หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 868

“หุบเขาหมื่นวิญญาณถูกตีแตกแล้ว ทุกคนถอยทัพเดี๋ยวนี้!”

หยวนเหนียงกระโดดโลดเต้นด้วยความร้อนใจ “โลงศพไม้ของข้า ไม่ได้ ข้าต้องกลับไปแบกโลงศพ!”

ลู่เจาเจายืนอยู่บนยอดเขา มองลงไปเห็นฝูงสัตว์ร้ายที่ดุร้ายราวกับคลื่นที่กำลังบ้าคลั่ง และอากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

นางค่อย ๆ ชักกระบี่เจาหยางออกมา เฉินเยวียนรู้สึกเปลือกตาเต้นตุบๆ จึงรีบคว้าแขนผู้ใต้บังคับบัญชาข้างกายแล้วถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

โอ้พระเจ้า!

ฝันร้ายมาแล้ว!!

เมื่อกระบี่เจาหยางถูกชักออกมา ท้องฟ้าก็รวมตัวกันเป็นกระแสน้ำวนพลังวิญญาณขนาดใหญ่ และสายรุ้งสีขาวก็เปล่งประกายขึ้น…

เงาคมกระบี่เจาหยางอันยิ่งใหญ่ฟาดฟันลงสู่ฝูงสัตว์ร้าย

ตู้ม…

กระบี่เดียวนี้ราวกับจะผ่าฟ้าแยกปฐพี แทบจะแบ่งแยกคุกอเวจีออกเป็นสองซีก

ม่านพลังที่มองไม่เห็นบนท้องฟ้ากำลังสั่นคลอนและใกล้จะแตกสลาย

พื้นดินดูเหมือนจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ทุกพื้นที่ไหม้เกรียมน่ากลัว กลุ่มสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัวดูเหมือนจะหยุดนิ่งแล้วในขณะนี้

หยวนเหนียงกำลังแบกโลงศพไม้ ยังไม่ทันได้วิ่งหนี ก็จ้องมองนางอย่างตะลึงงัน

ปัง! โลงศพที่แบกอยู่บนหลังหล่นลงพื้น

เข่าอ่อนยวบ คุกเข่าลงกับพื้นทันที

แม่เจ้า! นางเก็บอะไรกลับมากัน??!!

ฝูงสัตว์ที่อยู่ตรงหน้านางค่อยๆ หายไปราวกับคลื่นน้ำลดลงอย่างรวดเร็ว พวกมันแตกตื่นหนีไปคนละทิศละทางจนถึงขั้นเหยียบกันเองได้รับบาดเจ็บไปหลายตัว

“เร็วเข้า เร็วเข้า เจ้ารีบไปจับเร็ว!”

“ข้าอยากได้เนื้อที่นุ่มและหอม!” ลู่เจาเจาชี้ไปที่เฉินเยวียน

ราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ก้มหน้าลง และถูกลู่เจาเจาควบคุมอีกแล้ว

หยวนเหนียงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“ยัยทึ่ม! อะไรก็กล้าพาเข้าบ้าน!”

“นางถูกส่งเข้าคุกอเวจีตั้งแต่อายุแค่สามขวบครึ่ง เจ้ารู้ไหมว่าทำไม?” เฉินเยวียนแทบจะเป็นลมด้วยความโกรธ

เจ้าช่างกล้าเก็บซะทุกอย่างจริงๆ!

เฉินเยวียนไม่เคยมีชีวิตที่ดีในชีวิตของเขาเลย

ตอนมีชีวิตอยู่ ก็ต้องใช้ชีวิตภายใต้เงาของลู่เจาเจา

หลังจากตายไป มีชีวิตที่ดีได้ไม่กี่วัน ก็ต้องกลับมาอยู่ภายใต้เงาของลู่เจาเจาอีกครั้ง

ชายหนุ่มชุดดำแผ่รังสีแห่งความแค้นออกมาทั่วร่าง ข้าเปลี่ยนชื่อเป็นเฉินเยวียนแล้วนะ!! เฉินเยวียน ความอยุติธรรม!!

ไม่ได้รับความเป็นธรรมจริงๆ!

ในขณะนี้ ลู่เจาเจากำลังนอนอยู่บนโลงศพของเฉินเยวียน ขาทั้งสองข้างห้อยลงมาจากโลงศพ แกว่งไปแกว่งมา

“เมื่อจันทร์สีเลือดปรากฏขึ้น พลังของคุกอเวจีจะถูกจำกัด เราจะสามารถทะลวงผ่านม่านพลัง และหนีออกจากสถานที่บ้าๆ แห่งนี้ได้!”

“แต่ท่านในตอนนี้...กลับต้องมาติดอยู่ที่นี่เป็นพ่อครัวให้นางซะอย่างนั้น!”

นักโทษในคุกอเวจี กำลังวางแผนที่จะทำลายผนึกและหลบหนีออกไป!

เฉินเยวียนมีสีหน้าเคร่งขรึม แววตาแฝงไปด้วยจิตสังหาร “ส่งคำสั่งลงไป บอกทุกคนว่าให้ทำตัวดีๆ!”

“เพียงกระบี่เดียวของนาง สามารถทำลายหุบเขาหมื่นวิญญาณได้!”

“เรื่องการทำลายผนึก พักไว้ก่อน!”

เขาหันกลับไปมองยอดเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ห้ามทำให้นางโกรธเด็ดขาด! รอให้นางไปแล้วค่อยลงมือก็ยังไม่สาย!”

ศพบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปส่งต่อข้อความ

ลู่เจาเจาอยู่บนยอดเขารู้สึกเบื่อหน่ายอย่างที่สุด เมื่อเห็นเฉินเยวียนกำลังย่างเนื้ออย่างชำนาญ นางรู้สึกคุ้นเคยกับภาพนี้เป็นอย่างมาก

เพียงสองวัน สถานการณ์ที่หุบเขาหมื่นวิญญาณก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

เฉินเยวียนที่เดิมทีเป็นคนโหดร้ายและโหดเหี้ยม ตอนนี้มีผมเปียห้าหรือหกเส้นบนหัว และปลายผมเปียแต่ละเส้นยังมีดอกไม้อีกด้วย

เหล่าวิญญาณร้ายมากมายไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ปล่อยให้ลู่เจาเจาป่วนบนหัวของพวกเขาตามสบาย

หุบเขาหมื่นวิญญาณที่เต็มไปด้วยพลังงานหยินอันน่าสะพรึงกลัว ประดับประดาไปด้วยโคมไฟนับไม่ถ้วน ส่องแสงเจิดจ้าไปทั่ว!

วิญญาณร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนต่างหวีผมของตนเองให้เรียบร้อย ด้วยความเกรงกลัวว่าจะไปขวางทางสายตาของนาง