หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 881

“ข้าจะทำอะไร มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า?!”

“ต้องรายงานเจ้าด้วยหรือ?”

เสียงของมังกรดำต่ำและทุ้ม แม้แต่เสียงของมันก็เต็มไปด้วยการโจมตี

หนานจืออี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงมารดาขึ้น พร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อสลายการโจมตีของมังกรดำ

“ท่านแม่ของข้าก็แค่ถามสองสามคำ ทำไมเจ้าต้องทำร้ายท่านแม่ของข้าด้วย?” หนานจืออี้พูดด้วยน้ำเสียงสงบ แต่แววตาแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย

กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากการยกมือของนาง ทำให้มังกรดำอดหวั่นเกรงไม่ได้

รู้สึกคุ้นเคยอยู่ตลอด

“เจ้ารับคนอื่นเป็นนาย แล้วโชคชะตาของแคว้นใต้ล่ะ...” หนานเฟิ่งอวี่กัดฟันกรอด นางวางแผนมาไม่รู้เท่าไหร่ แต่กลับถูกคนนอกฉวยโอกาสไป!

ตอนนี้ลองคิดดู โกรธจนใจจะขาดอยู่แล้ว

“เมื่อมอบให้ข้าแล้ว จะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้า?!”

“อย่าคิดแตะต้องของของข้า!” มังกรดำจ้องมองทุกคนด้วยสายตาเหยียดหยาม จากนั้นก็คำรามเสียงดังแล้วพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า และหายลับไปในกลุ่มเมฆ

หลังจากที่มังกรดำจากไป สีหน้าของหนานเฟิ่งอวี่ก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที

“เสด็จพ่อ โชคชะตาของแผ่นดินกำลังตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น นี่จะทำอย่างไรดีเพคะ?”

“ใครกันนะ กล้าขัดขวางอี้เอ๋อร์!”

“มังกรดำตาบอดหรือไง ถึงไม่ไม่เลือกเทพที่จุติมาเกิด กลับไปเลือกคนนอกอะไรนี่มา!” หนานเฟิ่งอวี่แทบจะรักษาภาพลักษณ์ขององค์หญิงใหญ่ไว้ไม่อยู่ นางวางแผนอย่างยากลำบากเพื่อสร้างโชคชะตาของบ้านเมือง และมังกรดำก็เป็นกำลังสำคัญ!

ฮ่องเต้เฒ่ากดขมับ รู้สึกว่านางช่างส่งเสียงดังหนวกหูเหลือเกิน

“ช่างเถอะ สามารถคลี่คลายความเกลียดชังที่สั่งสมมานานนับพันปีได้ นับว่าเป็นโชคดีแล้ว ในตอนนี้บ้านเมืองกำลังวุ่นวาย อย่าหาเรื่องวุ่นวายเพิ่มเลย”

“เรื่องของจืออี้สำคัญกว่า”

หนานเฟิ่งอวี่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบรับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หนานเฟิ่งอวี่ประคองฮ่องเต้เฒ่ากลับตำหนักด้วยตนเอง แล้วปรนนิบัติเขาให้เสวยยา หลังจากเสวยยาแล้ว ฮ่องเต้เฒ่าจึงบรรทมด้วยความเหนื่อยล้า

นางยืนอยู่หน้าเตียงมังกรด้วยสีหน้าเย็นชา ไร้ซึ่งความใกล้ชิดที่เคยมีเมื่อครู่นี้ในแววตา

แววตาเต็มไปด้วยการวางแผนและความโหดร้าย

หันหลังแล้วเดินออกจากตำหนักไป

ภายในตำหนักอู๋จี๋

หญิงสาวนุ่งขาวนั่งขัดสมาธิบนพรมปูพื้น ไม่ได้แต่งหน้าหรือทาปาก นอกจากสร้อยประคำที่คล้องคอแล้ว ก็ไม่มีเครื่องประดับอื่นใด ดูราวกับว่านางเป็นคนไม่ยึดติดกับกิเลสตัณหาใดๆ

ยังมีกลิ่นไม้จันทน์ติดกายอยู่จางๆ ได้กลิ่นแล้วรู้สึกสงบใจ

“ท่านแม่ อย่าดุท่านพี่เลยเพคะ อี้เอ๋อร์สงสารท่านพี่ที่โดนดุ”

“พี่ใหญ่ ระหว่างเดินทางไปเป่ยเจา ท่านได้พบเด็กผู้หญิงชื่อลู่จิ่งเหยาบ้างหรือไม่?” หนานจืออี้มองพี่ชายของนางอย่างเงียบ ๆ

หนานมู่ไป๋ขมวดคิ้วครุ่นคิด “ลู่จิ่งเหยา?”

“ดูเหมือนจะจำไม่ได้...”

“ทำไมน้องหญิงถึงถามแบบนี้ล่ะ?” หนานมู่ไป๋สงสัย น้องสาวของเขาปิดตัวฝึกตนมาสามปี แต่กลับรู้เรื่องราวของเป่ยเจาได้

หนานเฟิ่งอวี่มองเขาอย่างตำหนิ “น้องหญิงของเจ้าเป็นเทพธิดาจุติมาเกิด รู้เรื่องพวกนี้มันยากตรงไหนกัน?”

“ลู่จิ่งเหยา? ลู่หย่วนเจ๋อเคยได้ยินไหม?” หนานจืออี้ถามอีกครั้ง

ครั้งนี้ หนานมู่ไป๋ พยักหน้าอย่างแรง

“เคยได้ยิน เคยได้ยิน! ลู่หย่วนเจ๋อ จงหย่งโหวแห่งเป่ยเจา บุตรนอกสมรสของเขาก็ชื่อ ลู่จิ่งเหยา” เขาตบหัวตัวเองทันที

“โอ๊ย ข้าลืมไปเลยว่ามีเรื่องนี้ด้วย”

“ข้าไปเจอเรื่องนี้มาตอนที่ติดตามข่าวซุบซิบอยู่ที่เป่ยเจา น้องหญิงไม่รู้หรอกว่าคนที่เป่ยเจาเนี่ย ติดตามข่าวซุบซิบกันทั้งวันทั้งคืน ทั่วทั้งแคว้นนี้มันแปลกๆ”

“ลู่จิ่งเหยาเป็นบุตรสาวนอกสมรสของจงหย่งโหว วันที่ข้าเข้าเมืองเป่ยเจา ข้าได้ป้อนนางให้เซียงหลิ่วแล้ว!”