หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 875

“แบ่งปันโชคชะตาของบ้านเมืองครึ่งหนึ่งให้กับมัน แต่งตั้งมันให้เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีของแคว้นใต้ มันคือจิตวิญญาณของแคว้นใต้! ในอนาคตเมื่อเทพธิดาน้อยยอมรับนาย โชคชะตาของบ้านเมืองก็จะตกเป็นของนาย! แคว้นใต้จะไม่สูญเสียอะไรเลย”

หนานเฟิ่งอวี่พยักหน้าอย่างดีใจ ดีๆๆ!

ไม่แม้แต่จะเก็บซ่อนความดีใจไว้ในแววตาได้เลย

ฮ่องเต้เฒ่าลังเลเล็กน้อย เรื่องของโชคชะตาของบ้านเมืองนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ควรล้อเล่น มันคือรากฐานของแคว้นใต้ทั้งหมด…

หนานเฟิ่งอวี่ก้าวไปข้างหน้าและประคองฮ่องเต้เฒ่าไว้

“เสด็จพ่อ ไม่ช้าก็เร็ว ทุกอย่างก็จะเป็นของอี้เอ๋อร์”

“อี้เอ๋อร์จริงใจต่อท่านและต่อแคว้นใต้ ท่านยังมีสิ่งใดที่ไม่วางใจอีกหรือ?”

“อี้เอ๋อร์เป็นเทพธิดากลับชาติมาเกิดในตระกูลหนาน ในอนาคตเมื่ออี้เอ๋อร์กลับสู่สรวงสวรรค์ นางจะลืมความรู้สึกของเราได้อย่างไร?”

หนานเฟิ่งอวี่พยายามระงับความตื่นเต้นในใจ พลางพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เหล่าขุนนางต่างก้มหน้าไม่พูดสักคำ หากโชคชะตาของบ้านเมืองขึ้นอยู่กับหนานจืออี้ บัลลังก์ก็คงต้องส่งต่อไปยังสายตระกูลนั้น

ฮ่องเต้เฒ่านิ่งเงียบไปนาน “เอาล่ะ เรารับปาก”

หนานเฟิ่งอวี่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แววตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยรอยยิ้ม หัวใจเต้นแรงสั่นระรัว

ชะตากรรมของบ้านเมืองจะไม่ตกไปเป็นของผู้อื่น หากบุตรสาวได้รับชะตากรรมนั้น บัลลังก์จะต้องเป็นของนางอย่างแน่นอน!

“ส่งคนไปเกลี้ยกล่อมมังกรดำ เมื่อเขาตอบตกลง ก็ให้คนเตรียมโต๊ะเครื่องหอม ทำทุกอย่างให้พร้อม แล้วไปรับมังกรดำออกจากคุกอเวจี”

“นี่เป็นเหตุการณ์สำคัญของแคว้นใต้ เราขอแจ้งให้ราษฎรทุกคนในเมืองหนานตูทราบ และเชิญทุกท่านมาร่วมเป็นสักขีพยานในการปรากฏตัวของวิญญาณผู้พิทักษ์”

หลังจากฮ่องเต้เฒ่าสั่งเสร็จ ก็รู้สึกอ่อนเพลียไปทั้งตัว จึงเอียงตัวไปข้างหลัง

หนานเฟิ่งอวี่รับทันเวลา เขาจึงไม่ได้ล้มลง

“ฝ่าบาท สวี่สืออวิ๋นมาขอเข้าเฝ้าอยู่หน้าพระตำหนักด้านนอกพ่ะย่ะค่ะ คงจะมาเพื่อองค์หญิงเจาหยางกระมังพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีกล่าวเสียงเบา

แต่ฮ่องเต้เฒ่าดูเหนื่อยล้า ง่วงจนจะหลับไปแล้ว

ฮองเฮากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่พบ”

“ถ้านางมีปัญญา ก็ให้นางเข้ามาเอง”

“ถ้านางมีปัญญาเอาชีวิตรอดออกมาได้ ข้าก็จะยกโทษให้นาง!” ฮองเฮาแสยะยิ้มอย่างเย็นชา แม้นางจะมีมือเป็นสิบก็หนีออกจากคุกอเวจีแห่งนี้ไปไม่ได้หรอก!

หนังเสือปูอยู่บนพื้น ทั้งนุ่มและอบอุ่น

ลู่เจาเจานอนอยู่บนหนังเสือ ขาเล็กๆ แกว่งไปมา เฉินเยวียนฆ่าปลา มังกรดำก่อไฟ แบ่งงานกันทำ

สายลมพัดโชยมา นำพาความสงบและความงดงามมาด้วย

“ข้าจะไปแล้ว เจ้าช่วยเตรียมของฝากพิเศษให้ข้าด้วย นำสัตว์ร้ายหลากหลายชนิดในคุกอเวจี มาเลือกเฉพาะตัวที่มีเนื้อนุ่ม ฆ่าให้ตายแล้วให้ข้าเอาออกไป”

“แล้วก็ถอนหญ้าศักดิ์สิทธิ์และยาศักดิ์สิทธิ์ที่ปลูกในคุกอเวจีออกมาให้ข้าด้วย เอามาทั้งหมดเลย”

ถึงแม้ว่าลู่เจาเจาจะไม่ได้ใช้ แต่ญาติของนางล้วนเป็นมนุษย์ปุถุชน

“ได้ได้ได้ ท่านรอสักครู่ เดี๋ยวข้าจัดการให้เอง ท่านไม่ต้องออกแรงเลยแม้แต่น้อย!” เฉินเยวียนรีบกระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ดอกไม้บนหัวสั่นระริก หน้าตาเบิกบานจนปากแทบฉีกถึงท้ายทอย

จากนั้นก็พาสมุนออกตามหาสิ่งของทั่วคุกอเวจี

“กำหนดเวลาออกจากคุกอเวจีเมื่อไหร่กัน?” ลู่เจาเจาถาม

“พรุ่งนี้ตอนเที่ยง ท่านคงจะตื่นไม่ไหวแน่” จู๋มั่วกล่าวด้วยความเคารพ

เมื่อรู้ว่าลู่เจาเจากำลังจะไป คุกอเวจีทั้งหมดต่างเฉลิมฉลอง แม้แต่ปีศาจใหญ่ในแม่น้ำก็ยังยุ่งอยู่กับการเตรียมของฝากพิเศษ

ในแม่น้ำ มีปลาเต็มไปหมด

รีบไปเร็วเข้า รีบไปเร็วเข้า

ในระยะเวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วัน เฉินเยวียนบัดนี้คล้ายคนเสียสติ ไร้ซึ่งความสุขุมเยือกเย็นดังเช่นเมื่อก่อน

สัตว์ร้ายกองเป็นภูเขา ทั้งหมดนี้เป็นเนื้อคุณภาพดีทั้งนั้น