หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 872

“นางยังเด็ก กำลังอยู่ในช่วงวัยเจริญเติบโต ต้องกินอาหารให้ครบสามมื้อ ห้ามขาดเด็ดขาด”

“ดูแลนางให้ดี หากมีอะไรผิดพลาดแม้แต่น้อย ข้าจะเอาผิดเจ้า!”

ชายหนุ่มหายลับไปแล้ว แต่เสียงของเขายังคงก้องอยู่ในหุบเขา

จู๋มั่วเฝ้าหน้าโลงศพด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาแดงก่ำ

เมื่อลู่เจาเจาลืมตาขึ้น ก็เห็นดวงตาสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจคู่นั้น

นางเพิ่งตื่นผมจึงชี้ฟู แต่ก็ยังมีมุมน่ารักอยู่บ้าง

“เจ้าคือใคร?”

เขาตอบมาว่า เป็นทาสของนาง

จู๋มั่วยิ้มอย่างอบอุ่นแต่แข็งทื่อ “เมื่อวานท่านช่วยจู๋มั่วออกจากผนึก จู๋มั่วยินดีติดตามและภักดีต่อท่าน”

หน้ามังกรดำยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ในใจคิดว่า 'แม่งเอ๊ย'

เขาหวาดระแวงมนุษย์อย่างที่สุด และรังเกียจมนุษย์ทุกคน

“เจ้าคืองูตัวน้อยที่น่ารักตัวนั้นหรือ?” ลู่เจาเจาเข้าใจแล้วในทันใด

จู๋มั่วพยายามฝืนยิ้มออกมา มีแต่เจ้าเท่านั้นที่คิดว่าน่ารัก

“จู๋มั่ว ทำไมเจ้าถูกกักขังอยู่ในคุกอเวจีแห่งนี้ล่ะ? และยังถูกผนึกเป็นครั้งที่สองอีกด้วย?” ลู่เจาเจารู้สึกสงสัยอย่างมาก ในขณะที่นางกำลังแต่งตัวและใส่รองเท้าด้วยตัวเอง แต่ผมเผ้าก็ยังคงยุ่งเหยิง…

จู๋มั่วมีสีหน้าเย็นชา เปลือกตาปิดลงเล็กน้อย

“ข้าเกลียดมนุษย์”

“มังกรมีสถานะสูงสุดในโลกมนุษย์ ตอนที่ข้าแปลงกายครั้งแรก...” กลิ่นอายของจู๋มั่วหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ในช่วงแรกของการแปลงกาย มีแรงดึงดูดอย่างมากต่อโลกมนุษย์”

“ในงานเทศกาลโคมไฟของแคว้นใต้ในปีนั้น ข้าเคยพบกับหญิงสาวผู้หนึ่ง นางเป็นคนไร้เดียงสา สดใส และมีเสน่ห์”

“ในตอนนั้น ข้ายังไม่เคยได้รู้จักความโหดร้ายของโลกมนุษย์ แต่ก็ได้ตกหลุมรักและรู้จักกับนาง ถึงขั้นละทิ้งเผ่าพันธุ์มังกรเพื่อแต่งงานกับนาง...”

จู๋มั่วเริ่มมีน้ำเสียงที่ดุร้าย และเต็มไปด้วยความอาฆาต

“ในวันแต่งงาน เราดื่มสุราจอกเดียวกัน ข้ารู้สึกหมดแรงและล้มลงในห้องใหม่”

“ตอนนั้นเองข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้นางรู้มาตลอดว่าข้าเป็นเผ่ามังกร!”

“นางอยากถลกหนังมังกรของข้า และอยากสังหารมังกร!”

“ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส น้ำท่วมทางแคว้นใต้ สร้างความทุกข์ยากแก่ผู้คนและสรรพสัตว์ จนในที่สุดก็ถูกเทพที่ชาวแคว้นใต้อัญเชิญมา ปราบข้าไว้ ณ ที่แห่งนี้!”

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความเห็นใจ “อย่าให้ความรักมาบงการชีวิตสิ ที่แท้เจ้าก็เป็นมักรคลั่งรักนี่เอง”

จู๋มั่วมีสีหน้าเขินอาย