หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 879

จู๋มั่วถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ไม่ๆๆ ข้าต้องกำลังฝันไปแน่ๆ!

เขาบินวนบนฟ้าเป็นสิบรอบ คิดว่าเป็นการเปิดตัวที่เท่สุดๆ สุดท้ายแล้ว…

แต่กลับเป็นคนที่โดดเด่นสะดุดตาที่สวมเสื้อผ้าลายดอกไม้?

มังกรดำ: ข้าเสียชื่อเสียงแล้ว

“บัณฑิต ภาพมังกรดำสวมเสื้อคลุมดอกไม้ผืนนี้ขายไหม?” มีคนเบียดเข้าไปถาม

บัณฑิตส่ายหัว “ภาพนี้ไม่ขาย ข้าจะเก็บไว้เป็นมรดกตกทอด ให้ลูกหลานได้ดู แต่ข้าสามารถวาดใหม่ได้ ใครต้องการสามารถจ่ายเงินมัดจำได้เลย...”

“ข้าๆๆ ข้าเอารูปหนึ่ง...”

“ข้าก็จะเอา”

“วาดรูปนี้ให้ข้าที นี่คือวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งแคว้นใต้ของเรา! ต้องส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นนะ!”

ชาวบ้านกรูกันเข้ามาจ่ายเงิน มังกรดำถูกผลักออกจากฝูงชนด้วยความสิ้นหวังและหมดอาลัยตายอยาก

“ข้า ปรากฏตัวในชุดเสื้อลายดอกไม้หรือ?” เขาถามลู่เจาเจาด้วยความตกใจ

ลู่เจาเจาหัวเราะแห้งๆ ไม่พูดอะไร

“เร็วเข้า เร็วเข้า เสื้อคลุมลายดอกไม้แบบเดียวกับที่วิญญาณผู้พิทักษ์มังกรดำใส่ ซื้อได้คือกำไร!”

“เสื้อคลุมลายดอกไม้เหมือนกับที่มังกรดำใส่ หวังว่าจะได้รับพลังจากมังกรและได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์”

“เร็วเข้า เร็วเข้า มังกรดำที่รัก!”

ได้ยินคำว่ามังกรดำที่รัก จู๋มั่วก็ยกมือขึ้นมากุมหัวใจในทันที ชายร่างใหญ่กำยำผู้นี้ร้องไห้ออกมาเสียงดัง พร้อมกับกุมหัวใจเอาไว้

น้ำมูกน้ำตาไหลพราก “เจาเจาอา…”

“ข้าทำให้เผ่ามังกรต้องอับอายขายหน้า!!”

สวรรค์! เป็นครั้งแรกในรอบพันปีที่ปรากฏตัวออกมา แล้วมันก็สร้างความประทับใจแบบสุด ๆ ไปเลย!

มังกรก็รักษาหน้าเหมือนกันนะ!!

ลู่เจาเจาเห็นเขาคุกเข่าร้องไห้อย่างหนัก “อย่าร้องไห้เลย คิดดีเข้าไว้...”

จู๋มั่วน้ำตาคลอเบ้า “ดีอะไร?”

“เมื่อก่อน มังกรก็เป็นแค่มังกร มนุษย์ไม่มีภาพจำที่ชัดเจนเกี่ยวกับมังกรหรอก แต่เจ้าไม่เหมือนมังกรตัวอื่น พวกเขาจะนึกถึงภาพเจ้าในชุดเสื้อลายดอกไม้... ทุกคนจะจดจำเจ้าได้! เจ้าคนเดียวสามารถเอาชนะเผ่ามังกรได้ทั้งหมดเลย!”

จู๋มั่วน้ำตาไหลพราก มองนางด้วยความสิ้นหวัง “เจ้าหมายความว่า ข้าจะอยู่ในชุดเสื้อลายดอกไม้ที่ทุกคนจดจำ และจะถูกเล่าขานไปตลอดกาลงั้นหรือ?”

นางถูกเนรเทศให้เข้าไปอยู่ในคุกอเวจี แล้วจะอ้วนได้อย่างไร? หรงเช่อกำลังสงสัยในชีวิต!!

“ในคุกอเวจี ลำบากมากใช่ไหม?” สวี่สืออวิ๋นไม่ยอมละสายตาจากลู่เจาเจา มือใหญ่จูงมือเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย

และไปบ้านตระกูลหนิงด้วยกัน

“ท่านแม่ ในคุกอเวจีสนุกมากเลย มีคุณลุงใจดีหลายคนช่วยจับปลาให้เจาเจา ทำอาหารให้เจาเจา แถมยังใส่กระโปรงเต้นระบำให้เจาเจาดู เพื่อให้เจาเจามีความสุขอีกด้วย...”

“คนข้างนอกพูดต่อ ๆ กันไปผิด ๆ ทั้งนั้น สร้างข่าวลือเท็จ!”

“ตอนกลางคืนก่อนนอน พวกเขายังร้องเพลงกล่อมให้เจาเจาหลับด้วย ไม่ดุเลยสักนิด...” ลู่เจาเจากำลังกอบกู้ชื่อเสียงให้กับเหล่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งคุกอเวจี

มังกรดำก้มหน้าลง เหลือบตามองนางแวบหนึ่ง

“คนในคุกใจดี นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินเรื่องแบบนี้...” หรงเช่อพึมพำ พลางสังเกตลู่เจาเจาอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่านางดูสงบนิ่ง ไม่มีความผิดปกติใดๆ เขาก็เบาใจลง

เมื่อทุกคนกลับไปที่จวนเพื่อเตรียมอาหาร จู๋มั่วจึงพูดเสียงเบาๆ ว่า “ราชวงศ์มีรับสั่งเรียก จู๋มั่วขออนุญาตไปเข้าเฝ้าก่อนได้หรือไม่?”

ลู่เจาเจาโบกมือ

จู๋มั่วหันหลังแล้วเดินออกไปนอกประตู ขณะที่ เซี่ยอวี้โจวแอบตามไปข้างหลังอย่างลับๆ ล่อๆ

“เจ้าเด็กเหลือขอ เจ้าจะตามข้ามาทำไมกัน?” จู๋มั่วลืมตาขึ้นเล็กน้อย ไม่เหลือความอ่อนโยนและใจดีที่เคยแสดงต่อลู่เจาเจาอีกต่อไป มีเพียงความเย็นชาและห่างเหิน