หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 872

“นางยังเด็ก กำลังอยู่ในช่วงวัยเจริญเติบโต ต้องกินอาหารให้ครบสามมื้อ ห้ามขาดเด็ดขาด”

“ดูแลนางให้ดี หากมีอะไรผิดพลาดแม้แต่น้อย ข้าจะเอาผิดเจ้า!”

ชายหนุ่มหายลับไปแล้ว แต่เสียงของเขายังคงก้องอยู่ในหุบเขา

จู๋มั่วเฝ้าหน้าโลงศพด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาแดงก่ำ

เมื่อลู่เจาเจาลืมตาขึ้น ก็เห็นดวงตาสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจคู่นั้น

นางเพิ่งตื่นผมจึงชี้ฟู แต่ก็ยังมีมุมน่ารักอยู่บ้าง

“เจ้าคือใคร?”

เขาตอบมาว่า เป็นทาสของนาง

จู๋มั่วยิ้มอย่างอบอุ่นแต่แข็งทื่อ “เมื่อวานท่านช่วยจู๋มั่วออกจากผนึก จู๋มั่วยินดีติดตามและภักดีต่อท่าน”

หน้ามังกรดำยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ในใจคิดว่า 'แม่งเอ๊ย'

เขาหวาดระแวงมนุษย์อย่างที่สุด และรังเกียจมนุษย์ทุกคน

“เจ้าคืองูตัวน้อยที่น่ารักตัวนั้นหรือ?” ลู่เจาเจาเข้าใจแล้วในทันใด

จู๋มั่วพยายามฝืนยิ้มออกมา มีแต่เจ้าเท่านั้นที่คิดว่าน่ารัก

“จู๋มั่ว ทำไมเจ้าถูกกักขังอยู่ในคุกอเวจีแห่งนี้ล่ะ? และยังถูกผนึกเป็นครั้งที่สองอีกด้วย?” ลู่เจาเจารู้สึกสงสัยอย่างมาก ในขณะที่นางกำลังแต่งตัวและใส่รองเท้าด้วยตัวเอง แต่ผมเผ้าก็ยังคงยุ่งเหยิง…

จู๋มั่วมีสีหน้าเย็นชา เปลือกตาปิดลงเล็กน้อย

“ข้าเกลียดมนุษย์”

“มังกรมีสถานะสูงสุดในโลกมนุษย์ ตอนที่ข้าแปลงกายครั้งแรก...” กลิ่นอายของจู๋มั่วหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ในช่วงแรกของการแปลงกาย มีแรงดึงดูดอย่างมากต่อโลกมนุษย์”

“ในงานเทศกาลโคมไฟของแคว้นใต้ในปีนั้น ข้าเคยพบกับหญิงสาวผู้หนึ่ง นางเป็นคนไร้เดียงสา สดใส และมีเสน่ห์”

“ในตอนนั้น ข้ายังไม่เคยได้รู้จักความโหดร้ายของโลกมนุษย์ แต่ก็ได้ตกหลุมรักและรู้จักกับนาง ถึงขั้นละทิ้งเผ่าพันธุ์มังกรเพื่อแต่งงานกับนาง...”

จู๋มั่วเริ่มมีน้ำเสียงที่ดุร้าย และเต็มไปด้วยความอาฆาต

“ในวันแต่งงาน เราดื่มสุราจอกเดียวกัน ข้ารู้สึกหมดแรงและล้มลงในห้องใหม่”

“ตอนนั้นเองข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้นางรู้มาตลอดว่าข้าเป็นเผ่ามังกร!”

“นางอยากถลกหนังมังกรของข้า และอยากสังหารมังกร!”

“ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส น้ำท่วมทางแคว้นใต้ สร้างความทุกข์ยากแก่ผู้คนและสรรพสัตว์ จนในที่สุดก็ถูกเทพที่ชาวแคว้นใต้อัญเชิญมา ปราบข้าไว้ ณ ที่แห่งนี้!”

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความเห็นใจ “อย่าให้ความรักมาบงการชีวิตสิ ที่แท้เจ้าก็เป็นมักรคลั่งรักนี่เอง”

จู๋มั่วมีสีหน้าเขินอาย

รูปร่างมังกรยังคงดูองอาจมากเลยทีเดียว

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นแค่ความเชื่อของมนุษย์เท่านั้น!

“กำไลข้อมือสีดำที่เจ้าใส่อยู่ มันไม่เข้ากับเสื้อคลุมตัวใหญ่เสียเลย ถอดมันออกเถอะ” ลู่เจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

“นี่คือสิ่งของที่แคว้นใต้ใช้ผูกมัดพลังของข้า และมันก็สอดคล้องกับป้ายจารึกหมิงกวงของแคว้นใต้อีกด้วย” เขาพูดพลางส่ายข้อมือไปมา

“พวกเขากลัวว่าข้าจะแก้แค้น แม้ว่าเทพเจ้าจะปราบและผนึกข้าไว้แล้ว พวกเขาก็ยังใส่กำไลให้ข้าอีก” ป้องกันถึงสามชั้น ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เจาเจา เขาคงไม่มีโอกาสได้ปรากฏตัวออกมาแน่

ลู่เจาเจาลูบกำไลข้อมือเบาๆ ด้วยนิ้วสองนิ้ว

กำไลที่แข็งแกร่งไม่แตกหัก กลับกลายเป็นผงธุลี

จู๋มั่วตกใจมาก เขาไปกราบไหว้ใครให้เป็นที่พึ่งกันแน่?!!

กำไลที่เขาไม่สามารถทำให้แตกหักได้นั้น ลู่เจาเจากลับบดขยี้มันอย่างง่ายดาย!

เฉินเยวียนเดินเข้ามาพอดี พอเขาเห็นเสื้อตัวใหญ่สีแดงสด เขาอยากจะหัวเราะออกมา แต่ก็นึกถึงผมเปียและเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยลวดลายของตัวเองแล้วก็ ช่างมันเถอะ…

ขำไม่ออกเลยทีเดียว

วังหลวงแห่งแคว้นใต้ในขณะนี้

คนในวังแบกหามฮ่องเต้เฒ่าประทับบนบัลลังก์มังกร ฮ่องเต้เฒ่าอยู่ในอาการสะลึมสะลือ ขณะที่ฟังเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊รายงานความคืบหน้าของทางราชการแก่องค์หญิงใหญ่