู้สึกวิงเวียนศีรษะเป็นระยะๆ จนแม้แต่ถือกระบี่ก็ยังสั่นเทา

เขาถือคบเพลิงเข้าไปใกล้กำแพง

“อ๊า!!!!” เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทมดังขึ้น หนานมู่ไป๋คุกเข่าลงตรงหน้าท่านผู้เฒ่าซูอย่างแรงเสียงดังพลั่ก

“ท่านตาทวด ท่านตาทวด!! เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? ท่านเทพเสวียนอวี้ได้รับการบูชาจากตระกูลซูมานานนับพันปี ทำไมถึงทำกับท่านแบบนี้ได้?” หนานมู่ไป๋แทบจะคลั่ง แต่เมื่อมือของเขาแตะต้องท่านผู้เฒ่า ท่านผู้เฒ่าก็อ้าปากที่ไม่มีลิ้นออกมา และเนื้อแก้มก็สั่นเทาอย่างรุนแรง

“นี่คือการลงโทษของเสวียนอวี้ต่อตระกูลซู”

“ตระกูลซูใช้คนเป็นๆ มาฝึกฝนวิชาศาสตร์มืด สมควรตายหมื่นครั้ง!” ลู่เจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงเด็กๆ แต่ก็เฉียบขาดอย่างยิ่ง

หนานมู่ไป๋ตาแดงก่ำ “เจ้าพูดจาเหลวไหล!”

“ตระกูลซูเป็นตระกูลผู้รับใช้เทพเจ้า เป็นผู้ที่รักและห่วงใยราษฎรมาโดยตลอด มีหน้าที่ปกป้องสรรพสัตว์! ไม่มีทางที่จะทำเรื่องชั่วร้ายเช่นนี้ได้!” หนานมู่ไป๋รีบแย้งทันที

“งั้นหรือ? แล้วทำไมไม่ตรวจสอบสาสน์โลหิตของคนนับหมื่นที่ร้องเรียนให้องค์หญิงใหญ่ไต่สวนล่ะ?” ลู่เจาเจาสบถ หนานมู่ไป๋หน้าซีดเผือดราวกับไม่มีเลือด

ตั้งแต่มีการขุดพบโครงกระดูกเด็กที่บ้านเก่าตระกูลซู เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

จนกระทั่งตอนที่ท่านแม่ของเขาทิ้งสาสน์โลหิตลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี เขาก็เพิ่งเข้าใจว่า ที่แท้ท่านแม่รู้เรื่องนี้มานานแล้ว

“ตระกูลซูสมควรตาย…”

“ตระกูลซูสมควรตาย…”

“ตระกูลซูสมควรตาย…” ชาวบ้านเริ่มโบกแขนและตะโกนออกมา พวกเขาทั้งหมดจ้องมองไปที่หนานมู่ไป๋อย่างเอาเป็นเอาตาย

หนานมู่ไป๋รู้สึกสิ้นหวัง เขาจ้องมองไปยังเปลวเพลิงที่แผดเผาตระกูลซูอย่างเหม่อลอย

ขันทีใหญ่ยืนอยู่ข้างหลังหนานมู่ไป๋ พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ท่านเทพเสวียนอวี้ลงโทษท่านผู้เฒ่า แล้วตระกูลซูล่ะ? ใครเป็นคนวางเพลิง? ใครเป็นคนล็อกประตูกัน?”

หนานมู่ไป๋มองไปที่ขันทีใหญ่ นี่คือคนสนิทของมารดาของเขา

เซี่ยอวี้โจวเบิกตากว้าง “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ จะจับกุมนางได้ยังไง นางเพิ่งจะอายุสามขวบครึ่งเท่านั้น?”

ขันทีเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาแสดงความดูถูกออกมา “สามขวบครึ่งงั้นหรือ? นางฆ่าคนในตระกูลทูซูไปกว่าร้อยชีวิต! สมควรตายสักหมื่นครั้ง!”

“ท่านผู้เฒ่ายอมรับด้วยตนเอง ว่าเขาเป็นคนสังหารชาวบ้านในหมู่บ้านเถาหยวนหลายร้อยคนในตอนนั้น!”

ลู่เจาเจาหัวเราะเยาะเย้ย

“เจ้ามันบังอาจ! ท่านผู้เฒ่าตายไปแล้ว เจ้ายังกล้าใส่ร้ายท่านอีก!”

“ทหาร จงจับตัวองค์หญิงเจาหยางไปกุมขัง!”

ขันทีสีหน้าบูดบึ้งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หนานมู่ไป๋หายใจติดขัด “กงกง เรื่องนี้ให้มู่ไป๋กราบทูลท่านแม่ แล้วค่อยตัดสินใจจะดีกว่าไหม?”

ขันทีเหลือบมองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม ในแววตามีความรู้สึกผิดหวังปนเสียดายที่อีกฝ่ายไม่เป็นดังหวัง

“องค์ชาย โปรดอย่าลังเลเลยพ่ะย่ะค่ะ อย่าให้แผนการขององค์หญิงใหญ่ต้องสูญเปล่า!”