หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 889

“ไปตระกูลโหลวทำไม มาที่ตระกูลหมิงดีกว่า”

“ชิชะ ต้องมาที่ตระกูลซางสิ” ขุนนางเก่าแก่หลายคนแข่งกันเอาใจจนฮูหยินใหญ่เริ่มรู้สึกสับสน

“ท่านยาย เจาเจาจะไปเล่นที่บ้านปู่เสิ่นกับปู่เย่ว์เสียหน่อย ท่านอยู่บ้านไปก่อนนะ…”

“อย่าทำให้ท่านยายของข้าตกใจ!” เด็กหญิงตัวเล็กส่งเสียงขู่

พวกเขาหลายคนจึงเลิกยืนล้อมฮูหยินใหญ่ในทันที

เมื่อลู่เจาเจาพาคนเดินออกไปไกล ฮูหยินใหญ่จึงพูดขึ้นด้วยความสงสัย “ต้องมนตร์แล้ว ต้องมนตร์แล้วแน่ๆ”

ทันทีที่ลู่เจาเจาไปถึงหน้าบ้านตระกูลเสิ่น คนในวังจึงออกมาบอกว่าองค์หญิงใหญ่ขอเชิญขุนนางเฒ่าเข้าไปในพระราชวัง

“แท่นสู่สวรรค์ถูกสร้างขึ้นแล้ว คาดว่าทำขึ้นเพื่อสู่สวรรค์ในอีก 3 วันข้างหน้าแน่”

ลู่เจาเจาโบกมือให้พวกเขาออกไป

“ไป ไปกันเถิด ข้าอยากลองไปดูเสียหน่อย” ลู่เจาเจาขอให้ใต้เท้าเสิ่นพาไปยังศาลบรรพชน

ลู่เจาเจาสัมผัสพลังโดยรอบอย่างละเอียด พบว่าไม่มีร่องรอยพลังศักดิ์สิทธิ์แม้แต่น้อย

ฉงเย่ว์อาจตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่กว่าคนอื่นๆ

จากนั้นนางจึงไปยังตระกูลเย่ว์

และยังคงสัมผัสถึงพลังของกานถังไม่ได้เช่นกัน

ลู่เจาเจากลับบ้านไปด้วยความกังวล

ในลานบ้าน มีแสงไฟส่องสว่างทั่วบริเวณ แต่ก็ยังมืดอยู่เล็กน้อย หรงเช่อกำลังอุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมแขน พลางยกมือขึ้นลูบเบาๆ เดินไปรอบลาน...

ทั้งยังร้องเพลงกล่อมเด็กนอนด้วยเสียงทุ้มต่ำ “นอนนะ นอนเสียเถิด ลูกรัก...”

ลู่เจาเจาพลันตกใจสุดขีด

“ท่านแม่คลอดแล้ว!!” นางกระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น ร่างกายที่ตึงเครียดแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

ทว่าตกตะลึงได้เพียงครู่เดียวท่านั้น

“เอ๊ะ ท่านแม่เพิ่งตั้งท้องได้ 3 เดือน จะคลอดได้อย่างไรกัน”

“ท่านพ่อหรง นี่ท่านทำอะไรนะ!!” ลู่เจาเจากัดฟันกรอดด้วยความหวาดกลัว

หรงเช่อเอานิ้วชี้ทาบริมฝีปาก “ชู่ว เบาเสียงหน่อยสิ...”

“ข้ากำลังฝึกกล่อมลูกอยู่… ต่อไปข้าจะได้มีประสบการณ์น่ะ”

ลู่เจาเจา “...”

ทันใดนั้นเซี่ยอวี้โจวจึงโผล่ศีรษะมาจากด้านหลังของนาง

“เขาดูเหมือนนางสนมเสียสติในตำหนักเย็นเลย…”

“ชายเพี้ยน ใครจะเพี้ยนไปกว่าท่านอีก”

“พาข้าไปเถิด ได้โปรด พาข้าไปด้วย...”

“ข้าจะเป็นลูกน้องมือหนึ่งให้เจ้าเอง” เซี่ยอวี้โจวลงไปกอดต้นขาของนาง

ลู่เจาเจารู้สึกลังเล

นางอยากขึ้นไปแดนเบื้องบนมานานแล้ว เพียงแต่เพลานี้นางยังไม่เติบโตมากพอ ความแข็งแกร่งยังไม่หวนคืนกลับสู่จุดสูงสุด เหล่าลูกศิษย์ไม่ยอมให้นางกลับไปและลังเลมาโดยตลอด

ทว่าตอนนี้นางเป็นห่วงฉงเย่ว์และกานถังมาก

“ข้าแค่ขึ้นไปดูไม่นาน เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

“ไว้ว่ากันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้วันที่ 15 พ่อแม่ของข้าต้องพาท่านยายไปสวดมนต์ ข้าจะไปตอนนั้นแหละ”

เซี่ยอวี้โจวพยักหน้าระรัวทันที

ก่อนจะกลับไปเก็บข้าวของที่อีกเรือนหนึ่งโดยไม่พูดอะไร

โอกาสมีไว้สำหรับคนที่เตรียมพร้อม และเขาต้องพร้อมทุกเมื่อ!

ไม่นานเขาจึงเริ่มโอ้อวดต่อหน้าจุยเฟิง “จุยเฟิง เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้สินะ ฉายาลูกน้องมือหนึ่งจะไม่มีใครแย่งข้าไปได้!”

จุยเฟิงได้แต่เหลือบมองเขาตาปริบๆ

ในตอนกลางคืน ลู่เจาเจานอนหลับสบายใต้ผ้าห่มผ้าผืนนุ่ม

แต่ขณะที่นอนหลับอยู่นั้น ดูเหมือนจะมีเสียงสวดมนต์แผ่วเบาดังก้องอยู่ในหู ใบหน้าเล็กของลู่เจาเจาเริ่มย่นเข้าหากันภายในผ้าห่มนั้น...