หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 867

หลายพันปีแล้ว เขาหลบมาหลายพันปีแล้ว พอตื่นขึ้นมา ลู่เจาเจาก็ยืนอยู่หน้าเตียงเขา!

ตอนนี้ได้ยินคำเยินยอของหยวนเหนียงที่อยู่ข้างล่าง เฉินเยวียนถึงกับหน้าแดงก่ำ!! แม้แต่ฝาโลงศพก็ปิดไม่อยู่!

เฉินเยวียนเป็นคนคลั่งไคล้กระบี่

เขาเกิดมาเพื่อกระบี่ กระบี่คือสิ่งที่สำคัญต่อเขามาก เปรียบเสมือนเป็นคู่ชีวิตก็ไม่ปาน

เขาบำเพ็ญเพียรมาสามพันปี ขณะที่ยังไม่มีลู่เจาเจา เขาเป็นจอมกระบี่อันดับหนึ่งของใต้หล้า ทุกคนต่างสรรเสริญและยกย่องเขา

แต่ลู่เจาเจาในวัยสิบแปดปี ได้ปรากฏตัวอย่างไม่คาดฝัน!!

เพียงแค่กระบี่เดียว ก็ฟันทำลายกระบี่วิญญาณคู่กายของเขาจนบาดเจ็บสาหัสกลับมา

ตลอดชีวิตของเขา เขาได้ท้าประลองกับลู่เจาเจาถึงสามร้อยสี่สิบเก้าครั้ง!

และล้มเหลว ทั้งสามร้อยสี่สิบเก้าครั้ง!!

ต่อมา เขาถูกครอบงำด้วยความคิดชั่วร้ายเพราะลู่เจาเจา จึงเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งความชั่วร้าย และถูกตามล่าโดยฝ่ายธรรมะ ในท้ายที่สุด เขาก็ถูกสังหารด้วยกระบี่ของลู่เจาเจา!

ลู่เจาเจาคือจุดอ่อนและอุปสรรคในใจของเขา

ตราบใดที่ยังมีนางอยู่ ชีวิตนี้คงต้องอยู่ภายใต้เงาของนางไปตลอด

หลังจากที่เขาตาย วิญญาณของเขาก็หนีไปทั่วทุกสารทิศ และเข้าไปอยู่ในคุกอเวจีโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาจึงยึดครองพื้นที่ส่วนหนึ่งและใช้ทรัพยากรธรรมชาติที่มีค่าเพื่อฟื้นฟูตนเอง

เดิมทีคิดว่า…

เขาหันไปฝึกฝนวิชาปีศาจ ในที่สุดก็สามารถพลิกสถานะ กลายเป็นผู้ควบคุมชะตาชีวิตของตนเองได้ แต่ไม่คาดคิดว่าเมื่อลืมตาขึ้น เขาจะได้พบกับลู่เจาเจา!

ทำไมสวรรค์ถึงส่งข้ามาเกิดพร้อมกับคนที่เก่งกาจกว่าข้าเช่นนี้!

เฉินเยวียนได้ยินเสียงเรียกของหยวนเหนียงดังมาจากข้างล่างครั้งแล้วครั้งเล่า เส้นเลือดที่หน้าผากเต้นตุบๆ อยากจะลงมือสังหารนางด้วยตนเอง!

เขาลุกขึ้นนั่ง แล้วลอยละลิ่วมาตรงหน้าลู่เจาเจา

ลู่เจาเจามองเขาด้วยสายตาที่ร้อนแรง เขารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย กำมือขวาเล็กน้อย หันไปด้านข้างและไอเบา ๆ

“ทั้งหมดล้วนเป็นเพียงคำพูดไร้สาระของคนต่ำต้อย ข้าไม่เคยเทียบเท่าเซียนกระบี่ได้เลย”

“เซียนกระบี่มีพรสวรรค์และทักษะดาบที่ไม่ธรรมดา นางเป็นบรรพชนแห่งวิถีกระบี่ที่สวรรค์ยอมรับ ใครจะกล้าท้าทายนางได้?!” เฉินเยวียนพูดด้วยความชอบธรรม ราวกับว่าเขายอมรับอย่างสุดซึ้ง

หยวนเหนียงกระซิบเบาๆ ข้างหลังเขาว่า “ท่านไม่ได้บอกหรือว่า นางมีดีแค่พรสวรรค์อย่างเดียว?”

หน้าของเฉินเยวียนหมองลงทันที ส่วนหยวนเหนียงก็หดหัวลงอย่างรวดเร็วและก้มหน้าลง

จิตใจผู้ชายยากแท้หยั่งถึง เปลี่ยนใจง่ายดั่งลมหวน

ลู่เจาเจาเอียงคอมองเขา แล้วก็เดินวนรอบเขาหนึ่งรอบ “ข้ารู้สึกเหมือนเคยเจอเจ้าที่ไหนมาก่อน...ดูคุ้นๆ”

“ตั้งแต่มังกรดำหลับใหล เหล่าปีศาจก็ไร้ผู้ควบคุม เที่ยวอาละวาดไปทั่วคุกอเวจี นอกจากนี้ยังมีกลุ่มคนชั่วร้ายทางทิศตะวันออกที่จ้องจะทำลายล้าง!”

“ว้าย...” หยวนเหนียงร้องไห้ออกมา ชีวิตในคุกอเวจีมันช่างยากลำบากเหลือเกิน

หากพบเจอกับฝูงสัตว์ร้ายที่ไหนก็ตาม แม้แต่ดวงวิญญาณก็จะถูกกลืนกินทั้งเป็น

“ปีศาจหรือ? มีวิญญาณไหม? พูดได้ไหม?” ลู่เจาเจาถามอย่างระมัดระวัง

หยวนเหนียงสะอื้นไห้พลางกล่าวว่า “สัตว์ร้ายพูดไม่ได้ แต่ก็มีความฉลาดอยู่บ้าง ปกติแล้วมังกรดำจะเป็นผู้ควบคุมเหล่าสัตว์ร้าย แต่นับตั้งแต่มังกรดำหลับใหลไป สัตว์ร้ายก็ไม่มีใครควบคุมดูแลอีกต่อไป ทุกๆ ร้อยปีจะมีสัตว์ร้ายจำนวนมากออกมาอาละวาด ก่อความวุ่นวายไปทั่วคุกอเวจี”

“เจ้าถามทำไมกัน?”

ลู่เจาเจาตบหน้าอกเบาๆ ไม่รู้ว่ากระบี่มาอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่

“มีจิตวิญญาณและสามารถพูดได้ แต่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย” รู้สึกเหมือนกำลังกินพวกเดียวกันเลย…

ลู่เจาเจายืนอยู่บนยอดหุบเขาหมื่นสัตว์ร้าย แต่มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นสัตว์ร้ายแม้แต่ตัวเดียว

ต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน ที่หลายคนโอบก็ยังโอบไม่หมด ไม่รู้ว่าเติบโตมานานเท่าไหร่แล้ว

แต่กลับถูกสัตว์ร้ายเหยียบจนหักทันที

เฉินเยวียนสีหน้าบึ้งตึง สั่งทันทีว่า “หุบเขาหมื่นวิญญาณถูกตีแตกแล้ว ทุกคนถอยทัพเดี๋ยวนี้!”