หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 878

‘ขายหน้าๆ รีบหลบเร็วเข้า! ข้า ลู่เจาเจา ทนความอับอายขนาดนี้ไม่ได้!’

‘โอ้พระเจ้า เจ้าทึ่มนี่จะบินไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย! ขอให้พระโพธิสัตว์คุ้มครอง มองไม่เห็นข้า มองไม่เห็นข้า...’

สวี่สืออวิ๋นยังมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ แต่ก็หลุดหัวเราะออกมา

“พี่เช่อ พี่ดูที่เขาของมังกรสิ มีเจาเจาอยู่หรือไม่?” นางพูดเสียงเบาๆ กับหรงเช่อที่คอยจับตามองนางอยู่ตลอดเวลา

หรงเช่อชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ สายตาดีเยี่ยม

เซี่ยจิ้งซีเงยหน้าขึ้นมอง สังเกตอยู่นานก่อนจะพูดว่า “มังกรดำตัวนี้ชอบอวดมาก มันบินไปมาในก้อนเมฆตลอด แต่...ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับเขาของมัน”

ลู่เจาเจาขี่มังกรออกมาแล้วหรือ?

หรงเช่อใบหน้าเคร่งขรึม ขณะนี้ที่มุมปากปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นมา “มีร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่ง กำลังกำเขาของมังกรเอาไว้ ใบหน้าเล็ก ๆ ซุกอยู่ในวงแขน” มีท่าทีที่อับอายจนไม่อยากพบเจอผู้คน…

เซี่ยอวี้โจวกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ข้าไม่ได้โกหกเจ้าใช่ไหม ข้าไม่ได้โกหกเจ้าใช่ไหม!”

“ว้าว นางกำลังขี่มังกร...” เซี่ยอวี้โจวรู้สึกทั้งตื่นเต้นและอิจฉา

นกอ้วนตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขาเบิกตากว้าง “เกียรตินี้ให้เจ้า เจ้าจะเอาไหม?”

เซี่ยอวี้โจวกะพริบตาปริบๆ

เห็นมังกรดำสวมชุดคลุมดอกไม้ขนาดใหญ่ และเห็นจิตรกรเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ปลายพู่กันลากไปบนกระดาษ เขารู้สึกอายเล็กน้อย “เอ่อ... ช่างเถอะ เกียรติเช่นนี้ ไม่เอาดีกว่า”

น่ากลัวเหลือเกิน ได้ยินมาว่าภาพนี้จะถูกส่งต่อเป็นพันๆ ปี!

รอให้มังกรดำอวดโฉมจนพอใจแล้ว จึงพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้า จนลับหายไปในหมู่เมฆ

มังกรดำแปลงกายเป็นมนุษย์ลงสู่พื้น ใบหน้าหล่อเหลายังคงความตื่นเต้นอยู่ ลู่เจาเจาที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาถอยหลังไปสองสามก้าว

“เจ้าอยู่ห่างจากข้าเช่นนี้ทำไม?” มังกรดำถามด้วยความสงสัย

ลู่เจาเจาหายใจสะดุดไปชั่วครู่ “ตอนนี้เจ้าคือวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งแคว้นใต้ เกียรติยศนี้ เป็นของเจ้าเพียงผู้เดียว!”

คิ้วมังกรดำแสดงความภูมิใจออกมาเล็กน้อย

“เจ้าคือนายของข้า รับเกียรติยศร่วมกับข้า จะมีปัญหาอันใด จู๋มั่วไม่ใส่ใจ!”

ลู่เจาเจา: ข้าสนใจ ข้าสนใจ!!

“ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นตามถนนหนทาง ให้เจ้าได้เห็นเหล่าสาวกของข้า”

“คงมีข่าวลือเรื่องความสง่างามของข้าแพร่สะพัดไปทั่วเมืองแล้วสินะ?”