หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 877

ชาวบ้านต่างพูดคุยกันเซ็งแซ่ เหยียดคอมองขึ้นไปด้วยความคาดหวัง มังกรที่มีชีวิต! พวกเขากำลังจะได้เห็นมังกรที่มีชีวิต!

มังกรดำ ฟังดูทรงพลังมากเลยนะ

ร่างกายของฮ่องเต้เฒ่ายังไม่หายดี จึงให้ทหารแบกพระองค์ขึ้นแท่นบูชา

หนานเฟิ่งอวี่และสมาชิกราชวงศ์คนอื่น ๆ ติดตามมาอย่างใกล้ชิด

มหาราชครูสวมชุดพิธีกรรม เงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วตะโกนเสียงดังว่า “ถึงเวลาแล้ว เปิดคุกอเวจี!”

“ต้อนรับวิญญาณผู้พิทักษ์!”

“ต้อนรับวิญญาณผู้พิทักษ์” เสียงตะโกนดังก้องไปทั่ว ขณะที่ชาวบ้านทุกคนหมอบกราบลงกับพื้น

“ขอให้เทพยดาคุ้มครองแผ่นดินแคว้นใต้ให้มีฝนตกต้องตามฤดูกาล ประเทศชาติสงบสุขร่มเย็น ราษฎรอยู่ดีมีสุข!”

“ขอให้วิญญาณผู้พิทักษ์คุ้มครองแผ่นดินแคว้นใต้ให้มีฟ้าฝนและลมที่พัดผ่านเหมาะสมแก่การเพาะปลูก และขอให้ประเทศชาติสงบสุขร่มเย็นราษฎรอยู่ดีมีสุข!”

แม้แต่ฮ่องเต้เฒ่าก็ฝืนยืนขึ้นมา และนำสมาชิกราชวงศ์คุกเข่าลงตรงหน้าแท่นบูชา

คุกอเวจีถูกเปิดออก

เสียงคำรามของมังกรที่น่าสะพรึงกลัวดังกึกก้องไปทั่ว ทุกคนขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เมื่อเสียงคำรามของมังกรดังขึ้น จู๋มั่วยืนอยู่ในคุกอเวจี มองเห็นท้องฟ้าสีครามสดใส หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ในที่สุด เขาก็จะได้ออกจากคุกแล้ว!

ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระ!

วันนี้เขาจะปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน และกลับมาเป็นที่ศรัทธาของทุกคนอีกครั้ง!

วันนี้ จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน

เขาคำรามลั่น เปลี่ยนร่างเป็นมังกรดำคำรามก้อง และพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ใบหน้าเรียบเฉยของเฉินเยวียน แปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและตกใจตั้งแต่ที่ได้เห็นร่างจริงของเขา

เขาตะโกนเสียงดังว่า “ช้าก่อน!!”

แต่มังกรดำรวดเร็วมาก พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในพริบตาเดียว

เสียงคำรามของมังกรดังกึกก้องไปทั่วทั้งเก้าชั้นฟ้า นักประวัติศาสตร์และจิตรกรต่างเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่แล้ว

ชาวบ้านแคว้นใต้เงยหน้าขึ้นตั้งตารอคอย…

แล้วได้เห็น…

มังกรดำตัวหนึ่งสวมเสื้อคลุมลายดอกไม้ขนาดใหญ่ กำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า...

เซี่ยอวี้โจวพูดตะกุกตะกักว่า “มะ...มังกรดอกไม้?”

“หรือว่าเสื้อคลุมดอกไม้ตัวใหญ่กลายเป็นปีศาจ?”

เสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหว มังกรดำสวมเสื้อคลุมลายดอกไม้ผุดขึ้นอย่างสง่างาม

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง ตาเบิกกว้างราวกับระฆัง

ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

“หรือไม่ เราลงไปกันเถอะ...”

ลู่เจาเจาอายุเพียงสามขวบครึ่ง ก็รู้สึกถึงความอับอายที่ถาโถมเข้ามา นิ้วเท้าของนางแทบจะจิกพื้นอยู่แล้ว

“ไม่ได้ นี่เป็นการปรากฏตัวครั้งแรกของข้าในรอบพันปี ต้องทำให้โลกจดจำไปตลอดกาล!”

“เจ้าคือเจ้านายของข้า เจ้าก็มีหน้ามีตา...”

ลู่เจาเจาเงียบไป หน้าตานี้ ไม่เอาจะดีกว่า

ข้าโตมาขนาดนี้ ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อนเลย

เขาจะลืมถอดชุดลายดอกไม้ได้ยังไงกัน!!

ลู่เจาเจากุมศีรษะด้วยความสิ้นหวังและหมดหนทาง

สวี่สืออวิ๋นยืนอยู่หน้าคุกอเวจีด้วยความกังวล หรงเช่อและเซี่ยจิ้งซีช่วยกันปกป้องนาง ไม่ให้นางถูกชาวบ้านเบียดล้ม

เดิมทีมีสีหน้ากังวล

จนกระทั่งมังกรดำทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า จู่ๆ นางก็…

ได้ยินเสียงใจของลู่เจาเจาที่ไม่ได้ยินมานานแล้ว!

‘ฮ่าๆๆ ข้า ลู่เจาเจา กลับมาแล้ว! คว้าเขาของมังกรเหินทะยานอยู่บนฟ้า องอาจสุดๆ ไปเลย!’

‘อาๆๆ เจ้ามังกรทึ่ม ทำไมไม่ถอดชุดลายดอกออกล่ะ!!’