หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 878

‘ขายหน้าๆ รีบหลบเร็วเข้า! ข้า ลู่เจาเจา ทนความอับอายขนาดนี้ไม่ได้!’

‘โอ้พระเจ้า เจ้าทึ่มนี่จะบินไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย! ขอให้พระโพธิสัตว์คุ้มครอง มองไม่เห็นข้า มองไม่เห็นข้า...’

สวี่สืออวิ๋นยังมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ แต่ก็หลุดหัวเราะออกมา

“พี่เช่อ พี่ดูที่เขาของมังกรสิ มีเจาเจาอยู่หรือไม่?” นางพูดเสียงเบาๆ กับหรงเช่อที่คอยจับตามองนางอยู่ตลอดเวลา

หรงเช่อชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ สายตาดีเยี่ยม

เซี่ยจิ้งซีเงยหน้าขึ้นมอง สังเกตอยู่นานก่อนจะพูดว่า “มังกรดำตัวนี้ชอบอวดมาก มันบินไปมาในก้อนเมฆตลอด แต่...ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับเขาของมัน”

ลู่เจาเจาขี่มังกรออกมาแล้วหรือ?

หรงเช่อใบหน้าเคร่งขรึม ขณะนี้ที่มุมปากปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นมา “มีร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่ง กำลังกำเขาของมังกรเอาไว้ ใบหน้าเล็ก ๆ ซุกอยู่ในวงแขน” มีท่าทีที่อับอายจนไม่อยากพบเจอผู้คน…

เซี่ยอวี้โจวกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ข้าไม่ได้โกหกเจ้าใช่ไหม ข้าไม่ได้โกหกเจ้าใช่ไหม!”

“ว้าว นางกำลังขี่มังกร...” เซี่ยอวี้โจวรู้สึกทั้งตื่นเต้นและอิจฉา

นกอ้วนตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขาเบิกตากว้าง “เกียรตินี้ให้เจ้า เจ้าจะเอาไหม?”

เซี่ยอวี้โจวกะพริบตาปริบๆ

เห็นมังกรดำสวมชุดคลุมดอกไม้ขนาดใหญ่ และเห็นจิตรกรเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ปลายพู่กันลากไปบนกระดาษ เขารู้สึกอายเล็กน้อย “เอ่อ... ช่างเถอะ เกียรติเช่นนี้ ไม่เอาดีกว่า”

น่ากลัวเหลือเกิน ได้ยินมาว่าภาพนี้จะถูกส่งต่อเป็นพันๆ ปี!

รอให้มังกรดำอวดโฉมจนพอใจแล้ว จึงพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้า จนลับหายไปในหมู่เมฆ

มังกรดำแปลงกายเป็นมนุษย์ลงสู่พื้น ใบหน้าหล่อเหลายังคงความตื่นเต้นอยู่ ลู่เจาเจาที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาถอยหลังไปสองสามก้าว

“เจ้าอยู่ห่างจากข้าเช่นนี้ทำไม?” มังกรดำถามด้วยความสงสัย

ลู่เจาเจาหายใจสะดุดไปชั่วครู่ “ตอนนี้เจ้าคือวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งแคว้นใต้ เกียรติยศนี้ เป็นของเจ้าเพียงผู้เดียว!”

คิ้วมังกรดำแสดงความภูมิใจออกมาเล็กน้อย

“เจ้าคือนายของข้า รับเกียรติยศร่วมกับข้า จะมีปัญหาอันใด จู๋มั่วไม่ใส่ใจ!”

ลู่เจาเจา: ข้าสนใจ ข้าสนใจ!!

“ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นตามถนนหนทาง ให้เจ้าได้เห็นเหล่าสาวกของข้า”

“คงมีข่าวลือเรื่องความสง่างามของข้าแพร่สะพัดไปทั่วเมืองแล้วสินะ?”

เขาจ้องมองไปที่ตุ๊กตาดินเผาในมือของพ่อค้าแผงลอยอย่างตะลึงงัน เกล็ดมังกรแต่ละอันมีชีวิตชีวา ส่วนหัวมังกรนั้นยิ่งมองก็ยิ่งเห็นถึงความสง่างามของเผ่าพันธุ์มังกร แต่บนร่างกาย…

สวมชุดคลุมหลากสีสัน!

“เฮ้ ลูกค้า เสื้อคลุมลายดอกไม้ที่เจ้าใส่คล้ายกับเสื้อคลุมลายดอกไม้ของวิญญาณผู้พิทักษ์มากเลยนะ ท่านซื้อที่ไหนหรือ? ข้าก็อยากจะไปซื้อมาใส่บ้างเพื่อเป็นสิริมงคล”

“ใช่ๆๆ ข้าอยากถามตั้งนานแล้ว พี่ชาย เสื้อคลุมลายมังกรดำที่เหมือนกับของท่าน ซื้อที่ไหนหรือ?”

“โอ้โห นี่มันเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลย ที่ได้ใส่ชุดเหมือนกับมังกรดำ!” ชาวบ้านแถวนั้นก็รีบมามุงดูทันที

“พูดตามตรง ข้ายังแปลกใจอยู่เลย เดิมทีคิดว่าเผ่ามังกรเป็นสัตว์เทพที่อยู่สูงส่งเหนือใครทั้งนั้น ตอนนี้ได้เห็นมังกรดำตัวใหญ่ใส่เสื้อลายดอกไม้ด้วย เฮ้อ ดูเป็นมิตรขึ้นมาเชียว...”

จู๋มั่วอ้าปากค้าง และเบิกตากว้าง

“มะ...มะ...มังกรดำใส่เสื้อลายดอกไม้?” เสียงเขาเปลี่ยนไปด้วยความโกรธ

“ใช่แล้ว เจ้าดูสิ” บัณฑิตที่ขายภาพวาดอยู่ข้างๆ เพิ่งวาดภาพเสร็จพอดี เขาลุกขึ้นยืนทันทีเพื่อให้จู๋มั่วดู…

“เหมือนกันเป๊ะ! กับมังกรดำที่ใส่ชุดลายดอกไม้!”

ในภาพ มังกรดำที่ดูน่าเกรงขามกลับสวมเสื้อคลุมดอกไม้ลายใหญ่ ทำให้ภาพที่เห็นมีความขัดแย้งกันอย่างมากในแง่ของความรู้สึก