หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 876

เฉินเยวียนกระพริบตาปริบๆ แล้วแกล้งทำเป็นถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ “เจาเจา ใครเป็นคนเสนอให้ขังเจ้าไว้ในคุกอเวจีหรือ?” แม้จะทำท่าทีไม่สนใจ แต่ก็แอบเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

“ขันทีคนหนึ่ง”

“ขันทีที่รับใช้พระองค์หญิงใหญ่อย่างใกล้ชิด” ลู่เจาเจาไม่สนใจเลยสักนิด

เฉินเยวียนพยักหน้า เอาล่ะ เจ้าตายแน่แล้ว

ค่ำคืนล่วงเลย ยามราตรีมาเยือน ลู่เจาเจาหลับใหลอย่างสบายใจ ขณะที่ภายในและภายนอกคุกอเวจีต่างก็กระสับกระส่าย นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

ในจวนหนิง

“เจาเจาเข้าไปในคุกอเวจีมาสองวันแล้ว นางเป็นเพียงเด็กอายุสามขวบครึ่ง จะอยู่ในนั้นได้ยังไง?” สวี่สืออวิ๋นร้อนใจจนน้ำตาไหล นางได้ยินมาว่าในนั้นมีวิญญาณร้ายกินคน แล้วยังมีสัตว์ดุร้ายตัวใหญ่กว่าภูเขาอีกด้วย

ถึงแม้ว่าเจาเจาจะมีพลังวิเศษ แต่ก็ยังเด็กเกินไป

คนเป็นแม่ จะวางใจได้อย่างไร?

ถึงลูกจะแข็งแกร่งแค่ไหน แม่ก็ไม่มีทางปล่อยให้ลูกตกอยู่ในอันตรายได้

แผลเป็นบนใบหน้าของฮูหยินหนิงค่อยๆ หายดี และมีเนื้อสีชมพูอ่อนขึ้นมาแทนที่

ช่วงนี้ใบหน้าคันมาก นางจึงใส่ผ้าคลุมหน้าไว้ทุกวัน และเมื่อทนไม่ไหวก็จะขยี้เบาๆ

แม้แต่ใบหน้าที่เคยถูกไฟไหม้จนเสียโฉมไปครึ่งหนึ่ง ตอนนี้ก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวกลับมาดูดีขึ้นแล้ว

แม้ว่าผมจะหงอกขาวและมีริ้วรอยที่หางตา แต่ดวงตาคู่นั้นยังคงงดงามสะกดใจผู้คน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขี้ผึ้งบำรุงผิวหรือเปล่า เดิมทีนางแก่ชราเพราะตามหาลูกสาว แต่ช่วงนี้นางดื่มน้ำจากน้ำพุศักดิ์สิทธิ์และทาขี้ผึ้งบำรุงผิวอยู่เสมอ จึงดูอ่อนเยาว์ลงมาก

แม้ความชราจะมาเยือน แต่ก็ไม่อาจปิดบังความงามที่ยังคงอยู่ได้ สมัยยังสาว ความงามที่ยากจะหาคำใดมาเปรียบคงไม่เกินจริงไปนัก

ก็จริง ฮ่องเต้เฒ่าผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ครั้งนั้นกลับตกหลุมรักหญิงสาวชาวบ้านตั้งแต่แรกพบ

แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ก็ยังคงคิดถึงอยู่เสมอ

รูปโฉมงดงามเป็นธรรมชาติ

“เข้าวัง ข้าจะไปขอร้องเขาเอง!” นายหญิงใหญ่หนิงลุกขึ้นยืน

นอกจากวันที่ถูกฮ่องเต้เฒ่าพากลับมา นางก็ถูกกักบริเวณตลอด ไม่เคยได้พบกับฮ่องเต้เฒ่าอีกเลย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง การขอร้องฮ่องเต้เฒ่าเลย!

สำหรับนางแล้ว คนใจร้ายไม่สมควรได้รับความรัก!

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฮองเฮากล้าให้คนเอานางไปฝังทั้งเป็น แล้วให้คนอื่นมาสวมรอยแทน

หากฮ่องเต้ไม่เห็นนาง การหลอกลวงเบื้องบนและปกปิดเบื้องล่างก็จะไม่ถูกเปิดโปง

เมื่อเซี่ยอวี้โจวเห็นพวกนางลุกขึ้น เขาก็รีบคลานขึ้นมา และยกมือทั้งสองข้างขึ้นกั้นไว้ข้างหน้า “รออีกหน่อย รออีกหน่อย! รออีกวัน! พรุ่งนี้จะเปิดคุกอเวจี วิญญาณผู้พิทักษ์จะปรากฏตัว! เผื่อว่าเจาเจาจะหาโอกาสหนีออกมาได้ล่ะ?”

พ่อค้าแม่ค้าหัวใสเริ่มตั้งร้านใกล้ๆ แล้ว

เถ้าแก่ร้านน้ำตาลปั้น วันนี้ปั้นมังกรเป็นพิเศษ

ผู้ที่ปั้นตุ๊กตาดินเหนียว ก็จะเน้นไปที่การปั้นมังกรเป็นหลัก

บัณฑิตผู้ขายภาพวาดและบทกวี เร่งสร้างสรรค์ผลงานตลอดทั้งคืน รังสรรค์ภาพมังกรดำนับไม่ถ้วนที่มีรูปร่างแตกต่างกันไป

มังกรดำทั้งหมดมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือความสง่างามและทรงพลัง แม้แต่เกล็ดของพวกมันก็ยังเปล่งประกายระยิบระยับด้วยแสงสีทอง

เป็นไปตามที่ทุกคนจินตนาการ

ชาวบ้านทุกคนอยากได้สิ่งดี ๆ เป็นมงคล “ขอตุ๊กตาทำจากน้ำตาลหน่อย ขอมังกรที่ดูทรงพลังที่สุด”

“ขอรูปมังกรดำให้ข้าหน่อย ใช่ๆๆ รูปนี้เลย รูปนี้ดูแล้วน่าเกรงขาม”

เมื่อเวลาผ่านไป ชาวบ้านจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็รีบมา ทำให้ด้านนอกคุกอเวจีนั้นแน่นขนัดไปหมด

คนเยอะมากจนแน่นไปหมด

“พวกเราช่างโชคดีเหลือเกิน ที่ได้มาเป็นสักขีพยานในการปรากฏตัวครั้งแรกของวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งแคว้นใต้!”

“พวกเจ้าดูสิ แม้แต่นักประวัติศาสตร์ก็มาด้วย”

“ใช่แล้ว ๆ คนที่ยืนข้าง ๆ นักประวัติศาสตร์น่ะ เก่งวาดรูปที่สุดในแผ่นดิน ผลงานต้องได้บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์แคว้นใต้แน่ ๆ!”