หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 866

“ตราบใดที่มีเขาอยู่ ก็จะไม่มีใครกล้ารังแกเจ้า!”

“มีของอร่อยๆ ไหม?” ลู่เจาเจามองนางด้วยสายตาเป็นประกาย

“เจาเจาจะหิวไม่ได้ หิวแล้วจะอารมณ์เสีย...” ลู่เจาเจากล่าวช้าๆ

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ร่างกายของหยวนเหนียงจึงเย็นยะเยือก

“บนเขาน่ะ... คงมีอะไรกินบ้างกระมัง... มีสิ!” หยวนเหนียงพูดปัดๆ ไปอย่างลวกๆ พลางพูดติดตลก คุกอเวจีขนาดที่ร้อยปีจะมีคนเข้ามาสักคนยังยาก แล้วจะมีอาหารได้ยังไงกัน!

ลู่เจาเจาเชื่ออย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

นางเดินตามหยวนเหนียงไปตลอดทาง แต่พอเดินไปสักพักก็เริ่มขี้เกียจ “เดินไม่ไหวแล้ว...” นางพูดพลางยื่นมือออกไป…

หยวนเหนียงจ้องมองนางอย่างตะลึงงัน ชี้ไปที่ตัวเองอย่างงุนงง “ข้า...ให้ข้าแบกหรือ??”

“ก็ใช่น่ะสิ ตรงนี้ก็มีเจ้าอยู่คนเดียว!” ลู่เจาเจาให้นางนั่งยองๆ โดยไม่พูดพล่ำอะไร

“ย่อลง!” หยวนเหนียงอยากปฏิเสธ แต่คำว่าย่อลง ทำให้ร่างกายของนางย่อลงโดยไม่อาจควบคุมได้เลย!!

เหมือนมีพลังกดดันบางอย่างตามธรรมชาติ

ลู่เจาเจาหมอบอยู่บนไหล่ของนาง

“ควรต้องอาบน้ำแล้ว” นางพูดอย่างแผ่วเบา

หยวนเหนียงรู้สึกสงสัย ว่าเมื่อครู่นี้นางรู้สึกถึงการถูกควบคุมหรือเปล่า??

แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไป เหมือนเป็นภาพลวงตา

นางเดินอ้อมเลี่ยงแม่น้ำอย่างระมัดระวัง และมุ่งหน้าตรงไปยังหุบเขาหมื่นวิญญาณอย่างรวดเร็ว

บนหุบเขามีแผ่นศิลาตั้งเรียงรายมากมายนับไม่ถ้วน แผ่นหินบางแผ่นล้มลง บางแผ่นเอียง ทันทีที่หยวนเหนียงเข้ามาใกล้…

มือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากแผ่นศิลา พร้อมกับมีหัวหนึ่งหัวโผล่ออกมา…

“หอมจัง...หอมกลิ่นเนื้อเข้มข้นเหลือเกิน...”

“กลิ่นอะไร? กลิ่นมนุษย์เป็นๆ...” เสียงกระซิบพึมพำดังขึ้นนับไม่ถ้วน หยวนเหนียงหดคอพลางแบกนางวิ่งหนีสุดชีวิต

แต่ลู่เจาเจากลับหัวเราะคิกคักไม่หยุด

วิ่งไปตลอดทางขึ้นไปบนเขา มีหลุมศพมากขึ้นเรื่อยๆ ซ้อนกันเป็นชั้นๆ แทบมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดเลย

จนกระทั่งหยุดลง ณ หุบเขาแห่งหนึ่ง

หุบเขาทั้งสองด้านเต็มไปด้วยหลุมศพขนาดใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน บรรยากาศน่าขนลุกทำให้หยวนเหนียงตัวสั่นไปทั้งตัว

กลางหุบเขา โลงศพสีแดงสดลอยอยู่กลางอากาศ แผ่ไอเย็นยะเยือกน่าสะพรึงกลัวออกมาอย่างเลือนราง

“ท่านราชาปีศาจ หยวนเหนียงพบสมบัติล้ำค่า ขอมอบให้ราชาปีศาจ...” หยวนเหนียงคุกเข่าลงกับพื้น

และวางลู่เจาเจาไว้ข้างหน้าด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

“หยวนเหนียง แล้วอาหารอร่อยที่ว่าล่ะ?” ลู่เจาเจาถามด้วยความสับสน

เสียงเปิดฝาโลงดังมาจากรอบทิศ…

รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งค้างอย่างฉับพลัน

ราชาปีศาจที่น่ากลัวจนทุกคนต้องหวาดผวา ถึงกับต้องยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง

???

ตื่นมาแล้วตกใจเลย!

ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะได้เห็นศัตรูที่แทงเขาด้วยกระบี่จนตาย!

หยวนเหนียงเห็นเขาลุกขึ้นนั่งจากโลงศพ แววตาเป็นประกายเล็กน้อย “ราชาปีศาจ ข้ามีของมาทำให้ท่านประหลาดใจ นี่คือทารกที่หยวนเหนียงเฝ้าประตูคุกมาร้อยปีถึงจะเจอ! เป็นทารกที่ยังมีชีวิตอยู่ ตัวขาวอวบเชียว!”

“คน คนเป็นๆ”

คนเป็นๆ เพียงหนึ่งเดียวที่เข้ามาในคุกอเวจีแห่งนี้ในรอบร้อยปี!

หยวนเหนียงจ้องมองราชาปีศาจอย่างไม่ละสายตา ตุ๊บ... เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

เขากลับไปนอนในโลงศพอีกครั้ง

ภายในโลงศพ เฉินเยวียนที่เพิ่งจะโอ้อวดอยู่เมื่อครู่นี้ ตอนนี้กำลังกุมหัว ใบหน้าบิดเบี้ยว อ๊ากกกกก!!

ลู่เจาเจา!!

เขาเห็นใครกัน? ลู่เจาเจาในวัยเยาว์!!

ถึงแม้จะมีใบหน้าเล็ก ๆ ที่ยังมีแก้มยุ้ยเหมือนเด็กทารก ถึงแม้จะอายุแค่สามขวบครึ่ง เขาก็จำอีกฝ่ายได้ทันที!!