หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 888

“ข้ายังไม่เคยกินดีเช่นนี้ด้วยซ้ำ...” ใต้เท้าหมิงเหลือบมองกะละมังใบใหญ่ของจุยเฟิงด้วยความเศร้าสร้อย

จุยเฟิงพลันใช้เท้าผลักชามอาหารไปที่มุม ก่อนจะก้มหน้ากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

โดยกลัวสายตาคนทั้งห้าจะมาแย่งอาหารของสุนัขกินเสียก่อน

ชีวิตของมันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน

ตอนที่ลู่เจาเจาเคยแย่งอาหารของมัน นางเกือบทำให้มันกลายเป็นสุนัขไร้ขนไปเสียแล้ว

บัดนี้มาอยู่แคว้นใต้แล้วก็ยังหนีไม่พ้นถูกแย่งอยู่ดี!

ใต้เท้าหมิงสัมผัสได้ถึงความคิดของจุยเฟิง จึงพูดต่อด้วยความเขินอาย “ดูสุนัขตัวนี้สิ มันกำลังดูถูกมนุษย์อยู่เชียว คิดว่าคนอย่างข้าจะไปแย่งกระดูกงั้นหรือ”

เขาพูดพร้อมกับสะอึกสองสามครั้ง

คุณชายน้อยหมิงที่ยืนอยู่ข้างหลังได้แต่เอามือปิดหน้า เขาคือน้องชายของหมิงหลาง

ผู้ใหญ่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหน้าแดงด้วยความร้อนใจและเขินอาย ใครจะคิดว่าสุนัขของลู่เจาเจาได้กินของดีถึงเพียงนี้

ผู้ใดกันที่เล่าลือว่าเป่ยเจาทั้งยากจนและบ้านนอก

ในสายตาของชาวแคว้นใต้ เป่ยเจาเป็นดั่งสัญลักษณ์ของความยากจนข้นแค้นมาตลอด

“วันนี้กระหม่อมถือวิสาสะมาเข้าเฝ้าองค์หญิงเจาหยางเช่นนี้ หวังว่าองค์หญิงจะให้อภัย” ขุนนางเก่าแก่หลายคนโค้งคำนับอย่างสุภาพ

ลู่เจาเจาโบกมืออ้วนๆ ของนางอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ตรงไหนไม่สบายใจหรือ” ลู่เจาเจาเห็นท่าทางลำบากใจของใต้เท้าหมิง จึงเดาได้ว่าเขามาที่นี่เพราะเรื่องเทพเจ้าอย่างแน่นอน