หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 869

แม้แต่อีกาศักดิ์สิทธิ์ที่บินอยู่บนฟ้า ก็ยังต้องถูกนางถอนขนไปหลายเส้น

ลู่เจาเจากลอกตาไปมาอย่างมีเลศนัย แอบหยิบกระดาษสีขาวปึกหนึ่งออกมาจากมิติ พร้อมกับพู่กัน หมึก และกระดาษสำหรับเขียนพู่กัน ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน และกล่าวว่า “นี่ การบ้านของพวกเจ้า...” ก่อนจากมา หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนได้ทิ้งการบ้านไว้ให้นางมากมาย!!

“เขียนตามลายมือของข้า ตั้งใจทำ ทำให้ดีๆ ล่ะ!” แหะๆ โกงข้อสอบที่นี่ ไม่มีใครจับนางได้!!

เฉินยวียนแทบจะกระโดดขึ้นมา “ข้าตายไปหลายพันปีแล้ว จะไปจับพู่กันได้ยังไง!!”

ลู่เจาเจาไม่ได้สนใจ ปล่อยให้พวกเขาคิดหาวิธีกันเอง

นางกลับดูตื่นเต้นดีใจ พาหยวนเหนียงไปตกปลาด้วยกัน

“นางจะไปเมื่อไหร่กันแน่?!”

“ข้าทนไม่ไหวแล้ว!”

“นักปราชญ์ยอมตายได้ แต่ไม่ยอมเสียเกียรติ ฆ่าข้าเสียเถิด ข้าไม่ยอมทำข้อสอบ!” วิญญาณร้ายจำนวนมากต่างร้องทุกข์โอดครวญ

“เดี๋ยวนะ ในแม่น้ำข้างล่างนั่นมีอสูรร้าย มันชอบมาแย่งชิงพื้นที่กับพวกเราตลอด แม้พวกเราจะร่วมมือกันก็ยังเอาชนะมันได้อย่างยากลำบาก... ถ้าลู่เจาเจาตกไปอยู่ในมือของมัน...”

เฉินยวียนรู้สึกหัวใจเต้นแรงเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน ก้มมองลงไปที่แม่น้ำเบื้องล่าง

แน่นอนว่าอสูรร้ายตนนั้นแอบซ่อนตัวอยู่ในแม่น้ำ

ปกติแล้ว วิญญาณพยาบาทแห่งหุบเขาหมื่นวิญญาณจะถูกอสูรร้ายกลืนกินหากเข้าใกล้แม่น้ำ

แต่ในตอนนี้ ลู่เจาเจากำลังจับเส้นด้าย พาหยวนเหนียงที่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว นั่งอยู่ริมแม่น้ำ มัดใบหญ้าเข้าด้วยกันอย่างลวกๆ แล้วโยนลงไปในน้ำ

“ว้าว แม่น้ำยาวขนาดนี้ ไม่เคยมีใครมาตกปลาเลย ต้องมีปลาเยอะแน่ ๆ...” ลู่เจาเจากินเนื้อย่างมาหลายวันแล้ว ร้อนในขึ้นปาก อยากกินซุปปลาสดหวาน ๆ

หยวนเหนียงมองไปทางซ้ายและขวาด้วยความประหม่าและตัวสั่นเทา

“พวกเราไปกันเถอะ...ในแม่น้ำมี...” ยังไม่ทันพูดจบ ลู่เจาเจาก็กระโดดขึ้นมา

“ขยับแล้ว ขยับแล้ว! เส้นด้ายของข้าขยับแล้ว!”

เพียงแค่ยกเส้นด้ายขึ้นมา ปลายสายก็มีปลาบินสีเงินตัวหนึ่งติดมาด้วย มันกำลังดิ้นรน จนน้ำในแม่น้ำกระเด็นใส่หน้าลู่เจาเจา

“ว้าว ปลา มีปลาจริง ๆ ด้วย!!”

และยังเป็นปลาบินสีเงินที่เนื้อสดและอร่อยที่สุดซะด้วย!

ปลาบินสีเงินตกลงบนพื้นหญ้า มันดิ้นไปมาอย่างมีชีวิตชีวา ลู่เจาเจาถอดเสื้อคลุมออก แล้วอุ้มปลาไว้ในอ้อมแขนพลางหัวเราะคิกคัก

เด็กที่อ้วนกลม กอดปลาที่อ้วนพลี ดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ใต้เจ้าแม่กวนอิม

เฉินเยวียนยืนอยู่บนยอดเขาด้วยความเดือดดาลจนแทบคลั่ง

“สัตว์เดรัจฉาน สัตว์เดรัจฉานที่ไร้กระดูกสันหลัง!”

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อกลับไปถึงหุบเขาหมื่นวิญญาณ ก็เป็นยามดึกแล้ว

“ในที่สุดก็ส่งบรรพชนลู่เจาเจาออกไปได้แล้ว”

“พวกผู้ฝึกชั่วร้ายในหุบเขากระดูก ไม่ได้ว่าง่ายเหมือนอย่างเรา...ปล่อยให้นางทนทุกข์ซะบ้างเถอะ...”

เสียงอีกาศักดิ์สิทธิ์ร้องโหยหวน เหล่าวิญญาพยาบาทรวมตัวกันในยามค่ำคืน เพียงเพื่อทำลายผนึกและหลบหนีจากคุกอเวจี

ลมพายุกรรโชกแรง…

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องคำรามมาแต่ไกล

“เกิดอะไรขึ้น?” ทันใดนั้นคุกอเวจีก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทุกคนยืนแทบไม่อยู่ และก้อนหินในหุบเขาก็ตกลงมา…

“นั่นมัน...เป็นทิศทางของหุบเขากระดูกใช่ไหม?” วิญญาณชั่วร้ายเบิกตากว้าง พลางชี้ไปยังที่ไกลออกไป

เห็นเพียงสายฟ้าและเสียงฟ้าร้องนับไม่ถ้วน ดังกึกก้องอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิดเหนือหุบเขากระดูก

เฉินเยวียน หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

โอ้แม่เจ้า มีลางสังหรณ์ไม่ดีเลย