หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 866

“ตราบใดที่มีเขาอยู่ ก็จะไม่มีใครกล้ารังแกเจ้า!”

“มีของอร่อยๆ ไหม?” ลู่เจาเจามองนางด้วยสายตาเป็นประกาย

“เจาเจาจะหิวไม่ได้ หิวแล้วจะอารมณ์เสีย...” ลู่เจาเจากล่าวช้าๆ

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ร่างกายของหยวนเหนียงจึงเย็นยะเยือก

“บนเขาน่ะ... คงมีอะไรกินบ้างกระมัง... มีสิ!” หยวนเหนียงพูดปัดๆ ไปอย่างลวกๆ พลางพูดติดตลก คุกอเวจีขนาดที่ร้อยปีจะมีคนเข้ามาสักคนยังยาก แล้วจะมีอาหารได้ยังไงกัน!

ลู่เจาเจาเชื่ออย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

นางเดินตามหยวนเหนียงไปตลอดทาง แต่พอเดินไปสักพักก็เริ่มขี้เกียจ “เดินไม่ไหวแล้ว...” นางพูดพลางยื่นมือออกไป…

หยวนเหนียงจ้องมองนางอย่างตะลึงงัน ชี้ไปที่ตัวเองอย่างงุนงง “ข้า...ให้ข้าแบกหรือ??”

“ก็ใช่น่ะสิ ตรงนี้ก็มีเจ้าอยู่คนเดียว!” ลู่เจาเจาให้นางนั่งยองๆ โดยไม่พูดพล่ำอะไร

“ย่อลง!” หยวนเหนียงอยากปฏิเสธ แต่คำว่าย่อลง ทำให้ร่างกายของนางย่อลงโดยไม่อาจควบคุมได้เลย!!

เหมือนมีพลังกดดันบางอย่างตามธรรมชาติ

ลู่เจาเจาหมอบอยู่บนไหล่ของนาง

“ควรต้องอาบน้ำแล้ว” นางพูดอย่างแผ่วเบา

หยวนเหนียงรู้สึกสงสัย ว่าเมื่อครู่นี้นางรู้สึกถึงการถูกควบคุมหรือเปล่า??

แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไป เหมือนเป็นภาพลวงตา