หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 874

ท่านราชครูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าตอบรับ

ท่านราชครูวางกระจกศิลาลงบนแท่นบูชา และร่ายมนต์พลังวิญญาณเข้าไปในกระจก

แม่ทัพโหลวเม้มริมฝีปาก ดูเหมือนจะมีความลังเลอยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็ยืนขึ้นโค้งคำนับอย่างนอบน้อมต่อท่านราชครูด้วยความเคารพ

“ท่านราชครู องค์หญิงเจาหยางอยู่ในคุกอเวจี ไม่รู้ว่าปลอดภัยหรือไม่ รบกวนท่านราชครูช่วยดูให้หน่อยได้หรือไม่”

สิ้นเสียงคำพูดนั้น ฮองเฮาก็เสด็จมาอย่างเร่งรีบ นางกล่าวเสียงดังว่า “แม่ทัพโหลว! อย่าได้ลืมหน้าที่ของตนเอง!”

“ศพของทุกคนในตระกูลซูยังไม่ได้ถูกฝัง วันนี้ข้าจะดูว่า ใครกล้าปล่อยนางออกมา!!”

ฮองเฮาก้มศีรษะลงและปาดน้ำตา “ถึงแม้ตระกูลซูจะมีความผิด ก็ต้องให้ฝ่าบาทเป็นผู้ตัดสินลงโทษ มิใช่หน้าที่ของนางที่จะสังหารหมู่ล้างตระกูลซู! นางเอาฝ่าบาทไปไว้ที่ไหนกัน?”

“แคว้นใต้เป็นของตระกูลหนาน นางไม่มีอำนาจตัดสินใจ!”

“อีกอย่างหนึ่ง ตระกูลซูภักดีต่ออแคว้นใต้มานานนับพันปี ความผิดเล็กน้อยเช่นนี้ จะถึงกับต้องทำลายล้างตระกูลเลยหรือ!”

“ข้าไม่ยอม! ลู่เจาเจาสมควรตายอยู่ในคุกอเวจี!”

ฮองเฮาเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด เพราะตระกูลซูไม่มีใครรอดชีวิตเลย ลู่เจาเจาโหดร้ายเกินไปแล้ว

ใต้เท้าซางดึงแขนเสื้อของแม่ทัพโหลว แล้วส่ายหัวเบา ๆ ให้เขา

แม่ทัพโหลวจำต้องถอยอย่างไม่เต็มใจ

ฮองเฮายืนอยู่ข้างฮ่องเต้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม วันนี้ นางจะยืนอยู่ตรงนี้ ดูสิว่าใครจะกล้าปล่อยลู่เจาเจาออกมาไหม!

ฮ่องเต้เฒ่าไม่ได้พูดอะไร

เมื่อชั่งน้ำหนักผลประโยชน์แล้ว แม้ว่าลู่เจาเจาจะเป็นหลานสาว แต่ก็ยังห่างไกลจากภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีและบุตรสาวคนโต นอกจากนี้ ยังมีเทพธิดาองค์น้อยที่คอยกดดันอีกต่างหาก

“เราจำได้ว่ากระจกศิลานั้นมีพลังในการย้อนอดีตได้...”

ท่านราชครูพยักหน้า “สามารถย้อนกลับไปได้หนึ่งวัน”

เขาสะบัดแขนเสื้อที่ยาวขึ้น ภาพในกระจกศิลาก็ไหลย้อนกลับอย่างรวดเร็ว ต้นไม้โบราณที่ล้มระเนระนาดก็กลับมายืนต้นตระหง่านอีกครั้ง ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้…

ทุกคนมองดูเมฆดำรวมตัวกันเหนือหุบเขากระดูก และมองดูสายฟ้าฟาดผ่าหุบเขากระดูกจนแหลกสลาย

และมองดูงูดำตัวน้อยแปลงกายต่อหน้าต่อตา

ทันใดนั้น ภาพก็เผยให้เห็นข้อมือขาวผ่อง ขณะที่กำไลหยกที่อยู่บนข้อมือนั้น กลายเป็นผงธุลีปลิวหายไป

ยิ่งดู ทุกคนก็ยิ่งหน้าดำคล้ำลง

หนานเฟิ่งอวี่ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“ตอนนี้แคว้นใต้มีตระกูลผู้รับใช้เทพเจ้ามากมาย จะไปกลัวมันทำไมกัน? สัตว์เดรัจฉานก็ยังคงเป็นสัตว์เดรัจฉาน คิดว่าจะพลิกฟ้าได้หรือ?”

ท่านราชครูส่ายหัว “ผู้รับใช้เทพเจ้าก็ยังเป็นเพียงมนุษย์ ในอดีตเทพปราบมังกรดำได้ แต่ในตอนนี้ เจ้าจะสามารถอัญเชิญเทพได้อีกหรือไม่?”

หนานเฟิ่งอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่ออี้เอ๋อร์บรรลุขึ้นไปแล้ว แคว้นใต้ก็จะมีเทพเป็นของตัวเอง! ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีใครหนุนหลัง!”

ฮ่องเต้เฒ่าโบกมือ “ท่านราชครูว่ามาเถิด”

ท่านราชครูเอามือขวาไขว้หลัง แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เผ่ามังกรนั้นได้รับพรจากสวรรค์มาแต่กำเนิด หากผูกพันธมิตรกับแคว้นใต้ ก็จะเป็นผลดีต่อแคว้นใต้อยู่บ้าง เป็นการเกื้อกูลกัน”

“นอกจากนี้ ข้ายังมีเหตุผลของตัวเองอีกด้วย”

“มังกรดำมีพลังแข็งแกร่ง แต่ตอนนี้ถูกปราบปรามจนพลังลดลงอย่างมาก หากเทพธิดาองค์น้อยสามารถทำให้มังกรดำยอมรับนางเป็นนาย นั่นจะเป็นผลประโยชน์มหาศาลสำหรับนาง!”

หนานเฟิ่งอวี่เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้

“ท่านราชครูโปรดบอกเล่ารายละเอียดด้วย!” หนานเฟิ่งอวี่มองด้วยสายตาอันร้อนรน แม้ว่าบุตรสาวของนางจะฉลาดหลักแหลมมาตั้งแต่เด็ก แต่ถ้ามีมังกรดำคอยคุ้มครอง ก็จะทำให้นางวางใจได้มากขึ้นเมื่อบุตรสาวอยู่ในแดนเทพ

“สิ่งเดียวในแคว้นใต้ที่ควรค่าแก่การอวดอ้างได้ คือโชคชะตาของบ้านเมือง”