หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 871

มีสองเขา…

นางกำลังบีบมันอยู่ในมือและเล่นกับมันอย่างไม่ใส่ใจ

เฉินเยวียนมองไปที่ปลายนิ้วของนาง เขาเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง พูดอะไรไม่ออกยืนนิ่งอยู่กับที่

“เจ้า เจ้าถืออะไรอยู่ในมือ?!!” เฉินเยวียนแทบจะกุมหัวกรีดร้อง นี่มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดใช่ไหม?!

โอ้พระเจ้า นี่เจ้าทำอะไรลงไป!!

ลู่เจาเจากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา พร้อมกับจับหางของงูดำแกว่งไปมา “ในระหว่างทางกลับ ข้าเจอถ้ำขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยทองคำและสมบัติมากมาย ในถ้ำมีงูตัวเล็กสีดำด้วย ข้าเลยจับมันออกมา...”

นางขนสมบัติในถ้ำไปจนหมดเกลี้ยง

เฉินเยวียนกระโดดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

“บรรพชน! บรรพชน! ในถ้ำ มีกระบวนทัพแปดทิศขนาดใหญ่อยู่ใช่ไหม?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ใช่ๆๆ กระบวนทัพแปดทิศขนาดใหญ่มาก ขวางไม่ให้ข้าเข้าไป ข้าก็เลยเตะมันแตกด้วยเท้าเดียวซะเลย...”

เฉินเยวียนถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วถอยหลังไปอีกหนึ่งก้าว…

เขาจ้องมองลู่เจาเจาด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง “กระบวนทัพแปดทิศนั่นใช้เพื่อผนึกมังกรดำ... มังกรดำมีนิสัยดุร้ายมาก แม้แต่คุกอเวจีทั้งหมดร่วมมือกันก็ยังปราบมันไม่ได้”

เมื่อพ้นจากผนึก มังกรดำจะตื่นขึ้น

มังกรดำขนาดเท่าปลายนิ้วเกาะอยู่บนนิ้วของลู่เจาเจา ดูเหมือนจะสั่นไหวเล็กน้อย

“ดุร้ายที่ไหนกัน? น่ารักออก” ลู่เจาเจาพึมพำ

“คืนนี้ข้าจะนอนในโลงศพของเจ้า เจ้าไปนอนข้างนอกเถอะ ข้าง่วงมาก ข้าไม่ได้นอนหลับสนิทมานานแล้ว...”

ลู่เจาเจาหาวพลางกำงูไว้ในมือไปด้วย ใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นไปบนโลงศพ

เฉินเยวียนโศกเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง แม้แต่โลงศพก็ถูกนางยึดไปแล้ว!

โลงศพไม้ศักดิ์สิทธิ์ทองคำของเขา!

ในหุบเขา เหล่าวิญญาณชั่วร้ายต่างแบกโลงศพขึ้นไปบนเนินเขา พวกเขาไม่กล้าอยู่ในห้องเดียวกับลู่เจาเจา มันช่างดุร้ายเกินไป!

โลงศพมีขนาดใหญ่มาก จนลู่เจาเจารู้สึกหนาวเหน็บ ถึงแม้จะห่มผ้าอยู่ก็ตาม

สาวน้อยขดตัวเป็นก้อนกลมๆ โดยไม่รู้ตัว

ในช่วงกลางดึก

งูตัวเล็กสีดำในมือของนางค่อยๆ เงยหัวขึ้น ดวงตาที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดใส ดูเหมือนจะเผยให้เห็นความเลือดเย็นและความโหดร้าย

เมื่อเห็นนางกำลังหลับสนิท งูดำก็ค่อยๆ ดึงมือเล็กๆ ของนางออก แล้วเลื้อยไปที่ขอบโลงศพ

ทันใดนั้น เขาก็แปลงกลายเป็นชายเปลือยเปล่า

แววตาเย็นชาไร้ซึ่งความอบอุ่นใด ๆ แปรเปลี่ยนเป็นคมมีดพุ่งตรงไปยังลู่เจาเจา

เสียงกึกก้องดังไปทั่วหุบเขา พื้นดินใต้เข่าของมังกรดำยุบตัวลงอย่างรุนแรง

ขณะนี้หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขากัดฟันและก้มศีรษะลงด้วยความดื้อรั้น “ไม่กล้า จู๋มั่วไม่กล้า!”

“จู๋มั่วขอรับใช้นายท่านน้อย!”

ไม่สามารถยั่วยุได้ ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใครกัน? มาจากแดนเทพงั้นหรือ?

“สวมชุดคลุมซะ อย่าทำให้ตาของนางต้องมัวหมอง!” ชายหนุ่มเห็นเขาร่างกายเปลือยเปล่าจึงแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา

ดวงตาของข้า ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว!

เกล็ดสีดำบนตัวของจู๋มั่วแปรเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีดำทันที ทำให้เขาดูสง่างามและน่าเกรงขามยิ่งขึ้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

ครั้งที่แล้ว ลู่เจาเจาบอกว่าชุดคลุมสีดำไม่สวย วันนี้เขาเลยใส่ชุดคลุมสีขาวมา!

เขาเห็นลู่เจาเจากำลังขดตัวอยู่ จึงเอื้อมมือเรียวยาวออกไปคว้าเบา ๆ แสงสว่างวาบหนึ่งก็ตกลงบนฝ่ามือของเขา

เปลือกตาของจู๋มั่วขยับเบาๆ มันคือปุยเมฆจากบนท้องฟ้า

ชายหนุ่มโบกมือเบา ๆ ก้อนเมฆก็ตกลงมาบนตัวของลู่เจาเจา กลายเป็นผ้าห่มที่เปล่งประกายระยิบระยับ

เจ้าตัวน้อยที่ขดตัวอยู่ พลันคลายคิ้วออกและดูผ่อนคลายไปทั้งตัว